Paulusma wacht desnoods twintig jaar, die plaat komt er toch wel

Die plaat Somehow Anyhow (op Excelsior Recordings) lag al drie jaar op de plank voordat hij eindelijk eens uitkwam. Paulusma had het op dat moment te druk met Crosby, Stills, Nash & Young tribute-band Her Majesty. Een soloplaat afronden en uitbrengen kwam eventjes niet uit. ‘Dat had ik al eens eerder gedaan,’ klinkt het doodgemoedereerd aan de ander kant van de telefoon. ‘Toen kostte me dat ook geen enkele moeite. Ik ben toch niet hip. Mijn muziek hoeft nergens bij aan te haken. Die plaat van mij had evengoed dertig jaar geleden kunnen zijn gemaakt. Nou, dan kon het nu ook wel even wachten.’

Dat was met Daryll-Ann ook altijd zo, constateert hij. ‘Er gebeurt wat en er gebeurt niks… Dan werd er bijvoorbeeld geopperd even te wachten met het uitbrengen van een plaat want het volgende jaar zou sixtiesmuziek weer in zijn. Niet dat wij dat maakten. We stonden geheel buiten de trends met onze muziek.’ Hij is daar niet rouwig om. Integendeel zelfs. Het geeft hem heel veel rust om zijn ding te doen.

‘Ik ben de trucker tussen de hitsige automobilisten,’ zo profileert hij zichzelf. ‘Ik rij rustig door met een vaartje van vijftig km per uur. Maar ik ben er nog wel steeds. En ik vind het ook nog allemaal leuk om te doen, platen maken en live spelen. Ik ben drie jaar harstikke druk geweest met die tribute-band en ik heb er ook enorm van genoten. Aanvankelijk dacht ik nog wel af en toe een gaatje te vinden om die plaat af te maken, maar zo werkte het niet. Ik ben nu wel op een leeftijd aangekomen dat je niet meer mee wilt gaan in de waan van de dag.’

En de fans bleven intussen maar vragen waar die nieuwe plaat bleef. Dat is wat hij met de titel Somehow Anyhow wil uitdrukken. ‘Die plaat komt er toch wel. Al duurt het twintig jaar. Neil Young brengt binnenkort eindelijk eens het album Homegrown uit 1975 uit. Over “op de plank laten liggen” gesproken. Het boeit me niks. Ik mis de boot toch niet.’ Deze totale onthaasting is niet gespeeld. Hij meent het, dat merk je. ‘Ik heb nu vijf optredens gedaan met de band en een aantal solo akoestisch of met z’n tweeën of drieën. Het wordt niet minder. Het blijft stabiel. Daar doe ik het voor.’

Dan komt de samenwerking met co-producer en muzikale duizendpoot JB Meijers ter sprake. Hoe is die verlopen? ‘Modern en op afstand,’ vat hij het samen. Met drummer Rob Klerkx had hij eerst de hele basis opgenomen, waarna JB het zou gaan mixen. ‘Hij had het druk, maar hij werkt altijd tussen de bedrijven door. Hij neemt gewoon alles met zich mee. Ik heb hem gewoon zijn gang laten gaan.’ Paulusma stuurde basistracks naar JB in Wisseloord, die er dan bijvoorbeeld trompetten aan toevoegde.

Is dat JB zelf op trompet(ten) in het nummer Crying Shame? ‘Nee, dat had zeker gekund, want hij speelt ook trompet. Maar dat is Jan van Duikeren. Die had hij toevallig bij de hand, want ze waren net samen op tour geweest met [de Duitse zanger] Peter Maffay. Ik heb dan een trompetpartij uitgeschreven op Midi en zij werkten dat dan verder uit.’

Paulusma vindt het schitterend dat JB zo breed georiënteerd is. ‘Het ene moment zit hij met Howe Gelb en het volgende met die Maffay. Er zitten ook nul spatjes bij. Hij had ook kunnen zeggen: ‘Rot op Paulusma ik ben nu bezig met Barry Hay – en dat zou ik goed hebben kunnen begrijpen - maar dat doet ie niet. En dan die muzikaliteit van hem! Geef hem een zakkammetje en hij blaast er een melodie mee.’

Het was nog net niet zo dat Paulusma Meijers de instructies gaf ‘doe er maar wat mee’, maar het scheelde niet veel. Maar eigenlijk is dat wel hoe wij werkten. Ach, de tijd dat ik producers in de nek zat te hijgen dat “de demo’s beter klonken” is voorbij.’ De achteloosheid waarmee hij dat allemaal zegt, hoeft niemand te verbazen, want de werkwijze van de twee heeft geleid tot een heel mooi Americana-album.

