Maurice van Hoek bezingt rollercoaster aan emoties

Eerst een korte flashback naar 2016. ‘In mijn laatste jaar aan het conservatorium [in Rotterdam] was ik vooral gefocust op afstuderen en het maken van mijn debuutplaat,’ blikt hij terug. ‘Tijdens mijn studie heb ik gereisd door Amerika. Daar is het eigenlijk allemaal begonnen. Ik luisterde natuurlijk al jaren naar die muziek, naar The Eagles en James Taylor. Mijn vader hield daar erg van. Hij hield ook heel erg van disco trouwens. Ik ben ook vernoemd naar de Maurice White, de zanger van Earth, Wind & Fire.’

Tijdens zijn studie heeft hij een studio gecreëerd in een oud klooster. ‘Daar heb ik die Live Forevermore debuutplaat opgenomen. Die bracht ik uit met een releaseparty in mei 2016 en twee weken later studeerde ik af. Toen kwam alles samen en begonnen er balletjes te rollen.’

Er komt weer een releaseparty aan, ditmaal in de bovenzaal van Paradiso op 28 september, ter gelegenheid van de release van zijn tweede album. Er zijn al drie singles van uitgebracht tot dusverre, waarvan twee vorig jaar, achtereenvolgens Tired of Running, knetterende countryrock, tussen Tim Knol en zijn vroegere klasgenoot (!) Douwe Bob in, en het kalmere Give It A Try. Dat was om een beetje de reuring erin te houden, dat de mensen wel wat nieuwe muziek kregen. Ik wilden niet anderhalf jaar wegblijven. Het is ook een mooie manier om de spanning op te bouwen richting de nieuwe plaat. De eerste plaat was er ineens, nu hebben we gekozen voor deze geleidelijk opbouw met singles. Zo laten we steeds even zien dat we er nog zijn. Ze zijn los van het album opgenomen, ook op andere plekken, maar zullen er wel allemaal op staan.’

De laatste single is Traveling Man, het titelnummer van het tweede album, tevens het puurste countrynummer van die drie singles. Er komt eind augustus nog een vierde single, Losing My Mind. De albumrelease staat gepland voor 21 september, een week voor het optreden in Paradiso. Dat soort feestjes trekken altijd een boel volk, vrienden en intimi. ‘Die aanhang komt zeker goed. Toch ben ik het meest benieuwd naar de mensen van buitenaf. Uiteindelijk is mijn doel wel om de liefhebbers te bereiken. Dat kan heel mooi via zo’n platform als Sugar Mountain. Die mensen zitten verspreid over het hele land.’ Hij kan zich er erg over verwonderen dat hij op sommige plekken in het land serieus een following heeft.

‘In Eindhoven, Aalten en Assen heb ik een following. dat zijn dan van die plekken waar vijftig mensen speciaal voor jou zijn gekomen. Dat doet wat met je. Dat is echt heel bijzonder.’ Hij is er dankbaar voor. In Paradiso zal hij spelen met zijn vaste band. Meestal speelt hij uitsluitend met pedal-steelgitarist David Gram. Hij is bepaald niet de enige rootsartiest die zo de kosten beheersbaar houdt. Gram is zijn partner in crime, die ook het artwork van het album voor zijn rekening heeft genomen.

Zijn carrière verloopt net zo geleidelijk als dat zijn singles uitkomen. Via een MBO-muziekopleiding naar conservatorium naar professioneel artiest. ‘Het is een soort trappetje dat heel lichtjes omhooggaat. Ik ben er blij om dat het niet zo van in één keer “Bam!” gaat. Ik heb het gevoel dat ik het allemaal onder controle heb. Ik heb mijn opleidingen ook nooit leidend laten zijn. Ik heb altijd mijn eigen visie en ambitie gevolgd. Het gebeurt heel vaak dat studenten die alleen maar braaf naar hun leraren hebben geluisterd, nadat ze van school komen in het niets vallen. Die hebben dan een beetje te weinig aan zichzelf gedacht.’

Ben je met jouw muzieksmaak soms een oude ziel?

‘Er leeft iets in mij ja, dat daar op lijkt,’ geeft hij toe.

Komen er ook leeftijdgenoten naar je shows? Trekken ze geen vies gezicht als je zegt country te maken?

‘Er zijn er uiteindelijk wel genoeg die hun keuze hebben gemaakt om mijn muziek te willen luisteren.’ Hij heeft nog nooit gebruik hoeven maken van de oude truc om eventuele countryhaters erop te wijzen dat ze wel van Neil Young houden. Dat was vroeger altijd een overtuigend argument om jonge mensen het in elk geval te laten proberen. ‘Zo helpt Spotify in feite toch ook mensen aan suggesties?’ zegt hij op vragende toon. Zo kunnen fans van Neil Young ook bij hem uitkomen. Vroeger hielpen de songwriter credits op het label van een lp je ook weer om verder te kijken als de schrijvers van een bepaald nummer niet de bandleden zelf waren. Dan ging je op zoek naar die artiesten. Die zoektocht kent Maurice zelf niet, maar spreekt hem wel aan, want ook hij heeft constant honger naar muziek.

