Moaning gruwelijk goed

Ik heb al een paar keer op het punt gestaan te linken naar een interview met het jonge drietal uit Los Angeles, sinds begin maart het daverende self-titled debuut verscheen. Drie dagen geleden nog, toen zanger/gitarist Sean Solomon op de tweeslachtigheid van de bandnaam wees.

"Love and pain are easily mixed up and related to each other", stelt hij hier nuchter vast, om in één adem een link te leggen met het bandgeluid. "I think the sound plays with that. It's sort of bipolar." Om vervolgens nog even een open deur in te trappen: "It's a very personal record but I hope people relate to it in their own individual ways." Dat laatste lees je te pas en te onpas, en is vaak de reden dat een interview het toch niet waard is om naar te linken.

Laat Moaning gisteren vijf nummers hebben gedeeld die hun geluid hebben beinvloed. Linken maar! Een eersteklas lijstje met korte toelichtingen, laat de muziek vooral het woord doen. 'A Forest'? Natuurlijk. 'I Feel Love'? Waarom niet.

Van alle Amerikanen die eind mei aantreden tijdens London Calling, kijk ik het meest uit naar Moaning, Melkbelly en Frankie Cosmos. 'Don't Go' is een klassieker in de dop, een van de beste openingssalvo's van het eerste fiscale kwartaal van het jaar. (FW)