Haal een band uit zijn comfortzone, en je kunt iets heel anders krijgen. Voor de opnames van hun vierde album Edges Run, verruilde indie folkkwartet Mipso de veilige, warme thuishaven in Chapel Hill in North Carolina voor het duizenden kilometers verderop gelegen koude en natte Eugene, Oregon. De geografische stap van zuid naar noord, vertaalt zich muzikaal naar een meer moody Americana. Leg deze plaat eens naast hun meer bluegrass-georiënteerde debuut Dark Holler Pop uit 2013. Oké, ze waren toen nog een trio, maar je hoort een wereld van verschil. Dan valt je oog ineens op het gegeven dat ze nu getekend zijn bij het hippe label AntiFragile Music en je begrijpt de muzikale ontwikkelingen nog beter. Op 1 november krijgen we in de Tuinzaal in Paradiso Noord een ‘allround Americana’ band te horen.
Enorme ontwikkeling
Ontwikkeling in de rootsgenres wordt door buitenstaanders vaak haast schouderophalend voor onbestaand gehouden. Bij muzikale ontwikkeling wordt al vaak gedacht aan de toepassing van nieuwe technieken, bij Mipso zit de ontwikkeling hem eerder in de songwriting, de als vanzelfsprekend klinkende vermenging van stijlen en de totstandkoming van een totaal eigen melancholieke sfeer.
De band veranderde natuurlijk al eerder in 2014 met de definitieve toetreding van vierde bandlid Libby Rodenbough. Een vrouw bij een mannengezelschap, ja dan verandert er heel wat, zeker als ze ook nog minstens de helft van de zang en de songwriting op zich neemt. Joseph Terrell neemt de andere helft voor zijn rekening, terwijl Wood Robinson en Jacob Sharp zich niet geheel onbetuigd laten. Samen schrijven doen ze ook.
Moonlight
Een soort ‘alles-erop-en-eraan’ Americana
De stap die de band zet op het nieuwste album Edges Run (2018) is meer dan een volksverhuizing van het zuidoosten van de VS naar het noordwesten om daar even een plaatje te gaan opnemen. De nieuwe natte en koude omgeving in Eugene, Oregon laat zich terughoren op het album. Het is veel moodier. Daar in de Pacific Northwest gingen ze in de lokale Gung-Ho Studio aan de slag met producer Todd Sickafoose, een waar sonisch genie. Hij heeft het uiterste uit de band weten te halen. En Mipso heeft zichzelf uitgedaagd. Waar debuut Dark Holler Pop, nog zonder Libby, nog min of meer een ‘gewoon’ bluegrass album was, daar is Edges Run effectief een soort ‘alles-erop-en-eraan’ Americana geworden.
De banjo is verdwenen
De vroeger zo overheersende banjo is geheel verdwenen uit het geluidsbeeld. Pedal steel en mandoline zijn nu de absolute ‘heersers’. De songs zijn gearrangeerd als iets wat zich misschien het best laat omschrijven als akoestische soundscapes. Wonderschoon! Dat de fans de veranderingen geaccepteerd hebben, moge blijken uit het feit dat het album weer de top van de Billboard's Bluegrass chart behaalde. Muzikaal zit de band nu meer in de hoek van Mandolin Orange, The Milk Carton Kids en The Brother Brothers, allemaal duo’s (vooruit: bands) die dit jaar in het Sugar Mountain programma hebben gestaan.
Take Your Records Home (D.C. Sessions)
Neem je platen mee
Voor bands die zulke stappen durven te zetten, zowel op de landkaart als in het muzikale landschap, moet het eerste nummer van de nieuwe plaat meteen een voltreffer zijn. En dat is het. Take Your Records Home is muzikaal een introductie in hun winterse melancholie en tekstueel is het de verbeelding van het wereldwijde grote break-up dilemma over de platencollectie. In hun geval is het niet zozeer ‘Wie mag welke platen houden na de scheiding?’ maar neem je platen mee tout court. Misschien dat dit minder leeft bij de streaminggeneratie, maar de vinylverzamelaars kennen dit treurigstemmende werkje maar al te goed. Oooh, zo mooi als die pedal steel van gastmuzikant Eric Heywood daar decoratief jankt.
Mensen veranderen, bands ook
De band is veranderd. Dat weten ze, en dat willen ze ook. In dat verband is het opvallend dat een song heet People Change. Dan ga je eens goed luisteren naar wat Joseph daar precies zingt: ‘I used to love you like the world would end. I used to love you like a child. ’ Even vroegen ze zich af of dit niet een beetje too much was, te dramatisch, totdat de drie schrijvers van het nummer, Jacob (bij wie de eerste schets begon), Libby en Joseph unaniem tot de conclusie waren dat het nu eenmaal zo voelt bij een break-up.
Het is 100% spot on. Ze weten donders goed wat muziek, stemming en woorden doen bij de luisteraars. Die hebben deze track al ruim 47 miljoen keer gedraaid op Spotify. Dat zijn nog eens cijfers! Dat lijkt ons ook niet onaardig om te weten voor de Nederlandse singer-songwriter Djurre de Haan alias AWKWARD i, die in de VS bij hetzelfde AntiFragile Music getekend is, het label dat een online topper claimt te zijn.
People Change (D.C. Sessions)
Zo droevig dat een mens er blij van wordt
Er staat nog veel meer van dat fraai op Edges Run. Weeper’s Woe en All Behind Me Now, beide gezongen door Libby, zijn parels die elke mistroostige zondagochtend verlichting zullen geven. Golden Kettle met Joseph achter de zangmicrofoon heeft diezelfde kwaliteiten. Zo droevig dat een mens er blij van wordt. Hoe vaak moeten we hier nog zeggen dat we hier zo van sad sad music houden? Moge het regenen, waaien of zelfs sneeuwen op 1 november als Mipso in de Tuinzaal staat. Dat is het perfecte weer bij deze muziek. Met al die grote ramen daar kun je de band zien optreden tegen de juiste backdrop.
Tekst door: Robbert Tilli
Foto door: Kendall Bailey
Koop hier je kaarten voor Mipso in de Tuinzaal op 1 november.