LONGREAD // BLOG - Juist op het moment dat ze de rol krijgt opgedrongen van boegbeeld van een nieuwe generatie countryzangeressen levert Margo Price met That’s How Rumors Get Started een toch overwegend door countryrock gedomineerde plaat af. Hebben we dat niet eerder al meegemaakt op de herenafdeling? Bij Sturgill Simpson die in plaats van een countryalbum een ‘ZZ Top-plaat’ ging maken om zich zo onder zijn platendeal uit te rocken? Laat hij nou net de producer zijn van haar derde album. Dat verklaart veel zo niet alles. Ze zijn niet zo ver doorgeslagen als op zijn eigen plaat, dat zeker niet. Mooi album hoor! Vat het vooral op als een tribute aan Tom Petty met een bijrol voor Heartbreaker Benmont Tench op keyboards.
What’s all the fuzz? Twinkle Twinkle!
Sturgill heeft zijn stemming van zijn ‘omstreden’ laatste album Sound & Fury vol met Billy Gibbons-gitaargefuzz wel meegenomen naar de studio. Dat is direct terug te horen in Twinkle Twinkle, de eerste single van That’s How Rumors Get Started. Godsamme nou, het huis was meteen te klein voor sommige recensenten van dat ene lied. Wisten zij veel dat de rest van het album meer ‘Pettyaans’ zou worden?
Daarbij is het ook nog eens een heerlijk nummer, maar country, nou nee, maar beslist wel zo gezongen. Dat is iets wat voor het gehele album geldt, alle tien de tracks, niet in het minst het Fleetwood Mac-achtige titelnummer: in andere arrangementen maak je er in een handomdraai een 100% country album van. Rol de pedal steel maar naar binnen.
Maar Margo wilde kennelijk wat anders. Misschien wilde zij en haar man Jeremy Ivey, met wie ze de meeste nummers schreef ook wel terug naar de dagen van hun vroegere band Buffalo Clover. Wie zal het zeggen? Het is niet verboden hè om als artiest lekker te doen wat je zelf wil? Kom nou, het is haar volste recht! Alsof een plaat maken alleen al niet lastig genoeg is, was ze ook nog eens in verwachting van haar derde kind, Ramona. Een dubbele bevalling dus, zoals ze het zelf treffend omschrijft.
De druk van het sterrendom
Twinkle Twinkle is haar reactie op haar positie als de volgende grote vrouwelijke ster in country, iets wat nog best lastig ligt in het mannenwereldje dat country nog altijd is. Je hoort haar zeggen dat de hoge verwachtingen zwaar op haar drukken. ‘It’s a bitch,’ zingt ze verontwaardigd met haar loepzuivere stem, de allermooiste in country, laat dat vooral gezegd zijn. Laat haar maar de treintijden zingen. Blijft mooi.
Now everything’s a little upside down
They wanna put me on a big TV
Everybody wants to know
How I feel and what I think
How I feel and what I think
If it don’t break you
It might just make you rich
You might not get there
And on the way it’s a bitch
Don’t you know it’s a bitch?
It’s a bitch
Twinkle Twinkle
Minder politiek aan de oppervlakte
Dat ze zingt dat ze op tv ineens wordt geacht over alles een mening te hebben verbaast me wel een beetje. Met haar eerste twee studioalbums Midwest Farmer’s Daughter (2016) en All American Made (2017) zette zij zichzelf toch neer als een politiek gemotiveerde artiest. Ze schreef songs over de armoede onder de boeren die weggesaneerd werden in de financiële crisis (Hands of Time) en over de kwalijke rol van haar vaderland als wapenleverancier en zelfbenoemde vredesbrenger met grote handelsbelangen in zelfgecreëerde oorlogen in het Midden-Oosten (All American Made).
