Min Taka: Een brug tussen twee werelden

Het lijkt erop dat je carrière als een speer gaat momenteel. Je hebt meegedaan aan Popronde 2024, stond erna op Le Guess Who en bent onlangs bevestigd op de line-up van Noorderslag 2025. Hoe heb je dit drukke jaar ervaren?

“We zijn nu aan het einde van het jaar, een goed moment om terug te kijken op alles wat er is gebeurd. Begin dit jaar begon ik steeds vaker live te spelen met mijn band. Op dat moment had ik nog geen manager of boeker, vooral omdat ik daarvoor alleen actief was in Istanbul, dus nog geen netwerk had in Nederland. Toen ik naar Nederland verhuisde, moest ik eigenlijk helemaal opnieuw beginnen met dat netwerk opbouwen. Het was wel een uitdaging om mezelf in een compleet nieuwe omgeving te presenteren.

Mijn muziek is voornamelijk in het Turks, wat het extra spannend maakte. Ik vroeg me af hoe ik dat hier in Nederland op de beste manier kon neerzetten. Eind 2023 gaf ik mijn eerste échte concert, en vanaf dat moment begon alles organisch te groeien. De ene show leidde naar de volgende, en zo kwam het allemaal in beweging.

De afgelopen maanden waren het drukst, vooral door de Popronde. Dat was een enorme verandering voor mij! Maar wel een hele positieve, want dit is precies wat ik altijd voor ogen had.”

Je gaf aan dat het helemaal nieuw voor je was om in Nederland liveshows te spelen en dat je daarvoor veel optrad in Istanbul. Is Istanbul ook de plek waar je vandaan komt?

“Ja, ik ben geboren en getogen in Turkije. Op mijn achttiende ben ik naar Nederland verhuisd voor mijn studie. Tijdens de pandemie reisde ik veel heen en weer tussen Istanbul en Nederland, maar twee jaar geleden besloot ik terug te keren naar Nederland om mijn studie af te ronden. Sindsdien ben ik hier mijn leven en muziekcarrière opnieuw aan het opbouwen.”

Hoe was het voor jou om je muziekcarrière opnieuw op te moeten bouwen in een nieuw land dat je eigenlijk niet zo goed kende?

“Het was erg uitdagend. Ik houd enorm van Istanbul, waar ik veel speelde in andere bandjes en met allerlei mensen muziek maakte. Toch hangt er in Turkije een mentaliteit van: “Je bent muzikant, maar je moet in ieder geval dan wel een studie hebben gedaan.” Ik volgde mijn studie in Nederland, en tijdens de pandemie ging ik terug naar Turkije. Daar begon ik mijn project Min Taka, en dat ging heel goed. Toen ik daarna weer naar Nederland moest om mijn studie af te ronden, wilde ik eigenlijk niet weg. Maar mijn ouders stonden erop dat ik mijn studie afmaakte. Gezien de huidige politieke situatie in Turkije vonden zij dat ik in Nederland betere kansen zou hebben. En daar hadden ze gelijk in, hoor!

Het was in het begin wel even wennen. Ik denk dat het me ongeveer een jaar kostte om hier comfortabel te worden met livespelen. Een grappig moment heeft uiteindelijk mijn carrière een zetje gegeven. Mijn huisgenoot, met wie ik inmiddels heel close ben, kwam een keer naar een show van mij kijken. Daar waren wat mensen uit de muziekindustrie, waaronder een boeker. Mijn huisgenoot stelde me aan diegene voor en zei dronken: “Min Taka is geweldig, je móet haar boeken!” Die boeker besloot me vervolgens inderdaad te boeken. Vanaf die show, dat was in Roodkapje in Rotterdam, begon alles te lopen.

Dus ja, het was moeilijk om hier opnieuw te beginnen, maar het bleek uiteindelijk dat ik maar één bijzonder netwerkmoment nodig had om echt van start te gaan.”

Hoe ervaar jij het livespelen in Nederland? Is het anders dan in Turkije?

“Ja, het is zeker anders dan in Turkije. Toen ik net begon met spelen, vroeg ik me vaak af: gaat iemand hier wel op reageren of het überhaupt begrijpen? De meeste nummers die ik speel, zijn namelijk in het Turks. Ik ben inmiddels bezig met het uitbrengen van wat nummers in het Engels, maar mijn liveshows bestaan nog steeds grotendeels uit Turkse liedjes.

Over het algemeen is het hier optreden superleuk. Ik heb nog nooit rare reacties gehad van mensen die zeggen dat ze de teksten niet begrijpen. Wat me opvalt, is dat het Nederlands publiek vaak niet eens zoveel op de lyrics let. Ze luisteren meer naar hoe het klinkt en baseren hun mening daarop. Dat maakt het spelen in Nederland voor mij juist erg bevredigend.

Daarnaast is het heel bijzonder dat er soms ook Turkse mensen naar mijn liveshows komen. Het is echt cool om te zien dat zij er ook goed op reageren. Dat geeft me het gevoel dat ik met mijn muziek echt een brug kan slaan tussen twee verschillende werelden.”

Heb je het idee dat jouw muziek ook landt bij de Turks-Nederlandse gemeenschap, of hoop je daar op?

“Mijn teksten zijn natuurlijk in het Turks, maar mijn muziek heeft veel westerse invloeden, zoals drum ’n bass en pop. Daardoor denk ik dat de Turks-Nederlandse gemeenschap hier, die vaak een traditioneler oor heeft, mijn muziek soms wat ongewoon vindt. Tegelijkertijd zijn er ook mensen bij wie het wél blijf hangen. Mijn muziek is vrij genre-bending, dus ik kan me voorstellen dat het soms overkomt als een gekke mix. Als ik in het Turks zing, zie ik vaak een soort verrassing in de reacties – een ‘oh, huh, wat gebeurt hier?’- moment.

