Rattlesnake Milk overdondert met cowpunk in mono

Wát een onverwachte voltreffer zeg, die plaat van Rattlesnake Milk! Het was ambassadeur Pat Garrett die ons attent maakte op de band. Er is verder ook heel weinig bekend over deze band rond ene Lou Lewis die vanuit Lubbock naar Austin Texas is verhuisd. In een eerder leven brachten ze als hun debuut Snake Rattle and Roll uit in 2014. Op cassette nog wel. Vind je het gek dat niemand je kent?

Voor hun tweede plaat in een gewijzigde bezetting gingen ze al een stapje verder. Die kwam onlangs uit op het vinyl-only label Feels So Good Records. Nog een kleine verandering is dat ze ditmaal een producer in de arm hebben genomen, een zekere Danny Reisch. Verder dan dat gingen deze mannen niet, want de plaat is wel in mono verschenen. Dat hebben we voor het laatst meegemaakt bij Down By The Jetty, het debuut van de Britse pubrockers Dr. Feelgood uit 1975. Toen was het ook min of meer per ongeluk.

Het is heel modern dat het album Rattlesnake Milk wél op Spotify is te vinden. Hoera! Volg onze instructies en draai deze plaat die uit 1984 afkomstig had kunnen zijn, aangespoeld op de woeste golven van de garagerockrevival, de psychobilly en de cowpunk aka countrypunk. Liefhebbers van The Cramps, The Gun Club en The Band of Blacky Ranchette (de countryband van Giant Sand’s Howe Gelb) opgelet. Dit gaan vooral jullie diggen. Ambiance meneertje, dít heeft power, dít is Tarantino-materiaal.

Die eerste track Abernathy is een regelrechte Ghostriders In The Sky van Johnny Cash voor 2020. Met de zegen van boven. Zadel de paarden en rij met ons mee op over stoffige Texaanse wegen. Ook de track Blood ademt diezelfde sfeer van een kansloze achtervolging van een stel cowboys door de lokale sheriff. Dit kan-ie nooit winnen. Als Lewis op klagerige toon begint te woohoo’en is hij als twee druppels whisky precies wijlen Jeffrey Lee Pierce van The Gun Club. We kunnen ons slechtere invloeden voorstellen.

Ook op YouTube zijn deze gasten lastig te traceren, maar ze hebben een geinige clip voor het nummer Bank Robber opgenomen. Geschminkt als clowns doen ze een geslaagde bankoverval. De vluchtwagen is een oude pick-up truck. Nu het moet, valt de sheriff in geen velden of wegen te bekennen.

Bij de tragere nummers, want die hebben ze wel degelijk (Highway Blues, Lonesome en Lovers), vallen de mooi twangende gitaren extra op. Dan doen ze heel even denken aan Logan Ledger, een van de opvallendste debutanten van de laatste tijd.

Surf is een van hun invloeden die ik nog niet had genoemd. Ten onrechte en bij dezen dan alsnog. Tarantino zou zijn oren moeten spitsen. Ik denk dat hij een titel als Cowboy Killers ook wel kan waarderen. Of ik zou me toch heel sterk moeten vergissen. Het is echt een overgangsnummer met een aan Rank & File herinnerend aartslui basloopje in de eerste coupletten en een versnelling aan het einde.

Laten we voor het scheiden van de markt nog eenmaal het tempo opvoeren voor Eloise, niet te verwarren met de gelijknamige sixtieshit van Barry Ryan. Wat komt Lewis’ stem daar goed uit. I love it als hij de woorden raisin’ hell uitspreekt. Want dat is natuurlijk wat deze boys doen en verder niks. Muziek om de spiegel in je saloon in veiligheid te brengen. Dat is het. Tuig om in je armen te sluiten.

Plotseling moet ik denken aan L’Attentat, de band van Allard Jolles, de allereerste drummer van Claw Boys Claw. Dat was Amsterdams antwoord op het soort muziek waar het hier om gaat. Jolles stuurde onlangs een hoopvol bericht: hij is een solo comeback (met nieuwe band) aan het plannen met nieuw materiaal. Sugar Mountain heeft het al mogen horen. Ook daar ging de witte vlag eruit, direct bij de begintonen al.

Maar alles op zijn tijd. Die plaat moet nog uitkomen. Rattlesnake Milk verdient nu al onze aandacht. Heerlijke plaat. So long, bye bye!

Tekst door: Robbert Tilli