Indiestad stond afgelopen woensdag en donderdag vooraan bij de optredens van Amyl & The Sniffers en Roosevelt, respectievelijk in Paradiso Noord en de Melkweg in Amsterdam. Die shows waren (net) niet uitverkocht, maar lekker druk was het wel.
Het is dan ook april, een van de meest volgepropte concert-maanden van het jaar. Om maar wat te noemen: Weval en een dag later Ziggy Alberts speelden in Paradiso en Idles in de Helling in Utrecht. En er was ook nog eens Champions League voetbal. Dat is er wel vaker, maar als Ajax tegen Juventus speelt, zie je toch opeens net wat meer Ticketswap aanbiedingen verschijnen.
Aan het begin van hun show liet punkrock-frontvrouw Amy Taylor van het Australische kwartet al duidelijk van zich horen. "Jullie schijnen hier voetbal na ons optreden te gaan kijken?" zei ze schertsend. "Nou, ik mooi niet!" En los ging het! Fervente liefhebbers van muziek en voetbal keken af en toe angstvallig op hun horloge, maar bij pub- en punkrock weet je het wel: dat duurt nooit langer dan een uur live. Raggen, beuken, kirren, doorzagen, een stevige stagedive en over en uit is het.
Amyl and the Sniffers
Dat is ook gelijk de charme van Amyl en haar snuivers. Het is een spektakel! De gitaarsolo’s zijn net zo belangrijk als de matjes (haar-dracht), de meebler refreinen net zo compact als het sportbroekje van Amy. En opeens is daar een gemaskerde man uit het publiek die vervaarlijk bewegend het podium bestijgt. Eigenlijk net op een ongemakkelijk moment. Tussen twee nummers in. Amy kijkt hem guitig maar uitdagend aan. Positioneert zich tegenover hem. ‘The staring competition’ zou je het kunnen noemen. Amy wint. Zorro gaat de zaal weer in, krijgt een speels schopje tegen zijn kont. Het is deze bravoure, het cartoon-gehalte van Amyl & The Sniffers dat ze doet uitstijgen boven andere, ietwat vergelijkbare bandjes. Mind you, de songs mogen er zijn, maar op ‘character’ slepen ze de prijzen binnen.
Roosevelt
Een dag later speelt de Duitse indietronica formatie Roosevelt in de grote Max zaal van de Melkweg. Die blijkt goed gevuld te zijn. Roosevelt is in de studio overigens het eenmans-project van Marius Lauber, maar live staat er een heel gezelschap op het podium. Het naar hun zelf vernoemde album Roosevelt vinden we iets sterker dan opvolger Young Romance die afgelopen September uit kwam, maar de mix van Pop-liedjes, Indie-uitstraling en Electronische ritmes weet een bont publiek aan zich te binden. Als je rondkijkt in de zaal zie je duidelijk dat iedereen iets anders terughoort in de muziek van Lauber. De een gaat vooral voor de (typisch Duitse?) hyper-melodieuze synth-partijen en heeft een deep house achtergrond, een ander hoort hit Fever vooral als een lekker indie-pop luisterliedje. Roosevelt kan op de radio, in de club en in de festival-wei. Soms is het optreden net iets te iel, maar gek genoeg is dat ook juist weer de manier waarop de muziek je een beetje hypnotiseert. Roosevelt is bijna het tegenovergestelde van Amyl, geen punch in the face, nee, de Duitsers moeten het juist hebben van de manier waarop je nonchalant kunt meedeinen op hun muziek. Single Colours is daar een goed voorbeeld van. Vervolgens is de verrassende toegift een schot in de roos. Gekozen wordt voor Fleetwood Mac’s Everywhere. In een passend Indie-Electronica jasje is dit het ultieme heupwieg feelgood moment van de avond.