Nocona verkent de uithoeken van Americana

Corona heeft onze ambassadeurs creatief gemaakt en hongerig naar nieuwe muziek. Steeds bereiken ons weer nieuwe tips. En er begint zich een trend af te tekenen in die tips. Het gaat vaak om trio’s met een vrouw op bas. Hadden we in juli Country Westerns die ons van onze sokken bliezen. Nu krijgen we er weer twee die aan dat signalement voldoen. Allereerst op voorspraak van Ton Derksen, de nestor onder onze ambassadeurs Nicky Earle & The Reckless Hearts. Spijkerharde bluesrock. Runa Stam (alweer), die onvermoeibaar het internet afstruint, beveelt ons met klem Nocona aan met hun derde album Los Dos.

Dat zij als Stones-fanaat deze band tipt kan met een nummer als Too Much To Lose niemand verbazen. maar het is veel meer dan dat. Los Dos neemt je mee naar alle uithoeken van de Americana. Je krijgt niet de kans om weg te dromen, want dan komen ze alweer met iets heel anders. Wat wél verbaast is dat deze band vijf jaar ‘stil’ is geweest. Hun voorgaande twee albums dateren van 2013 (titelloos debuut) en 2015 (Long Gone Song). Als je zo lang weggeweest bent, dan moet je wel met iets heel goed terugkomen. En dat is exact wat hier gebeurt. Er is sprake van een artistieke zevenmijlsstap voorwaarts.

Luister die andere albums ook maar eens. Die stellen eigenlijk ‘weinig’ voor vergeleken met dit nieuwe werk van het echtpaar Chris (zang, gitaar) en Adrienne Isom (op bas dus!) en drummer Justin Smith. Het is alsof nu pas de Californische invloed zich laat gelden bij New Yorker Chris Isom, de schrijver van de liedjes. De punkhouding heeft hij meegenomen uit the big apple, ‘de lucht’ in het nieuwe werk komt uit LA.

Samen met co-producer Jay Braun is er gewerkt aan een sound die alle gebruikte stijlen comfortabel onderdak verleent. Het begon met thuis live in de garage de basis op te nemen. Het moest ‘natuurlijk’ en  ‘als een band’ blijven klinken. In de Sonic Boom Room, in Venice, California van geluidstechnicus Kevin Jarvis werd die basis verder ingekleurd met fiddle, pedal steel, keyboards en harmonica. En mooi ook.

Met de single Stabby Mike waar het album ook mee aftrapt geeft de band al aan dat de ambities flink zijn opgeschroefd. Dit is countryrock met een punch. Jayhawks zonder zadel. Chasing Your Shadow is opgevoerde country, die ze een beetje dimmen in Never Come Back terwijl Chester is als een opgefokte J.J. Cale. De rust treedt in met Tabernacle Woes dat heel folky is en waarbij je je zelf betrapt dat je zit te wachten totdat Richard Thompson begint te zingen en te spelen. Zo hoog ligt de lat wel degelijk.

Post Apocalyptic Blues is het soort dronkemanslied waar The Felice Brothers zo goed in zijn. De glazen en de flessen vallen om. De gastmuzikanten blinken uit. Dan Wistrom excelleert op pedal steel, Carl Byron in een barpianosolo. Elan Glassers harmonica is de olifants lange snuit die het liedje besluit. Op Old Bones krijgt fiddlespeler Xander Hitzig de ruimte voor een uiterst smaakvol duel met die pedal steel. Ace In The Hole is het gedroomde slotnummer, een ballad, die wat langer en epischer is dan de andere tien liedjes.

De plaat, die is uitgekomen op Mule Kick Records, heeft de uitwerking van een staalkaart van wat er allemaal mogelijk is in Americana anno 2020. Voor wie de band al kende, was het lange wachten op Los Dos de tijd waard. Voor alle anderen is het het ideale instapmoment. Wat zouden we ze graag live zien.

Tekst door: Robbert Tilli
Foto door: Rob Shanahan