Sugar Mountain’s naamgever Neil Young geeft ons een groot cadeau vandaag. Na veertig jaar komt het akoestische album Hitchhiker dan eindelijk toch nog uit. De meeste liedjes kenden we al van latere platen. Er staan eigenlijk maar twee onbekende liedjes op, Hawaii en Give Me Strength. Maar wat is het leuk om deze schetsen te horen van nummers, die later tot de canon van de grootmeester zijn gaan behoren. Powderfinger bijvoorbeeld. In je hoofd hoor je de knetterharde elektrische gitaarstorm met Crazy Horse, later in het midden van de jaren tachtig nog zo geweldig gecoverd door The Beat Farmers. Nu hoor je het nummer in z’n blote kont staan. De geboorte van die classic is hiermee ontrafeld.
Waarom nu pas?
Waarom de plaat destijds niet is uitgekomen? God (Neil) mag het weten. Was het omdat het niet bij de stroming van dat moment paste? De punkorkaan was net begonnen te razen. We weten sinds My My, Hey Hey (Out Of The Blue) op Rust Never Sleeps uit 1979 dat hij altijd juist enorm veel sympathie heeft gehad voor de punkbeweging (‘The king is gone, but he's not forgotten. This is the story of a Johnny Rotten’). Welnee, hij was domweg te stoned tijdens de opnames en dat kon je zo horen. Okay, dat klopt, je hoort het hier en daar, vooral aan het begin van Hawaii, waar hij wel heel erg van de wereld is. Maar kennelijk is dat nu niet langer een reden om een release tegen te houden.
Hitchhiker
Nixon vs. Trump
Misschien komt hij nu wel uit vanwege het nummer Campaigner, dat we al kenden sinds Decade, de verzamelaar die in de seventies zo ongeveer in elk huishouden in de platenkast stond. Dit anti-Nixon nummer is ineens weer actueel geworden sinds de komst van Trump als president van de Verenigde Staten. Nu zo in zijn nakie, komt het nummer nòg directer aan. Een mokerslag ditmaal niet met bokshandschoenen, maar met zijden handschoenen vol in het gezicht geplant. Pats, die voel je! De beste reden om deze verloren schat op te graven, eens goed op te blinken en een ereplaatsje in onze digitale platenverzameling te geven. We hebben een protestlied tegen onze wereldleider! Bedankt Neil.
Tekst door: Robbert Tilli