Molly Tuttle brengt rust in een herfststorm

Dat debuut van Molly, When Your Ready dateert al uit april van dit jaar, dus van net voor de warme(re) maanden in het jaar. Het is echter typisch zo’n plaat voor een herfstige zondagochtend vinden wij bij Sugar Mountain. Wat dat betreft is haar bezoek aan ons land begin november precies goed getimed. We hebben er geen idee van hoe dat zit met onze lezers natuurlijk – kan zijn dat zij dat album de hele zomer hebben gedraaid - maar wij niet, gevoelig als wij zijn voor de seizoenen. Zo’n wat melancholieke plaat als deze gaat er bij ons dan ook in als koek zodra de blaadjes beginnen te vallen. Hij is haast ‘te mooi’.

Aan Molly Tuttle is te horen dat zij een achtergrond heeft in bluegrass. Maar het bijbehorende instrument de banjo stond stof te vangen in een hoekje in de studio waar ze aan het werk was met Ryan Hewitt (The Avett Brothers, The Lumineers). Die man had goed door met wat voor een veelzijdig talent hij te maken had, want de uitkomst is het soort allround Americana waar folk en country de toon bepalen zonder echt dominant te zijn. Alles vloeit zo heerlijk in één op deze set. De stemming is over het algemeen beheerst, op die ene popuitschieter na, Light Came In (Power Went Out), een ‘Alison Krauss-Taylor Swift-hybride’ aldus het gezaghebbende blad Rolling Stone. Precies dat, een heel rake typering.

Molly heeft haar muzikale virtuositeit ditmaal geconcentreerd op de gitaar. Ze vindt het belangrijk dat jonge meisjes ook gitaar gaan spelen. Ze wil daarin een voorbeeld zijn. Haar twee gewonnen awards zullen daar zeker aan bijdragen. Ze was ook meer geïnteresseerd om een meer gitaar-georiënteerd album te maken. Ook de elektrische gitaar was daarbij welkom in de studio. Ze wilde behalve de banjo niets uitsluiten. Het resultaat is een uiterst sfeervol album, dat het best lijkt te gedijen in een herfstbui. De lezers mogen dit gerust onzin vinden, maar alleen die single brengt iets zomers in huis, de rest niet, zeker de even intieme als intense love song Sleepwalking niet. Daar horen gewoon mistnevels bij.

Alle nummers zijn door of met haar geschreven. De openingstrack Million Miles met Jason Isbell op achtergrondvocalen heeft een aparte voorgeschiedenis: het is een oud liedje, dat ze samen met Steve Poltz heeft afgemaakt (met hem heeft ze nog meer geschreven, onder anderen de track Don’t Let Go). Hij had het nog ergens ‘achter de plinten’ in zijn studio liggen van een eerder opzetje met Jewel in de jaren negentig. Het is een een-tweetje dat pas na een wissel tot een volwaardig doelpunt is omgezet. Met de titel drukt ze de afstand uit die er ontstaan is vanwege een gebroken relatie. Eigen schuld, dikke bult.

Het frustratieniveau stijgt op Messed With My Mind als ze de schuld bij de ander legt: ‘Caught you lighting up a fire in my kitchen. And now you’re acting like you never did me no harm.’ Nog venijniger wordt het op Take The Journey: ‘You can control the weather. But the rain inside you is still gonna fall.’ Sit Back and Watch It Roll is heel Buddy & Julie Miller-achtig. Zou dat gekomen zijn door Buddy’s uitnodiging aan Molly om aan te sluiten bij zijn Cavalcade of Stars op Hardly Strictly Bluegrass in 2018? Niemand ontkomt aan zijn positieve invloed als hij of zij daaraan bloot wordt gesteld, Molly dus ook niet.

Denk niet dat Molly Tuttle haar bluegrass-achtergrond nu geheel heeft losgelaten. Niks daarvan, maak je hieromtrent vooral geen zorgen, want vorig jaar nog begon ze met collega’s Alison Brown, Missy Raines, Sierra Hull (ook present op haar album), en Becky Buller de supergroep the First Ladies of Bluegrass.

Op 4 november komt ze met haar eigen band (viool, bas en drums) en repertoire in Paradiso Noord. Laat het nu maar gaan waaien, zeg ik in het volle besef dat ze bij een volgende gelegenheid misschien middenin een hittegolf komt en dat dan dit hele betoog over typische herfstmuziek een deukje oploopt. Het zij zo.

Tekst door: Robbert Tilli

Koop hier je kaarten voor Molly Tuttle in Paradiso Noord op 4 november.