Parquet Courts: "Paradiso? Dat was misschien wel onze beste show ooit!"

Via Zoom zit ik face-to-face met muzikant en artiest Andrew Savage, die vanuit de geheel andere tijdzone van New York opereert. Hij valt gelijk met de deur in huis:

"Je werkt bij Paradiso? Great venue. We hebben daar een van onze beste shows ooit gespeeld. In november 2018. Austin en ik liepen het podium af en zeiden tegen elkaar: “Dit was misschien wel onze beste show ooit!” Ja, ik denk het wel. We hebben honderden shows gespeeld maar op dat moment geloofde ik dat dit de beste was."

Wat goed! Ik was er ook bij en het was inderdaad een onvergetelijke avond, wat maakte het voor jou zo bijzonder?
Ik herinner me eigenlijk niet een specifieke reden. We hadden de avond ervoor in Londen opgetreden in de Roundhouse. En dat was onze grootste show ooit, tot op heden. 3,000 mensen. We waren on a high, dat zeker. Ik weet nog wel heel goed dat we ‘One Man, No City’  speelden en daar een hele uitgerekte, lange jamversie van deden. Dat deden we destijds namelijk zo. Maar juist op die specifieke avond ging dat echt heel goed. Iedereen speelde goed. Er hing een soort magie in de lucht. 

Toen we er een keer eerder stonden, was ik tijdens die show echt bang dat het publiek zich tegen ons zou keren. Ik weet niet meer precies wanneer dit geweest moet zijn, het was in ieder geval tijdens het EK. Austin zei iets over dat Nederland niet door de kwalificatierondes van het EK heen was gekomen dat jaar en mensen werden oprecht heel boos. Ik denk niet dat hij begreep hoe gevoelig het lag. We kregen een paar superboze e-mails de volgende dag. Dus gelukkig hebben we in 2018 alsnog de harten van Nederlanders overwonnen. 

Gewoon nooit meer over voetbal praten, dus. 
Ik denk dat dat best een goede regel is wanneer je de wereld over reist. Niet te veel grapjes maken over het nationale team. 

Werden er bierblikjes gegooid?
Volgens mij is er niets gegooid, maar er zijn die avond wel wat gevoelens gekwetst.

Afgezien van die nare ervaring, wat vond je van Amsterdam? 
Het is een stad die wij allemaal echt te gek vinden. Ik was er ook geweest met andere bands voor Parquet Courts. De eerste keer speelden we in Bitterzoet. We hebben in de Melkweg gestaan.. We zijn er inmiddels zo vaak geweest dat ik het gevoel heb dat ik het een beetje ken. Oprecht een van mijn favoriete steden om in op te treden, no doubt about it. En ook een van m’n favoriete steden om een beetje dronken te worden en ’s nachts rond te wandelen, te verdwalen en naar de reflecties van de lichtjes in het water te staren.

Dat is ook waar het album over gaat, natuurlijk. Lekker dronken rondstruinen en een ode aan het nachtleven van de stad. Het maakt me vreselijk nostalgisch gezien de huidige omstandigheden.
Het album was geschreven voor de pandemie, dus het is er niet door geïnspireerd. Maar net zoals met alle kunst, de interpretatie ervan zal onvermijdelijk veranderen in de loop van tijd en in verschillende contexten. Ik ben eerlijk gezegd al in tijden niet uit geweest ik ben het helemaal niet meer gewend. En ik heb gewoon heel hard aan dit album gewerkt.  

Wat is jouw ideale clubavond?
Voor de pandemie was ik heel erg into techno. Van die industriële techno. Ik heb in mijn leven heel veel muziek geluisterd, je moet een beetje op zoek blijven gaan naar nieuwe dingen om je interesse te blijven houden. Clubs als Good Room, Bossa Nova, Jupiter Disco.. maar soms krijg je gewoon een adres en een tijd naar je toegestuurd. Dat is wat ik zo mooi vind aan New York, het is in een constante staat van verandering. Zodra je iets eraan probeert te definiëren, is het alweer anders. 

En je maakt ook nog eens al het artwork voor de band zelf, toch? Hoe kom je tot een concept of idee daarvoor?
Klopt. Eerst moet ik gewoon heeeel vaak naar het album luisteren. Heel vaak. En de cover is een schilderij wat ik heb gemaakt, dat was het begin ervan. Ik wilde voor ‘Sympathy For Life’  een stilleven maken. Dat was een uitdaging, aangezien ik dat niet vaak gedaan heb in mijn leven. Het duurde een aantal maanden om af te maken, aangezien het best wel groot is. 

En wat betekent het schilderij? 
Oh man, je vraagt me om kunst uit te leggen. Dat kan ik niet. Alle antwoorden zijn erin terug te vinden als je ernaar kijkt. Één van de belangrijke kwaliteiten van een psychedelisch rockalbum is dat je er een joint bij kunt opsteken en ernaar staart en jezelf afvraagt what the hell is going on. 

Ik las ergens dat je een fase had waarbij je LSD nam en ging sporten. Kun je mij uitleggen hoe je in godsnaam die twee dingen combineert?!
In mijn ervaring is LSD een performance-enhancing drug. Ik denk wel dat iemand de Tour de France zou kunnen winnen ermee. 

Wow! Ik zou vooral vreselijk verdwalen denk ik.
Het fijne aan gewichtheffen is dat je in ieder geval niet fysiek kunt verdwalen op dat moment. Ik ging een tijdje in m’n eentje naar een plek ver weg, waar ik afgezonderd was. En ik had een vel LSD mee en mijn sportspullen en.. tja.. 

Jullie zijn nu zo’n 10 jaar een band? Dat is een grote portie van je leven.
Ik was 24 toen de band startte en ben nu 35. We hebben ons zeker ontwikkeld.. we zijn niet dezelfde band nu als we toen waren. Ik denk dat er een evolutie in de band heeft plaatsgevonden, waar ik erg trots op ben. We hebben nooit op een plaat iets gedaan wat we al eerder deden. Alles is verschillend en uniek en een stap vooruit. ‘Sympathy For Life’ is dat ook. Het vertelt het verhaal van ons als band en persoon. 

Je maakt kunst, hebt je eigen soloproject en zit in Parquet Courts. Hoe blijf je zo creatief? 
Je moet gewoon door blijven gaan, eerlijk gezegd. Voor mij gaat het erom verbonden te blijven met de wereld, iets te zeggen hebben. Ik zou willen dat er 25 uren in een dag zaten, want ik heb het gevoel dat ik gewoon niet genoeg gedaan krijg op een dag. Je moet gewoon niet stoppen. 

Dan heb ik nog maar een laatste vraag voor je: Wat zou jouw droomsamenwerking zijn met een andere artiest? 
Een van mijn favoriete artiesten is Cate Le Bon. Het is een vriendin van me, ik heb het nooit met haar gehad over samenwerken. Maar ze is een waanzinnige zangeres en gitarist. Als ik een nieuwe plaat van haar hoor, denk ik altijd: Damn, ik moet ook zo goed worden. Ze inspireert mij ontzettend als een songwriter. En met Tim Presley maakt ze echt bizarre, unieke maar oprecht mooie, psychedelische muziek onder de naam DRINKS. 

We sluiten het interview af met de hoop dat Cate Le Bon dit artikel leest en ineens Nederlands begrijpt en Andrew een belletje gaat geven. En uiteraard met torenhoge verwachtingen voor hun concert op maandag 30 mei in Paradiso.

'Sympathy For Life' is verkrijgbaar via Konkurrent. 

Tekst: Charlotte Rombach