Dat lange wachten tussen twee soloalbums, de vorige Pulling Weeds dateert alweer van 2014 - is dat nou niet schadelijk voor de creatieve geest? Bertolf, bandgenoot in Her Majesty, kon bijvoorbeeld niet wachten tot hij weer eens iets voor eigen rekening mocht maken. Ook dat deert Paulusma totaal niet. ‘Hij is veel jonger dan ik. Ik schat hem op 35 jaar of zoiets. Op die leeftijd had ik ook die rusteloosheid. Maar nu niet meer. Tja, we waren de laatste tijd een beetje een coverband galore. Dat klopt. Maar er moet ook geld verdiend worden. Met eigen werk kom je tegenwoordig helaas niet zo ver meer.’ Maar dat zal hem niet van het creëren weerhouden.

Somehow Anyhow is een mooie bondige plaat van om en nabij de veertig minuten lang geworden met een behapbaar aantal tracks, namelijk tien. Een daarvan heet Phones, we noemden het hierboven al. ‘Ik moest aan mijn moeder denken en aan de generatie daarboven, die van mijn oma. Zij zien al die jonge gasten met hun telefoons en begrijpen er geen hol meer van. Ze denken dat de jeugd is verloren geraakt in de digitale wereld en dat ze de echte wereld niet meer kennen. Dat vond ik wel een mooi thema.’

Op de vraag of hij bij het eerbetoon aan zijn vader Fatherlike bewust citeert uit Neil Youngs Old Man op Harvest, volgt een oprecht verbaasde tegenvraag. ‘Wat dan?’ Ik leg hem het tekstfragment I’m a lot like you voor. Dat komt letterlijk zo voor bij die goeie ouwe Neil: ‘Old man look at my life, I'm a lot like you were.’ Ook de intonatie van die woorden is precies eender.

‘Daar was ik me niet van bewust. Ik moet wel erg in mijn rol van Neil Young zijn opgegaan sinds Her Majesty. Het is natuurlijk ook zo, dat Neil Young de rode draad vormt door mijn leven, sinds de middelbare school al. Door hem ben ik gaan gitaar spelen en gaan zingen. Als je veertien bent, dan doe je je favoriete zangers precies na. Het zit vast ergens diep verankerd in mij, dat ik nu zelfs ook zijn woorden gebruik.’

Maar wát hij daar zingt, dáár gaat het hem om. ‘Als je jong bent dan verzet je je tegen je vader. Nu vraag ik me af wat het nut is geweest van altijd die kont tegen de krib te gooien en nooit iets van hem aan te nemen. Je hoeft niet altijd mee te gaan met je ouders in hun aanwijzingen, je mag je best verzetten. Dat levert nu het nuttige inzicht op dat mijn vader eigenlijk best vaak gelijk heeft gehad.’

David Bowie citeert hij trouwens ook letterlijk in het nummer No Harm Done: ‘This is Ground Control to Major Tom.’ Het nummer is geschreven naar aanleiding van de docu Amy, over Amy Winehouse. Ik wil weten of hij de andere twee documentaires Senna en Maradonna uit de trilogie van dezelfde Britse filmmaker Asif Kapadia ook heeft gezien. Die zijn minstens even goed en indringend. ‘Nee, maar dat ga ik nu zeker doen,’ kondigt hij aan. Wie weet vormen zij weer inspiratie voor nog te schrijven nummers.

Hij gaat nog even in op de inhoud van No Harm Done: ‘Ik had voor dat nummer een personage gebaseerd op Amy dat ik Valerie heb genoemd naar haar bekendste hit. Zij was zo ongelofelijk goed. Meer eigen kan een artiest niet worden. Helaas ben ik niet zo’n fan van de productie van Mark Ronson.’

Het nummer dat de meeste indruk maakt is waarschijnlijk Quiet Little Place, een duet à la Lee Hazlewood & Nancy Sinatra. Met wie zingt hij het eigenlijk? ‘Dat is mijn meisje, Hulya,’ zegt hij trots. Het is een gedragen gezongen, weldadig georkestreerd lied dat haast smeekt om in een film te worden gebruikt. Misschien moest hij maar eens een heel album voor zijn muze schrijven en door haar laten inzingen. Het is de overweging waard.

Maar dat is toekomstmuziek. Nu eerst maar eens een mooie bandshow doen op 23 december in de kleine zaal. Haast je langzaam, hij komt toch wel.

Tekst door: Robbert Tilli

Koop hier je kaarten voor Paulusma in de kleine zaal op 23 december.