Micah P. Hinson gaat diep met ‘moderne folk opera’ over oorlogsgezin

Waar de artistieke ambities van veel artiesten, niet verder reiken dan elke twee jaar min of meer hetzelfde plaatje en toertje, daar gooit de excentrieke Micah P. Hinson (spreek uit: Majka, net als de Poolse profwielrenner) er elke keer juist weer een schepje bovenop. Dit door hemzelf tot een ‘moderne folk opera’ over een gezin in oorlogstijd bestempelde meesterwerk slaat alles wat hij voorheen heeft uitgebracht, toch al met al reeds zo’n acht albums. Nummertje 9 krijgt van Sugar Mountain de juiste locatie toegewezen, ’t Zonnehuis. Kan niet beter. Precies de goede sfeer. Stoeltjes om op bij te komen.

Alles wat je altijd leest over Hinson gaat over zijn nogal ruige tijd als opgroeiende tiener en jonge volwassene. Laten we dat hier voor de verandering maar eens achterwege laten, alhoewel door het te vermelden, doen we er even hard aan mee. Zullen we de focus dan maar eens verleggen naar een ander bepalend moment in zijn leven? Zoals er een Dylan is van vóór en ná zijn motorongeluk, zo is er ook een Micah van vóór en ná zijn auto-ongeluk in Spanje in 2011. Dat is hem niet in de kouwe kleren gaan zitten. Het heeft hem veel tijd gekost om het fysiek en mentaal te verwerken. Het duurde vier jaar voordat hij weer met een album kwam. Voor de opnames van zijn nieuwe album trok hij maar liefst twee jaar uit. Dat hoor je erin terug, want het is net als Bachs Matthäus-Passion een werk dat het uiterste vergt van de luisteraar. Eigenlijk alleen de track Lover’s Lane is een hapklaar brokje country à la Johnny Cash. De rest is zwaardere kost en vraagt om meerdere luisterbeurten om het helemaal te kunnen verteren.

Om het heel simpel te zeggen kun je de veertien nummers tellende, analoog opgenomen plaat thematisch zien als een verfijning van hoe rockband The Godfathers het leven ooit bondig samenvatte met de woorden Birth School Work Death. Waar die Britten er met de botte bijl op inhakten, daar neemt Hinson ons stap voor stap mee langs de hele familie van de wieg tot het graf, met alles wat daar tussenin zit.

Met een beetje goede wil is dan de instrumentale opener The Temptation de geboorte, The Great Void gaat dan over het opgroeien zelf, en track 3 Lover’s Lane is het begin van de liefde. Om niet alle tracks afzonderlijk te behandelen, lichten we er nog een paar uit. Oh Spaceman met de woorden ‘Oh spaceman, so glad to greet you. We’ve been looking for your ship since we heard you were coming,’ wekt verwondering, totdat je een huilende baby hoort in de outro. De geboorte van het nageslacht…?

Het scharnierpunt van de plaat, op vinyl een dubbelaar, zit halverwege bij het zevende nummer Micah Book One, een spoken word met die rare krassende basstem van hem van bijna zeveneneenhalve minuut lang. Hoe moeten we dat dan weer opvatten? Als een aanval op de autoriteiten? Het is bekend van Hinson dat hij weinig ophad met Obama, die hij persoonlijk verantwoordelijk stelde voor het ‘vermoorden van de Amerikaanse Droom’. Vergeet niet dat de uit Abilene, Texas afkomstige Hinson fundamentalistisch Christelijk is opgevoed. Over Trump hebben we hem nog niet gehoord, maar dat komt vast nog wel, misschien zelfs wel tijdens zijn optreden in ’t Zonnehuis al. We zullen zien.

De plaat krijgt gaandeweg een steeds meer filmisch karakter. Film noir, want het wordt almaar zwartgalliger. Meteen na het hierboven aangehaalde parlando is het oorlog in The War, een van de vele instrumentals. Het voelt als een wandeling langs de militaire kerkhoven in Ieper. Het ergste moet dan nog komen. In The Darling is de relatie van de hoofdpersoon uit, maar zo te horen niet op zo’n leuke manier. Er komt geweld bij kijken. De afrekening volgt in de volgende track The Awakening, waar een televisiepredikant hoorbaar is. De chronologie van het verhaal brengt ons bij The Last Song in een begrafenisstemming. ‘These are the final words I’ll sing for you. These are the final words I’ll give to you.’ Het is echter niet de laatste song van het album. Er volgen er nog drie, zoals het huiveringwekkende Memorial Day Massacre. Echt hartverscheurend wordt het pas echt bij de op een na laatste track The Lady from Abilene. Aan de buitenkant een vrolijk countrydeuntje, maar dat is uiterlijke schijn. Slottrack Come By Here dat de verlossing moet brengen, is een bewerking van de bekende spiritual Kum Bay Ya, een bij de scouts vaak gezongen ‘kampvuur folksong’ die hier niet voor de eerste keer in de popmuziek opduikt.

Als dit zojuist op het Full Time Hobby-label uitgekomen album integraal door Micah P. Hinson en zijn band gaat uitgevoerd worden in ‘t Zonnehuis, dan gaat het hele publiek knock-out van de ijzingwekkende sfeer. Maar het hoeft toch ook niet altijd alleen maar gemakkelijk te zijn? Jammer dat het bijbehorende slechte weer niet te regelen valt. Als je na dit concert weer de straat opgaat, dan behoor je in een sombere herfststorm te belanden. Dat versterkt de impact van The Holy Strangers alleen maar.

Tekst door: Robbert Tilli

Koop hier je kaarten voor Micah P. Hinson op 10 oktober.