Vroeg of laat keren bands die al meer dan 20 jaar of langer bestaan terug naar hun oorsprong. Neem nou The Stones. Die keerden met Blue & Lonesome terug naar de blues waar het ooit allemaal begonnen was. U2 ging rond de eeuwwisseling terug naar de galm met grootgebaarmuziek voor hun album All That You Can’t Leave Behind. En niet zonder succes. En nu is het de beurt aan alt-countryboys Old 97’s. Met hun nieuwe, elfde album Graveyard Whistling keren ze terug naar Tornillo, Texas, de plek vlakbij de grens met Mexico waar ze in 1996 hun doorbraakalbum en alt-country classic Too Far Too Care opnamen.
Na al die jaren nog steeds compleet
Net als U2 is Old 97’s na al die jaren nog steeds compleet. Geen bezettingswisselingen. Soloplaten van zanger-gitarist Rhett Miller en bassist-zanger Murry Hammond ‘hielden het huwelijk goed’. Sologitarist Ken Bethea en drummer Philip Peeples kwamen al die jaren niet eens op het idee iets anders te doen. Voor Bethea was het al heel wat dat hij een keer een liedje mocht zingen. Het is bij die ene keer gebleven. De terugkeer naar Tornillo was overigens een idee van producer Vance Powell. Het ging niemand om een Too Far Too Care 2:0, maar om te laten zien dat ze nog steeds dezelfde pit als toen hebben. Mission accomplished, mag je vaststellen na het beluisteren van Graveyard Whistling.
Old 97's - Good With God
Een soort ‘Ramones te paard’
Voor wie weleens naar SXSW is geweest: The Old 97’s zijn die gasten die zo vaak de slotavond in de openlucht bij Stubb’s komen opluisteren. Wie ze niet kent: deze Texaanse band is een soort ‘Ramones te paard’ met een zanger wiens stem wat wegheeft van die van The Cure-voorman Robert Smith met iets minder aanstelleritis. Het gaat van ‘hup peerd!’, ‘hop galop! ’en knallen maar, met af en toe een rustig liedje om even op adem te komen (hier is dat Turns Out I’m In Trouble, een pareltje by the way).
Als tekstdichter is Miller een van de besten in het genre. Met titels als Jesus Loves You en Good With God (zie boven) op het nieuwe album denk je misschien met een religieus fanaticus te maken te hebben. Nou, verre van. Ironie is hem niet vreemd. Zijn God is een vrouw. Vandaar Brandi Carlile’s aanwezigheid op deze eerste single van het album. Intelligente cowboy, met een goed popgevoel. Humor is hem ook niet vreemd. Zie de video met een gespeeld interview in aanwezigheid van twee acteurs, Fred Armisen & Jenna Fischer.
Officieel erkend door wijlen Waylon Jennings
Aan melodie nooit gebrek bij Miller cs. Deze band heeft ook de officiële erkenning van een van de opperhoofden van outlaw-country, namelijk van de 15 jaar geleden overleden Waylon Jennings met wie ze ooit als backing band twee liedjes opnamen, Iron Road en The Other Shoe. Die zijn nog niet zo gek lang geleden pas officieel uitgebracht.
Old 97's - Pretty Girls
Wat behalve het label (ATO anno nu vs. Elektra toen) anders is aan Graveyard Whistling dan aan Too Far Too Care, is dat het minder luidruchtig is en zelfs wat luchtiger in de productie. ‘Krokanter’ is misschien een beter woord. The Old 97’s drinken graag een pintje. Of twee. Vooruit, maak er drie van. Drank speelt altijd een niet geringe rol in hun werk, eigenlijk net zoals bij Herman Brusselmans tot zijn vrijwillige drooglegging. Irish Whiskey Pretty Girls is een goed bewijs hiervan. Er zit echter een ‘ex-drinkers-momentje’ à la onze gevierde schrijver uit Vlaanderen in de track Drinkin’ Song. Deze co-write met Butch Walker (die Taylor Swift en Fall Out Boy op zijn palmares heeft staan) is Miller’s kijk op de grote rol die drank speelt in de samenleving dat raakt aan het er een fetisj van te maken.
Old 97's - Nobody
Nobody is die ene song per album met Murry Hammond als zanger. Altijd goed. Stelt nooit teleur. Toegegeven, dat is ook gemakkelijker als je maar een liedje voor je rekening hebt te nemen tegen Miller wel tien. Uiteindelijk hebben we er een geweldig back tot the roots-album van The Old 97’s bij. Those Were The Days heet de laatste track. Toen waren ze goed en nu nog steeds. Dat doen er niet veel hen na.
Tekst door: Robbert Tilli