LNDE: het eindpunt als nieuw begin

Als tiener woonde je in een klein dorpje bij Alkmaar. Naar eigen zeggen was het fijn om daar op te groeien, maar het bracht ook beperkingen met zich mee. Hoe heb je dit ervaren?
Nadat ik geboren werd in Heerhugowaard, is ons gezin al snel naar Stompetoren verhuisd. Het dorp bestond uit een kleine gemeenschap en voelde erg veilig aan. Toen ik net begon met muziek spelen, vonden veel mensen dat leuk. Toch begreep niemand mijn creativiteit helemaal. Ik kreeg veel support, hoor. Er was alleen niemand waaraan ik me kon spiegelen en de inspiratie bleef beperkt. Er waren simpelweg geen anderen die dit ook deden.

Je praat veel over 'muziek', zonder het volledig te beschrijven. Het lijkt wel jouw kleine geheimpje: zo vertrouwd en beschermd. Wanneer ben je begonnen met spelen?
Ik heb daar eigenlijk geen goede herinnering aan. Ik wilde gewoon op gitaarles. ‘Leer eerst maar de blokfluit’, zeiden mijn ouders dan, ‘Daarna krijg je een gitaar.’ Nu vond ik die blokfluit helemaal niet zo leuk, maar we hadden er wel toevallig nog eentje liggen.

Was dat de reden dat je eerst op blokfluitles moest?
Nee, de vergeten blokfluit is eigendom geweest van mijn vader. Vroeger gingen we op Sinterklaasavond de deuren langs en zongen we liedjes voor de buren: mijn vader op de fluit, ik met een gitaar in de hand en mijn broer deed de zang. Ik denk dat mijn ouders met die blokfluitlessen even wilden testen of ik wel écht muzikaal was. Misschien waren ze bang dat mijn nieuwste hobby slechts een impuls was. Gelukkig heb ik de proef doorstaan. Die lessen stelden niet veel voor, trouwens. Ik heb daar voornamelijk de basis geleerd. Het was niet alsof ik allerlei gave riffs schreef.

Naast de eerdergenoemde lessen heb je jezelf ook veel aangeleerd via YouTube. Inmiddels woon je in Amsterdam. Heeft deze stad jouw muzikale reis en de 'geboorte' van LNDE beïnvloed?
Ik kwam door Amsterdam wel meer in de muzikantenwereld terecht, ja. Voorheen was ik thuis in mijn studio veel aan het oefenen en schrijven. Na mijn verhuizing ontdekte ik een hele nieuwe wereld. Twee jaar geleden deed ik bijvoorbeeld voor het eerst mee aan een open mic night. Dat was eigenlijk best random, maar een vage kennis wist mij te overtuigen. Vervolgens kwam ik daar en merkte ik dat het er best rumoerig was. Hoe zouden mijn kleine liedjes hier klinken? Ik geloofde natuurlijk wel in mijn eigen muziek, maar ik had nog niet zo vaak op een podium gestaan. Ik vond het doodeng.

Waarom vond je dit zo spannend?
Nou, haha, ik was altijd al een beetje verlegen. Ik wist wel dat ik hier iets mee wilde doen, maar dat toegeven is een heel ander verhaal. Er is wel een aanloop voor nodig om jezelf een artiest te noemen. Je ziet muziekmakers om je heen die een nummer uitbrengen en vervolgens van de radar verdwijnen. Ik wilde het vooral goed doen, en dat kostte wat geduld. Daarom ben ik ook wel erg dankbaar voor mijn producer, Ángel. Ik ontmoette hem na afloop van zo’n avond en het klikte heel goed. Toen zijn we samen gaan opnemen en sindsdien zijn we niet meer gestopt. We zijn nu twee jaar verder, ik heb mijn eigen band samengesteld en mensen weten dat ik een muzikant ben. Dat is gaaf.

Op welke manier heeft het samenspel met de band je eigen sound beïnvloed?
De muziek komt erg op gevoel. Het is niet alsof ik naar iets luister en denk: dit wil ik ook maken. Toch word je onbewust geïnspireerd door bepaalde acts. Laatst bijvoorbeeld, toen Ángel en ik in de studio zaten met een aantal onafgemaakte nummers. Zijn suggestie: trompetten. Ik viel nog net niet van mijn stoel. Een trompet is toch helemaal niet indie, dacht ik. Gaan we dat dan opeens toevoegen? Toen werd ik geïntroduceerd aan ‘Of Monsters and Men’. Sindsdien wil ik niet anders meer. Trompet in elk nummer! En dat hebben we gedaan ook. Je kan er zo lekker die spanning mee opbouwen.

Naast het sonische landschap speelt tekst een grote rol in het verhaal van LNDE. Je zingt veel over de wereld en de sterren. Welke rol speelt de natuur in jouw liedjes?
Het blijst ben ik als ik bij de zee ben. De natuur is zo magisch. Hoe kun je daar niet over schrijven? Het idee dat het universum zo groot is en wij heel klein zijn: daar kan ik eindeloos over schrijven. Het komt in elk nummer voor, ook op een metaforische manier. Ik zie muziek als instrument om gehoord te worden en jezelf ten gehore te brengen. Je gebruikt je stem heel letterlijk. Zo geef je als artiest en luisteraar de zichtbaarheid die je van elkaar verwacht. Dromerige teksten en het romantiseren van dingen horen daarbij.

Muziek als meer dan slechts een nummer dus. Waarom leg je hier zo de nadruk op?
Het hele plaatje moet kloppen. Ik wil de focus op hoe ik mezelf als artiest presenteer. Ik zie het eigenlijk als één grote bubbel energie. Mijn voorgaande ervaring in de modellenwereld leerde mij veel over visuele representatie en welke uitstraling je eigenlijk hebt. Ik had weinig controle over mijn leven en moest me veel aanpassen. Ik kan muziek nu als tegenreactie gebruiken, en iets maken waar ik me goed bij voel. Zelf volledig de controle pakken. Na een lange tijd vol onzekerheid, ontdekking en verandering wil ik nu gewoon blij zijn. Dat speelse en vrije van jong zijn is wat ik wil overbrengen met mijn muziek. Alles moet dus kloppen met de teksten die ik schrijf. Dat is de kern.

Je lijkt een heel doelgerichte houding aan te nemen als het om je muziek gaat. Hoe heeft je benadering van muziek en het creatieve proces zich in de loop der jaren ontwikkeld?
Wanneer je onafgebroken met een tijdlijn werkt, wordt het lastig om in het moment te leven. Ik wil eigenlijk helemaal niet bezig zijn met dat eindpunt. Langzaam laat je die tunnelvisie los: dan groei je op en merk je dat het daar helemaal niet om draait. Zo voel ik dat nu ook met mijn muziek. Het is tijd geworden om het te overhandigen aan het publiek. Daar ben ik helemaal niet verdrietig om, maar je vraagt je wel af waar het terecht komt.

Dit geldt ook voor je debuutsingle ‘Sunflowers’, die op 21 juni verschijnt. Wanneer heb je dit geschreven?
Drie jaar geleden al! Het nummer gaat over het erkennen dat dingen dus inderdaad tijd -en energie- kosten en de transformatie die daaraan verbonden is. Het is het begin van mijn verhaal, over wat er komen gaat en de bloei van mij als mens. Stiekem wist ik altijd al dat dit de eerste single zou zijn. Ik vind het leuk dat het zaadje nu officieel is geplant en ik heb zin om te beginnen.

Op donderdag 6 juni 2024 kun je LNDE zien optreden tijdens de finale van Zonneprijs in Paradiso.

Tekst: Senna van Ruiten