Malin Pettersen blijft zichzelf in Nashville

Zet een Europese rootsmuzikant op het vliegtuig naar Nashville en geheid dat er iets van betekenis uitkomt, zou je denken. Maar het verlangt toch wel een bepaalde eigengereidheid om ter plaatse niet tot eenheidsworst te worden vermalen. Het is precies dat wat Wildhorse op het label met de opvallende naam, namelijk Die With Your Boots On Records, zo aantrekkelijk maakt.

Hier is beslist geen sprake van het inleveren van je talent voor een plekje op de Amerikaanse markt of meer media-aandacht thuis. De aandacht op deze pagina heeft ze overigens te danken aan de maandelijkse albumtips van twee van onze ambassadeurs, Annika IJdo en nieuwkomer Nina de Bruijn.

Pettersen, redelijk bekend van countryband Lucky Lips, is een reislustig type. Ze zoekt het avontuur. En ze vindt het dan ook. Ze reist niet alleen fysiek van A naar B, maar ook in haar daden verlegt ze grenzen. Dat wil ze ook. Sterker nog: het is haar raison d'être. Het komt ook tot uiting in de tekst van haar single Hometown. Daarin zegt ze niet iets tegen haar afkomst te hebben, maar graag nieuwe dingen te willen ontdekken.

Dan moet je niet thuis blijven hangen, maar de hort op. Is dat niet wat heel veel jongen mensen willen? Daarin verschilt ze weinig van haar generatiegenoten. Jammer dat ze nu haar album niet kan gaan vieren met een internationale tour.

I left my worries in my hometown.
The people there had really
gotten me down.
If you’ve been through it,
you know what I mean.
It’s the same old people.
The same old scene.

If you know.
You know.
I gotta go.

De plaat klinkt zo mooi vanwege de vele geweldige sessiemuzikanten uit het Nashville-wereldje die meedoen. Ilse DeLange ging daar al heen voor de opnames van haar debuut World Of Hurt (1998), dus zo nieuw is de gang naar Music City helemaal niet om daar met de lokale studiogiganten op te gaan nemen.

Die pedal steel op het openingsnummer California draagt in grote mate bij aan dat hierboven reeds aangehaalde gevoel van uitgestrektheid dat zo kenmerkt. Vooral dan in de rustige nummers en dat zijn er nogal wat.

Een aantal nummers eindigt in een merkwaardig soort ‘jammend outro’ alsof ze er met haar muzikanten maar geen eind aan kan breien. Dat versterkt dat idee van grote ruimtes. De arrangementen zijn nergens volgepropt. Je kunt overal de horizon nog zien en ongehinderd alles horen.

Maar je kunt nog zoveel sessioneers erbij halen, uiteindelijk gaat het toch om de eigen inbreng van de artiest zelf. En dat zit hem bij Malin in haar mooie ‘fluweelzachte’ stemgeluid, dat een jazzy karakter in zich draagt. Het roept de spaarzame sfeer op van Norah Jones’ debuut Come Away With Me uit 2002, vooral de tracks I Don’t Care en Holding Lonely, dat geschreven is door Misa Arriaga.

Malin heeft zo’n stem die je gemakkelijk kunt onthouden, zoals bijvoorbeeld de stem van Emmylou Harris. Met deze vrouwelijke beschermheilige van de country heeft ze al opgetreden net als haar Nordicana-collega’s van First Aid Kit uit buurland Zweden. Het niveau ligt hoog daar in Scandinavië.

Wie echt op zoek is naar pareltjes om te koesteren de komende wintermaanden, die moet de tracks Particles of Queen of The Meadows maar eens aan zijn of haar playlist toevoegen. Wát een wonderschone liedjes zijn dat! Opgenomen in Music City U.S.A in Nashville hebben ze alles waar Malin voor staat. Noem het een zachtaardig avontuur.

Een van de uitzonderingen op de overheersende rust van het album is Let’s Go Out, dat aanmerkelijk meer upbeat is. Dat kan ook haast niet anders met die titel. Het had zo een sneller Margo Price-nummer kunnen zijn geweest. Nog een goed voorbeeld daarvan is Arkansas, of het nummer Mr. Memory een co-write tussen Ryan A. Keith en Logan Ledger, een van de leukste mannelijke nieuwkomers van het jaar.

De honky tonk piano maakt het uiterst geschikt voor de wat snellere voetjes van de vloer. Het is zo’n drinklied waarin ‘Mr. Memory meets Mr. Bottle’, dat moment waarop de drank ervoor zorgt dat je de liefdesproblemen eventjes kun vergeten.

Ik zou zeggen laat die fles maar even staan, dan hoef je deze zeer getalenteerde dame uit het hoge noorden niet te vergeten. Alhoewel, te verwachten valt dat haar muziek dan allang onder je huid is gekropen.

Tekst door: Robbert Tillli