Het is vooral de jongere generatie, zoals studenten die vanuit Turkije naar Nederland zijn verhuisd, die naar mijn shows komen. Dat vind ik ontzettend tof. Het voelt alsof ik een kleine gemeenschap creëer van internationale mensen. Dat is heel bijzonder om te zien.”

Jouw nummers zijn tot nu toe vooral in het Turks, maar je bracht onlangs je eerste Engelstalige single uit. Ben je van plan om ook meer in het Engels te zingen in de toekomst?

“Komende zomer komt er een EP uit die volledig in het Engels zal zijn. Ook hebben we eind juni een releaseshow in Paradiso, inclusief een vinylrelease met Paradiso Vinyl Club. En op 10 januari komt er een nieuw nummer uit, 'Eyesight'.

Ik volg mijn eigen fantasie. Als het Turks wordt, dan wordt het Turks, en als het Engels wordt, dan wordt het Engels. De laatste tijd schrijf ik wel iets meer in het Engels, waarschijnlijk omdat ik nu in Nederland woon en dagelijks meer Engels spreek. Dat heeft me op een natuurlijke manier zo beïnvloed. Ik voel me overigens ook meer een soort van brug tussen de twee culturen nu, de Turkse en Nederlandse, en dat is ook iets dat ik graag wil creëren, die brug tussen twee werelden.”

Wat betekent die naam eigenlijk, 'Min Taka'?

“Het was tijdens de pandemie, en ik was aan het denken over een goede artiestennaam, maar wilde niet mijn eigen naam gebruiken. Mijn leven was een beetje een achtbaan, omdat ik constant aan het verhuizen was, en ik voelde me op de ene plek soms meer thuis dan de andere. Toen besloot ik tijdens de pandemie een tarotlezing te laten doen door mijn zus, en zij trok een kaart genaamd ‘Min Taka’. Het stond voor het verlies van je idee van thuishoren, het gevoel dat je je thuis nooit kunt vinden. Ik dacht echt: “Wat is dit nou weer?” Dus ik zocht het op en kwam erachter dat Min Taka en mythe was. Er was ooit een planeet genaamd Min Taka, maar die is verdwenen. De mensen of wezens die daarop leefden moesten zich reïncarneren op aarde, maar ze bleven altijd het gevoel van verloren zijn en het zoeken naar hun oorspronkelijke thuis voelen. Hun thuis was er niet meer, dus ze liepen rond op aarde, een beetje verloren en misplaatst.

Dat sprak me toen heel erg aan, ook al was ik niet per se door een traumatische ervaring gegaan. Ik was gewoon constant aan het verhuizen en voelde me totaal niet gegrond. En die gronding is voor mij heel belangrijk. Daarnaast is mijn naam natuurlijk ‘Yasemin’, dus met dat deel van mijn naam, ‘Min’ erin, voelde het gewoon als een perfecte match.”

Je omschrijft je muziek ook wel als bubblegrunge, pixiepop. Wat is dat precies?

“Pixiepop is iets dat ik eigenlijk gewoon heb bedacht. Het is eigenlijk geen genre, maar voor mij geeft het goed weer wat mijn muziek uitstraalt. Mijn geluid past niet helemaal binnen één vast genre, en daarom vind ik het leuk om zelf woorden te verzinnen. Pixiepop klinkt heel on-brand voor mij: het heeft iets meisjesachtigs, wat ik tof vind. Daarnaast noem ik mijn muziek wel ‘bubblegrunge’, omdat het zowel de lichte, speelse kant van bubblegum heeft als de rauwe kant van grunge.”

Je nieuwste nummer ‘I Don’t Want To’ gaat over je uitstelgedrag, en in het nummer zeg je dat je het liefst gewoon alles uitstelt. Wat inspireerde jou om hierover te schrijven?

“Elke september realiseer ik me weer hoe je teruggaat naar je routines, school en werk. Het is echt zo’n overgang van de zomer, waarin je actief bent en leuke dingen doet, naar het weer in de vertrouwde routines duiken. Het voelt bijna als een nieuw begin, alsof het januari is. De afgelopen jaren werd ik elke september weer ziek, en dit jaar was het gek genoeg ook mijn huisgenoot die óók ziek werd. Ik besefte me dat het misschien meer iets psychisch was dan fysiek, omdat ik gewoon niet meer terug wil naar al die routines. Mijn lichaam zegt: “Nee, ik wil dit niet.” Het is denk ik een soort protest tegen het hele idee van weer in die vaste ritmes terechtkomen. En dat wil ik gewoon niet.”

Het lijkt erop dat je een afkeer hebt tegen routines zo. Houd je je tijdens je schrijfproces juist wél aan die vastigheden?

“Toen ik net begon met schrijven, had ik echt een routine en dacht ik dat het me zou helpen om elke dag te schrijven. Ik had toen ook meer tijd om na te denken omdat ik minder optrad. Maar sinds het afgelopen jaar is het allemaal wat chaotischer geworden en komt het meer vanuit mijn intuïtie. Vroeger ging ik echt naar binnen, maar de afgelopen anderhalf jaar ben ik veel meer naar buiten gegaan. Daardoor is het schrijfproces wat rommeliger en intuïtiever geworden.”

Op zaterdag 4 januari staat Min Taka in Paradiso tijdens de Indiestad Nieuwjaarsborrel. Daarna treedt ze op zaterdag 18 januari op in Oosterpoort tijdens Noorderslag. 

Tekst: Nori de Groot