Our Man In The Field geeft Britse draai aan Americana

Vorige week hadden we bij pubrocker Nick Lowe over die typische Britse teksten vol zelfspot. Bij Ellis is het eerder zelfkritiek of zelfkennis wat hem kenmerkt. De humor blijft echt volkomen achterwege. Dit is bloedserieus. In enkele nummers zet hij zichzelf neer als een ‘hopeloos geval’. Ja, hij is hard voor zichzelf.

In maar liefst drie liedjes bezingt hij het proces van ouder worden – op het oog geschat is hij overigens pas ergens achter in de dertig, begin veertig – en houdt hij een pleidooi om de zaken aan de jongere generatie over te laten. Dat begint al bij het openingsnummer Thin (I Used To Be Bullet Proof). Daar geeft hij een eerste demonstratie van zijn niet al te positieve zelfbeeld. ‘So, come on do your worst. Get it over with. It’s not like I’m the first. Won’t be the last.’ Alle lof voor producer Jim Wallis trouwens voor het kristalheldere geluid.

Alsof dat nog niet genoeg is zet hij die lijn door in het volgende lied I’ll Be Gone (Are You On My Side). Nee, hij gaat nog een stapje verder: ‘Leave this game to someone else. Someone younger someone with more sense. Don’t ask me where the years went. I’ve been chasing other men’s dreams.’ Hard toch?

We laten hem even in zijn sop gaarkoken. Even een mooi liefdesliedje tussendoor hoor, moet kunnen: Eleanor’s Song. Dat hadden we even nodig na al dat zelfbeklag. Wie zoekt naar nog een mooi liedje voor een playlist, die heeft een goeie aan Swansong (Don’t Play With Matches).

Het is een cautionary tale (waarschuwend verhaal), hetgeen qua woordgebruik past bij Dylan LeBlanc met wie hij ook de delicate aanpak deelt, en ook af en toe wel in de buurt van diens stem komt als hij tenminste de hoogte in gaat. Ray LaMontagne is ook een (w)aardig referentiepunt. Dit zijn fijnbesnaarde kerels. Er zijn er ook die aanknopingspunten vinden bij de jonge Neil Young of Van Morrison.

Nog eentje om niet te missen is It Was Ever So, al was het alleen maar omdat het over een waargebeurde geschiedenis gaat. Het draait om de sluiting van Clerkenwell Fire Station, de oudste nog operationele brandweerkazerne in Europa, een van de laatste bezuinigingsmaatregelen van Boris Johnson in zijn oude functie als burgemeester van Londen.

Het mooie is dat Ellis de tekst zingt vanuit het perspectief van zo’n brandweerman die net te horen heeft gekregen dat hij de laan uit moet: ‘They wrote me to tell me it was done.’ Het nummer dateert al uit 2014 en verscheen al op een EP uit die tijd.

Een afwijkend nummer in het geheel van folky popsongs met een licht country accentje in smaakvolle arrangementen met lekker veel ruimte voor Mr. Seniors pedal steel en iets minder voor banjo, staande bas en brushes, is het tamelijk lange slotnummer I Like You So I’ll Kill You Last.

Daar krijgen we blues met een scheurende harmonica. Die titel heeft hij gepikt van Andrea Arnold’s film Fish Tank. Hij heeft hij geschreven voor de korte film Grind van regisseur Ed Scott-Clarke. Ellis speelt daarin zelf een rolletje van een depressieve werkloze.

Maar dat is zeker niet representatief voor de rest van het album. Nee, daarvoor moet je even terug naar dat zelfbeklag, even Brits als aanhoudende regen. We hebben er nog eentje gevonden. What It Is is de voltooiing van het drieluik dat werd ingezet met de boven beschreven eerste twee tracks van het album.

Hij heef ‘niets meer te bieden’ beweert hij: ‘Don’t lean on me. I’ve nothing more to give. I’m tired. And I done my last shift.’ Intussen geeft Our Man In The Field ons de mooiste muziek die we uiteraard uitermate dankbaar accepteren. Niemand staat hier met lege handen. Wie durft het hem te vertellen?

Tekst door: Robbert Tilli