Old Crow Medicine Show viert 50e verjaardag Dylans ‘Blonde on Blonde’

De ene na de andere topplaat uit de sixties wordt 50. De komende maand kun je terecht bij minstens drie grote vieringen van zulke absolute hoogtepunten uit de pophistorie. Deze week is het de beurt aan Sgt. Pepper van de Beatles. Op 1 juni, de exacte verjaardag zelfs, staan The Analogues in de Ziggo Dome, Amsterdam met de 50 Year Aniversary Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band. Een jaar geleden was het Pet Sounds van creatieve rivalen The Beach Boys dat Abraham zag. Binnenkort (5 juli) speelt het genie Brian Wilson zelf het album integraal in Tivoli Vredenburg. Op precies dezelfde dag dat Pet Sounds uitkwam – 16 mei 1966 – kwam Blonde on Blonde uit. Je verstand staat er stil bij dat zoveel goeds tegelijkertijd op de mensheid werd losgelaten. Ketch Secor raakt er maar niet over uitgepraat.

Secor en zijn band, ooit op straat ontdekt door folkpionier Doc Watson, staan er bekend om dat ze Dylan-fans zijn in hart en nieren. Het is ook niet de eerste keer dat ze zich met Dylan bezighouden. Met hun signature tune Wagon Wheel zette de band zich vanaf 1998 op de Americana-kaart. In zijn verrukkelijke jeugdige onbezonnenheid durfde Secor het aan om een onvoltooide Dylan-song uit 1973 af te maken. Hij voegde coupletten toe aan Rock Me Mama, een outtake van het soundtrackalbum voor Pat Garrett and Billy The Kid. Van een gemompelde schets van een liedje werd het een heus nummer.

Het lied ging zijn eigen leven leiden en is inmiddels dik platina in de VS, hetgeen verkopen van één miljoen (!) stuks betekent. Op Spotify heeft het lied een onwaarschijnlijk hoog aantal van 42 miljoen beluisteringen op zijn naam staan. In 2003, toen het lied voorbestemd was om te belanden op hun tweede album O.C.M.S. een jaar later, moest het copyright nog even gesetteld worden met Dylan. Het werd een fifty/fifty deal. Een ontmoeting met Dylans zoon Jakob maakte Secor duidelijk wat hij eigenlijk precies gedaan had. Op dat moment zong hij het lied al jaren. ‘Zoiets kun je eigenlijk alleen als tiener doen. Geen enkele dertiger zou het wagen om een Dylan-song af te maken,’ zegt hij in elk retrospectief. Het nummer werd allengs een steeds dikkere hit, mede dankzij de uitvoering van Darius Rucker, de voormalige zanger van Hootie & The Blowfish.

Nu dus speelt Old Crow Medicine Show een heel album van Dylan. Ze hebben genoeg eigen repertoire, albums vol zelfs, tjokvol met topmateriaal. Dat is het punt niet. Ze willen net zoals een klassiek orkest een hele symfonie van Mozart speelt in plaats van losse stukken, ook een compleet album spelen van hun muzikale held en met de songs in de juiste volgorde. Zij zien Blonde on Blonde als een werkstuk dat je wel in losse tracks kunt opdelen, maar dat ze het liefst als één werk willen beluisteren en dus ook spelen. Maar waarom dan precies dit album? Er zijn genoeg andere Dylan albums om uit te kiezen.

Blonde on Blonde is simpelweg een plaat met veel bekende Dylan-nummers. Live heb je meer aan de meezingers dan aan het opzoeken van de obscuriteit. Daar hoef je bepaald geen muziekprofessor voor te zijn. Als je de bekendste nummers van het album eruit pikt, dan ben je aanbeland op een waar ‘feest der herkenning’, waar de vertolking door Old Crow Medicine Show in Paradiso ook op uit dreigt te draaien. Kijk zelf maar eens even mee: Rainy Day Women #12 & 35, Visions of Johanna, I Want You, Stuck Inside of Mobile with The Memphis Blues Again, Leopard-Skin Pill-Box Hat, Just Like a Woman, Absolutely Sweet Marie en Sad Eyed Lady of the Lowlands. Geen wonder toch, dat ze juist voor dit album kozen?

Old Crow Medicine Show blijft dicht bij de originelen, zonder ze slaafs te volgen. Af en toe spelen ze de songs met een soort folkpunkvuur. Track 2 Pledging My Love is bijvoorbeeld veel sneller dan het origineel. Rainy Day Women #12 & 35 is meer opgevoerde folk nu, en ‘minder fanfare’ dan bij Dylan.

Het is zeker niet zo dat deze nummers nooit al eens door anderen zijn gecoverd, maar zover bekend nooit het album in zijn geheel. Van Visions of Johanna herinneren we ons tal van mooie vertolkingen, uiteenlopend van die beroemde versie door Marianne Faithfull tot die ene in het Nederlands door Ernst Jansz (Dromen van Johanna).

Absolutely Sweet Marie is in de jaren tachtig al eens op onvergetelijke, onstuimige wijze aangepakt door Jason & The Scorchers, de Ramones te paard. Maar Old Crow Medicine Show doet het nu. Dit gaat verder dan het afstoffen van een museumstuk voor een jubileumexpositie. De zesmansband komt de eer toe het grondigste eerbetoon te hebben gemaakt voor een album dat na een halve eeuw nog springlevend blijkt te zijn. Daar wil je toch bij zijn? Dat kan op 30 juni in Paradiso.

Tekst door: Robbert Tilli