Lukas Nelson treedt uit de schaduw

Van Julian Lennon tot Jordi Cruijff en van Ziggy Marley tot Daley Blind, van zonen van beroemde vaders wordt altijd iets ondefinieerbaars verlangd wat ze niet zomaar kunnen brengen. Hoe het ook zij, Lukas Nelson lijkt moeiteloos op weg om de titel troonopvolger van zijn pa waar te maken. Hij overtreft met gemak de muzikale prestaties van het verdere nageslacht van Willie. De nu achtentwintigjarige, pendelend tussen Hawaii en Austin grootgebrachte Lukas Nelson, wordt een grote. Verwacht geen strikt op country geënte muzikant. Hij is veel meer. Het eind augustus verschenen naamloze labeldebuut op Fantasy Records, dat vroeger de plaatjes van Creedence uitbracht, bevat een waaier aan stijlen, van country tot gospel en rock. Nooit voelt het aan als een allegaartje. Wel als een weldadig gevarieerd menu. Als gitarist houdt hij zich nog in, maar het liefst zit hij ergens tussen Jimi en Stevie Ray in.

De invloed van vader Willie is uiteraard hoorbaar, vooral in zijn stem. Op Just Outside of Austin is het sprekend diens stemgeluid. De compositie klinkt redelijk vertrouwd in de oren, dat ook. Als je denkt: maar die gitaar, dat is toch echt pa. Dan klopt dat; die speelt ook mee op die song. Ook op Breath Of My Baby hoor je zijn vocale invloed terug evenals in slottrack If I Started Over, hetgeen zelfs een hommage is aan de pater familias. Maar geldt die gelijkenis niet voor heel veel kinderen, ook van niet direct beroemde ouders? Neem de proef op de som eens met je eigen stem. Je schrikt soms hoe erg je zelf op je eigen vader lijkt. Of moeder natuurlijk. Daar is niets vreemds aan.

Wat de plaat zo mooi maakt, is de zelfverzekerdheid waarmee er gemusiceerd wordt door Lukas en zijn geolied spelende band. Alles klinkt zo ‘belachelijk’ vanzelfsprekend. Dat krijg je natuurlijk als je als band twee jaar mee bent geweest op tour als begeleidingsband van ‘Dinosaur Sr.’, Neil Young, en in die periode het album The Monsanto Years (2015) maakt met de naamgever van Sugar Mountain.

Lukas en zijn boys zijn nu echt klaar voor de troonsovername. Ze hebben voor hun onderscheidende vierde album ook de sterkste gasten uitgenodigd. De dames van de indiepop band Lucius uit Brooklyn, NY - Jess Wolfe en Holly Laessig - zingen op vijf van het dozijn tracks hun hart eruit, zoals ze dat eerder deden voor onder anderen Mavis Staples, My Morning Jacket en Wilco. Dat ze dat al meteen doen op de gospelachtige openingstrack Set Me Down on a Cloud voert het verwachtingspatroon omtrent wat nog gaat volgen danig op. Deze gospelachtige ballad legt de lat meteen op wereldrecordniveau. Spring daar maar eens overheen. Nou, ze doen het en houden nog over ook. De tekst slaat op het verlies van een dierbare persoon in het algemeen, maar de tragische dood van het kindje van een goede vriendin van Lukas vormde de directe aanleiding. Die typische Nelson-stem past precies bij dit soort tragiek.

Een heel bijzondere bijdrage komt er van Lady Gaga op backing vocals op de tegen Stax-soul aanleunende track Find Yourself. Zeg nu niet meteen: Lady Gaga?!? Ja lady Gaga! Laten we nou niet een discussie gaan beginnen of de grote popsterren wel kunnen zingen. Alsof crooner Tony Bennett zich dat afgevraagd had toen hij de grande dame of pop uitnodigde voor het duettenalbum Cheek to Cheek. Find Yourself is een mooi voorbeeld van Nelsons super directe stijl van tekstschrijven. Hij draait nooit om de hete brij heen. ‘I hope you find yourself before I find somebody else to be my lover,’ zingt hij. Kun je het duidelijker aan de geadresseerde lover overbrengen? Dacht het niet.

Het opvallendste nummer op de hele plaat is Forget About Georgia, en niet alleen omdat het de langste track van allemaal is. Vergeleken met de op deze pagina vertegenwoordigde korte akoestische live versie is het meer dan 8 minuten tellende epos geheel aangekleed in een mooi bandarrangement. Lukas’ subtiele gitaarspel bij dit nummer is uitmuntend. De tekst gaat weer rechtdoor zonder er al teveel vragen bij te hoeven stellen. Lukas zingt over een meisje, Georgia geheten, dat hij vanwege zijn ‘luhduhvuhduh’ het liefst zou vergeten, maar tegelijk ook weer niet. Laat staan dat de onvergetelijke Georgia hem vergeet, dat nooit natuurlijk: ‘Part of me hopes, she’ll never forget about me.’

Dat vergeten lukt sowieso allerminst als je elke avond in je vaders band Hoagy Carmichaels evergreen Georgia On My Mind moet zingen, het lied dat de meeste bekendheid geniet in de uitvoeringen van Ray Charles en Willie Nelson. ‘Ray Charles is singing her name like rain on my window.’ Door merg en been gaat het. Ja die Lukas Nelson is heel intens. Je hart breekt erbij. Eind goed al goed: op een avond zingt hij het nummer, staat de bewuste Georgia ineens in het publiek. Ze laat het zich overkomen. Ze vindt het prachtig zelfs. Op zoiets hoop je stilletjes voor het optreden in Paradiso Noord, maar dat zal wel een beetje te veel gevraagd zijn. Niet te hebberig zijn. In elk geval een show om nu al met veel plezier naar uit te zien.

Tekst door: Robbert Tilli

Koop hier je kaarten voor Lukas Nelson & Promise Of The Real op 23 oktober.