Afgelopen zondag bij de eerste editie van het Loose Ends festival op de Amsterdamse NDSM-werf kon je van vroeg in de middag tot laat in de avond in je t-shirt, korte broek of jurkje een twintigtal zeer toffe (grotendeels gitaar-) bands checken.
Halverwege de middag was het zweterig heet, zeker als je in de tent stond. Toch leek het niemand echt te deren. Loose Ends is een niche-festival met bijbehorend publiek, dus vrijwel iedereen kwam wel vijf of vijftig bekenden tegen. Biertjes, vrienden, rake bands en een overdosis zonneschijn... het vormt een prima optelsom.
Die hoge ‘hey-hoe-gaat-ie’ factor vloeide ook een beetje voort uit de line-up. Half om half Nederlandse en buitenlandse bands. Daardoor kon je ineens haarfijn zien dat de Nederlandse gitaarscene kerngezond is en verbroedering zeker geen vies woord vindt.
Loose Ends koos qua online communicatie zelfs voor een vrij specifieke tone of voice. 'Kids, it’s gonna be hot today’ en ‘Ok. Thanks. This was sick. See you later’ spreken voor zich wat dat betreft. Dat lijkt een detail, maar het is wel de bedoeling om daarmee een bepaald gevoel te genereren.Wat dat betreft was het jammer dat de security daarentegen soms nogal heftig optrad tegen ‘moshende’ bezoekers. Die moeten vooraf beter geïnformeerd worden, want er gaat geen optreden van Charlie & The Lesbians voorbij dat er niet het nodige geduw en getrek de hoek om kijkt.
Maar qua muziekaanbod klopte het helemaal. Drie podia (main stage, tent en intieme setting) boden een karrenvracht aan indie, garage en post-punk. Het ging daarbij ook meer om het totaal, dan om specifieke uitschieters. Fontaines D.C. is momenteel de band met wereldwijd de grootste buzz, Pip Blom is de Nederlandse band die internationaal potten aan het breken is, Sleaford Mods de reactionaire, onorthodoxe headliner.
Fontaines D.C. hield zich een tikje in tijdens de eerste helft van hun set, maar liet de vlam halverwege genadeloos in de pan slaan met songs als Boys in the Better Land, Too Real en afsluiter Big. Zijn band is een stuk rauwer, maar frontman Grian Chatten heeft een beetje die recalcitrante podium-uitstraling die Liam Gallagher van Oasis vroeger ook had. Gericht naar het publiek staren, tussen de nummers driftig rondjes lopen over het podium, een fikse dosis attitude.
Pip Blom is juist heel ontwapenend. Wel zelfbewust want als iemand uit het publiek iets roept beantwoordt ze dat nuchter met: ‘Doe eens rustig joh’. Maar je ziet de vier bandleden halverwege de set met big smiles naar elkaar kijken en dat is mooi om te zien. Ze voelen dat het goed zit. De afgelopen maanden bevindt Pip Blom zich in een stroomversnelling en spelen ze superveel live en dat hoor je terug in de manier waarop ze de songs van debuut Boat spelen. Tijdens de Naughty Naughty avond in Paradiso in januari klonken hun nummers ook al fijn rammelend, schurend en toch catchy, maar in de details (even inhouden, dan losbarsten, een paar zanglijnen met een ‘casual slur’ wegmoffelen en daarna stevig uithalen) schuilt de gegroeide finesse.
Sleaford Mods speelt als iedereen letterlijk fuzzy is. Opgedroogd zweet, de alcohol kickt in, je kent het wel. Andrew Fearn staat achter zijn computer, drukt op play en drinkt uit een flesje, de droog-komische rust zelve. Zanger Jason Williamson is het tegenovergestelde daarvan. De geagiteerde criticaster die in niet mis te verstane termen allerlei zaken aan de kaak stelt. Maar wel altijd met grappig taalgebruik. Een soort kritische anti-held, een shit-detector, net zoals Mark E Smith van The Fall dat was. Toch voel je wel dat Sleaford Mods niet groter kan groeien dat dit, maar het is goed zoals het is.
En wil Loose Ends zelf doorgroeien? En wil het publiek dat? Nu waren er grofweg drieduizend bezoekers en was de sfeer ideaal. Had het de hele dag geregend en waren er vijfduizend man geweest dan was alles heel anders geweest. Misschien wel minder intiem. Dus moet je die echte headliner volgend jaar toevoegen….of juist niet? Nu zagen we bands als Sports Team, Yak en Feels die allen een zeer eigengereid geluid hebben uitblinken en namen als Iceage, Charlie & the Lesbians en Metz drammen, beuken en zwalken, terwijl Sunflower Bean qua looks met de style-award naar huis kon. Het voelde goed aan. Hou het lekker klein en losbandig zouden we bijna willen zeggen.