Mud Morganfield bewaakt het cultureel erfgoed van de blues
The Blues Had A Baby And They Called It Rock 'N' Roll, zo luidt de beroemde songtekst. Muddy Waters had een zoon en hij noemde hem Mud Morganfield. Dat klopt niet helemaal, want deze oudste zoon van Muddy heet voor de burgerlijke stand gewoon Larry Williams. Die naam was echter al ‘bezet’ door een andere legendarische (rhythm ‘n’) bluesman. In plaats van de tijdelijke artiestennaam Muddy Waters Jr. werd het Mud Morganfield, een eerbetoon aan de ware achternaam van z’n beroemde pa. Mud heeft veel van hem geërfd, het krachtige stemgeluid en de pakkende voordracht, maar niet zijn gitaar. Daar heeft hij zijn band voor. Check it out op 23 januari, wanneer Paradiso fungeert als Home of the Blues.
Kinderen van beroemde vaders
Bij Sugar Mountain hebben we regelmatig te maken met kinderen – zonen en dochters - van beroemde vaders. Muddy Waters’ eerste erfgenaam Mud Morganfield is de volgende in de rij, waarin Justin Townes Earle, Lukas Nelson, Shooter Jennings en Lilly Hiatt al lang en breed hadden plaatsgenomen. De vaders zullen we maar niet meer noemen. Onze lezers zouden zich eens beledigd kunnen voelen. Je zou er een leuke popkwis van kunnen maken, dat wel. Mud Morganfield (1954) is een bezienswaardigheid, laat dat duidelijk zijn. Comfortabel in zijn zetel midden op het podium, krijgt hij zijn publiek direct mee.
Dat doet hij met gouwe ouwen uit de familiearchieven, maar ook met eigen repertoire. Als je hem zo bezig ziet, zou je niet denken, dat hij pas een late zijinstromer is op de concertpodia. Tot de dood van zijn legendarische vader (in 1983), de godfather van onder meer The Rolling Stones, was hij het niet van plan. Maar als trucker die op het dashboard van z’n truck zat mee te tikken met de muziek, kon hij niet langer de verleiding van een carrièreswitch weerstaan. We mogen ons gelukkig prijzen dat hij zijn roeping heeft gevolgd, zij het aan de late kant. Vooruit we gooien er maar een cliché tegenaan: liever laat dan nooit.
Same Thing – live in The Netherlands, 2015
Maar weinig platen, maar wel goeie
Een nadeel van een late beginner, is dat die doorgaans maar een beperkt portfolio aan albums heeft opgebouwd. Het bijkomende voordeel is dat de kwaliteit dan in elk geval er niet onder te lijden heeft. Wij tellen maar drie albums plus een illegale heruitgave met een andere titel. Met zijn debuut op zijn vierenvijftigste (!) Fall Waters Fall (2008) tast hij nog de grenzen van zijn talent af. Met nummer twee Son of a Seventh Son (2012) heeft hij zijn vorm volledig gevonden, terwijl nummer drie For Pops: A Tribute To Muddy Waters (2014) met Fabulous Thunderbirds front- en harmonicaman Kim Wilson het bewijs is hoe hij de nalatenschap van zijn vader beheert. Zeg maar gerust dat die twee daar het culturele erfgoed van de VS bewaken met hart en ziel door hun favoriete Muddy-songs te spelen. Die nummers zijn zo ontzettend goed, niet stuk te krijgen eigenlijk, alhoewel we voorbeelden daarvan kennen. Laten we ons niet op de misstappen van mindere bands concentreren, maar op ‘Mannish Boy junior.’
Mannish Boy – Live in Oxford, 2013
Als twee druppels modderig water…
Kim Wilson, die in het verleden met Jimmie Vaughan aan zijn zijde menigmaal Paradiso compleet heeft plat gespeeld, zal er niet bij zijn nu. Morganfield heeft zijn eigen band bij zich, met daarin een andere fantastische harmonicaspeler, Steve Weston. Mud zal plaatsnemen center stage op een stoel. Gitaarspelen, daar doet die niet aan, daar heeft hij Ronni Boysen voor. Hij zal zich louter met de zang en de interactie met de zaal bezighouden. Daarin is hij echt als twee druppels modderig water zijn…, inderdaad die ja.
Tekst door: Robbert Tilli
Koop hier je kaarten voor het optreden van Mud Morganfield op 23 januari.