‘Wat voor mij het beste werkt is spelen. Het gebeurt regelmatig dat leeftijdgenoten na een optreden naar me toe komen met de woorden, dat ze normaal gesproken nooit mijn soort muziek zouden opzetten, maar dat ze het toch wel heel mooi hadden gevonden. Op zulke momenten heb je al een nieuw publiek bereikt. In Amerika is country overal. Als je er doorheen rijdt, kun je het horen op de autoradio, behalve in New York en LA.’

De reis dwars door de VS is allesbepalend geweest voor je. Vertel eens wat meer, bijvoorbeeld hoe lang je roadtrip duurde.

‘Drie maanden!’ klinkt het enthousiast. ‘Ik heb veel muzikanten leren kennen, vooral in Nashville. Ik ben ook in Memphis geweest, en in Austin, geweldige plek… Daar heb ik ook geprobeerd zelf gigs te fiksen. Ik heb aangeklopt bij een tent die Hole in the Wall heette. Daar stond iemand te spelen. In zijn pauze vroeg ik of hij het okay zou vinden als ik een liedje zou spelen op zijn gitaar. Mijn bedoeling was de mensen daar te overtuigen zelf een show te krijgen. De eigenaar stond eerst een beetje sceptisch aan de bar toe te kijken. De mensen vonden het mooi en de volgende zondag mocht ik daar komen spelen. En toen zat er die dag ineens honderdvijftig dollar in mijn tip jar. Ik heb daar de middag van m’n leven gehad. In Nederland zou je zoiets nooit doen, maar daar kan dat gewoon. Vanaf dat moment stond vast wat ik verder ging doen tijdens mijn reis. Dat was al na een maand. In de daaropvolgende twee maanden heb ik nog gespeeld in San Franciso, San Diego, LA, supervet!’

Wel al in Amerika gespeeld, maar nog nooit in Paradiso gestaan, op de finale van het televisieprogramma De Beste Singer-songwriter van Nederland na. Hij kijkt er heel erg naar uit. Hij is afgelopen winter ook al in Canada geweest, het vaderland van zijn vriendin, die hij overigens ontmoet heeft in Nederland op een festival waar zij de artist handling deed. ‘Ik ben met m’n boeker wezen kijken wat er allemaal mogelijk was. Er is daar een show voor me geregeld en een supermooi interview in een magazine. We zitten heel erg te kijken of we ooit die kant uit kunnen gaan. Het lijkt me heel vet om dat een keer te proberen. Al zit ik in een dorpje waar ik een jaarlang in hetzelfde café zit te spelen, dàt lijkt me al heel cool.’

De hoesfoto van het album Traveling Man is ook in Canada geschoten. Heerlijk om te kijken naar een plaatje van een diner in de sneeuw, terwijl er in Nederland een hittegolf woedt. Je krijgt het er automatisch een stuk koeler van. ‘Het was daar min 25,’ zegt hij, terwijl het buiten 57 graden warmer is. Je zou er voor naar de noordpool afreizen. Maurice is trouwens een echte Traveling Man. ‘Die titel kun je interpreteren als reiziger, maar voor mij slaat het meer om alle emoties die je kunt voelen als je onderweg bent. Het slaat op dat er de afgelopen twee jaar zoveel is gebeurd met me: Amerika, een plaat, mijn vriendin, Canada… Ik ben nóg een keer in Amerika geweest, waar ik achttien dagen lang getoerd heb met Nathan James, een singer-songwriter. Dat waren niet van die heel denderende gigs, meer van die optredens in sports bars¸ maar wel supergaaf om zoveel te kunnen spelen.’

Er gebeurde ook iets minder aangenaams. ‘Ik ben geopereerd aan een stempoliep en mijn amandelen zijn verwijderd. Ik had me door een stevige griep heen gezongen, terwijl ik deelnam aan de Popronde. Dat kostte me bijna m’n stem... Best heftig allemaal! maar ook dat hoor bij dat Traveling Man-idee.’

Ben je naast een oude ziel ook een rusteloze figuur?

‘Ik wil gewoon dingen doen. Ik leef heel erg bij de dag. Het is mooi om plannen te maken – planningen en deadlines, en dat doe ik ook, maar ik sta op en elke dag is anders.’ Laat nu eerst die plaat maar uitkomen, lijkt hij te willen zeggen. Geen rust! Afspraak: 28 september in de kleine zaal, waar Traveling Man ten doop wordt gehouden.

Tekst door: Robbert Tilli

Koop hier je kaarten voor het optreden van Maurice van Hoek op 28 september.