Mercy John verjaagt zijn demonen zonder genade

Goeie genade, wát klinkt dat tweede album van Mercy John geweldig! Kraakhelder en strak. Hoe komt dat zo, vraag ik hem aan de telefoon. ‘Ik was op zoek naar een iets frissere en scherpere sound dan op mijn eerste plaat, This Ain’t New York [2017],’ steekt hij enthousiast van wal. Pardon! Dat was toch een heel fijne Americanaplaat, in het straatje van zeg mede-Brabander JW Roy. ‘Misschien was hij net iets te roots. Ik wilde iets meer poppy, zonder mijn roots te negeren.’ Co-producer Guido Aalbers bleek de juiste man voor deze job.

Het resultaat is een eigen geluid binnen de driehoek met als hoekpunten Springsteen (mondharmonica en drumsound), Isbell (de harde lijn hier en daar) en The War on Drugs (de uitwaaierende sologitaar). In die analyse kan hij zich wel vinden. ‘Die sound van The War On Drugs [WOD], vooral die van hun op een na laatste plaat Lost In A Dream heeft me echt overvallen,’ zegt hij. ‘Waar je naar luistert, dat draag je onbewust met je mee.’

De track Knock Me Out is vooral dankzij meestergitarist Rolf Verbaant een goed voorbeeld daarvan. Die gast kan werkelijk alles spelen. Enemy Fire en Waiting For Your Love klinken heerlijk voor hen die zweren bij de hardere nummers van Jason Isbell, terwijl de mondharmonica op Bullets For Sale de sfeer oproept van The Boss.

John is ook gek op de latere albums van Ryan Adams waar deze speelt met een eighties sound, terwijl hij toch vooral bekend staat om zijn rootsplaten. ‘Daar klinkt hij – in zijn hardere nummers tenminste - al bijna als Bryan Adams,’ constateert hij. Mercy John kent zijn klassieken, maar zegt hij er met klem bij, dat hij toch wel ‘graag als zichzelf wil klinken.’ Geen probleem, want dat doet ie. Er is een verschil tussen beïnvloed raken en ordinair na te apen. Zijn liedjes zijn daarvoor ook veel te sterk en op zichzelf staand. ‘Als je een bepaald geluid nastreeft, kun je daar in doorslaan. Dat wilde ik zien te voorkomen.’

‘Ik ben opgegroeid met de gedachte dat je er hard voor moet werken. Tegelijkertijd is dat de grootste valkuil voor mij gebleken, want ik ben een ontzettende perfectionist,’ houdt John zichzelf de spiegel voor. ‘Nu ik de 40 voorbij ben zie ik dat dat ook tegen je kan werken. Ik was altijd zo kritisch op mezelf. Als ik thuiskwam zat ik altijd maar te zeuren wat er niet goed was geweest aan een optreden. Mijn vriendin vroeg zich op een gegeven moment af of ik ooit weleens een positief gevoel overhield na een show. Na mijn depressie en dankzij therapie heb ik mijn mindset compleet veranderd. Hard werken is oké, maar je moet er wél van kunnen genieten. Je leeft per slot van rekening maar één keer.’

Nu is hij heel trots op wat hij bereikt heeft. ‘Zo’n eerste clubtoer doen zie ik toch als een erkenning. Het is te gek dat ik van die mooie recensies heb gekregen, maar het tofste is als er een publiek blijkt te bestaan voor wat je doet. En dan is het clubcircuit toch de plek waar je wilt staan. Ik heb al in veel rootscafé’s gespeeld. Dat is erg tof en daar ben ik dankbaar voor. In de clubs bereik je een breder publiek. Daar schuilt voor mij een mooie uitdaging in.’

Het Spingsteensiaanse Bullets For Sale zou zijn hit moeten zijn. En anders Good Night, Good Night, zijn duet met Kirsten Boersma, toetseniste in zijn band. ‘Ik moest echt aandringen bij haar om er een duet van te maken,’ onthult hij. ‘Ze zingt altijd backing vocals, maar ze is heel bescheiden. “Laten we het eens proberen,” zei ik. En nu zie je dat het publiek helemaal op haar gefocust is bij dat nummer, vooral in die uithaal. Ik wil dat mijn liedjes er zo mooi mogelijk uitkomen. De andere bandleden moeten ook kunnen shinen. Ik hoef echt niet zelf alle aandacht te krijgen. Bij elk liedje heb ik een bepaald idee. Dat hoef ik niet per se zelf over te brengen. Als iemand anders dat kan uitvoeren, is dat net zo mooi.’ De enige twee bandleden die hier nog niet genoemd zijn, zijn bassist Tom Zwaans en drummer Lynyrd (!) Denissen.

Waarom pikt de radio zulke songs niet op? Hij heeft overigens een hit. Hij heeft namelijk meegeschreven aan en meegespeeld op Rollercoaster, de onwaarschijnlijk grote hit van Danny Vera, met wie hij ook op tournee is geweest en bij wie hij volgend jaar april in de Afas Live in het voorprogramma zal staan.

Ze kennen elkaar pas sinds 2017 en het klikte meteen tussen de twee. Het riedeltje van Rollercoaster is afkomstig van John. Samen hebben ze er dat nummer van gemaakt. ‘Zoveel artiesten bieden altijd aan om eens iets samen te gaan doen. Ik heb Danny daaraan gehouden,’ grijnslacht John.

‘Er zijn mensen die me vragen, waarom ik het nummer niet op mijn eigen plaat had gezet. Maar ik had er nooit die hit van kunnen maken die Danny ervan heeft gemaakt. Schrijven voor of met anderen doe ik net zo lief. Ik schrijf ook samen met JW Roy en met Stephanie Struijk. En in januari ga ik zitten met Tangarine. Dat brengt mijn niveau omhoog en houdt me scherp.’ Geheel in lijn met zijn nieuwe levensmotto is John supertrots op de gouden plaat (inmiddels platina) die hij als coauteur ook heeft gekregen voor Rollercoaster.