Zulke expliciet politieke nummers staan er niet op dit derde album. Is ze zo zoetjes aan een beetje door haar verhalen heen geraakt? Daar valt tegen in te brengen dat veel van de liedjes van deze door corona uitgestelde release tekstueel ineens een diepere lading hebben gekregen, die iedereen voor zichzelf mag invullen. Dat is met een beetje inlevingsvermogen niet een al te grote opgave bij Stone Me, een van de andere twee nummers die prerelease al zijn weggegeven van het album. Ze zou zo weer arm kunnen zijn, merkt ze haast achteloos op. Daar schuilt voor een hoop mensen in de huidige crisis veel herkenning in.
Sobriety is a hell of a drug
They say you only fight with the people you love
But I won't forget what it's like to be poor
I could be there again, baby that's for sure
Stone Me | Full Frontal on TBS
De geest van Tom Petty in de studio
Letting Me Down is de derde track die op single uit is, met een bijbehorende ‘coronavideo’ in één ruimte van regisseur Kimberly Stuckwisch. De camera draait rondjes in Margo’s huiskamer in Nashville, waarbij we haar voortdurend in een andere gedaante zien. De choreografie is bedacht door haar zus Kylie Price.
Op die track treffen Sturgill aan als achtergrondzanger. Qua productie komt hij daar het dichtst bij House Fire en All Your’n op Country Squire, het laatste album van Tyler Childers. Het is niet noodzakelijkerwijs country, maar country is wel de basis. Het is alsof Tom Petty voortdurend over haar schouders meekijkt. Dat is een fijne geest om in je studio aanwezig te hebben. Op Prisoner On The Highway is er een glansrol weggelegd voor Heartbreaker Benmont Tench met een vurige orgelsolo. Over House Fire gesproken…
Letting Me Down
Van ‘Welle’ tot Gospel
Echt afwijkend wordt het op Heartless Mind dat met de knalharde drums en toetsen in de intro nog het meest lijkt op een vergeten nummer uit de Neue Deutsche Welle catalogus. Alsof Nena verdwaald is met haar 99 luchtballonnen en middenin Heartland America is geland. Voor wie daar niet tegen kan, Margo’s stem maakt alles weer goed. Zelf kan ik het goed verdragen, maar dat kon ik ook bij Sturgills Sound & Fury.
Zullen we zeggen dat Margo en Sturgill het goedmaken door ook veel gospel te mikken in hun recept? Het Nashville Friends Gospel Choir laat goed van zich horen op Hey Child en What Happened To Our Love? Op dat laatstgenoemde nummer slaat gitarist Matt Sweeney – bekend van Adele en Iggy Pop – al solerend een interessante zijweg in waar eerder Snowy White (met zijn hit Bird of Paradise) en Roger Waters van Pink Floyd aan de snaren trokken. De ontbrekende pedal steel kun je er zelf bij denken.
Band met sessiemuzikanten en nieuw label
En daar komen we bij een heikel punt aan: Sturgill heeft bij de opnames in de EastWest Studios in L.A. de vaste liveband van Margo naar huis gestuurd en een band met sessiemuzikanten samengesteld. Behalve toppers als Sweeney en Tench, zien we de allergrootste reus uit het sessiewezen, bassist Pino Palladino, die we nog kennen als de smeuïge swingmaster in Paul Youngs band in de jaren tachtig en tegenwoordig bij D’Angelo. Die Sweeney zagen we deze week nog als producer van de laatste Sugar Mountain darlings Country Westerns. Dat geeft toch eigenlijk al een beetje aan dat Margo een ietsepietsie verhard is?
Nog iets dat veranderd is, is het label waarop de plaat verschijnt, namelijk Loma Vista Recordings, nadat de eerste twee platen nog bij Jack White’s Third Man Records uitkwamen. Tussentijds kwam een maand geleden nog als cadeautje de Bandcamp-release Perfectly Imperfect at the Ryman uit, een waanzinnig live album. Nee, That’s How Rumors Get Started is géén countryalbum in de meest strikte zin van het woord. Verbijt je eventuele teleurstelling en stel je in op een countryrockalbum van de mooiste vrouwenstem in country. Intussen buig ik diep voor het avontuur dat Margo met Sturgill is aangegaan.
Tekst door: Robbert Tilli
That’s How Rumors Get Started van Margo Price komt uit op 10 juli bij Loma Vista/Caroline Benelux.