Liedjesman Dan Penn, schrijver van de grootste soulhits, heeft nooit zoveel haast met zijn eigen platen maken. Daar kunnen echt jaren en jaren tussen zitten. De belangrijkste twee blijven natuurlijk Nobody's Fool (1973) en Do Right Man (1994). Een hiaat van 21 jaar is doodnormaal voor hem. Oké, daarna is het tempo van releases ietsje omhoog gegaan. Eindelijk is daar - en ditmaal écht totaal onverwacht – weer een nieuwe: Living On Mercy. In 2020, ‘het jaar van de oudjes’, is Penn de volgende veteraan die levert na Dylan, Dion en Swamp Dogg. Muzikaal verrassen doet-ie niet meer, maar het mag gehoord worden.
Niks nieuws wat je hoort
Nee, het is niks nieuws wat je hoort op Living On Mercy, dat deze week uitkomt op Last Music Co. Het titelnummer betekent niets minder dan doorgaan waar we gebleven waren. Je krijgt bij Dan Penn altijd de indruk dat hij met z’n ogen dicht nog een mooi countrysoulnummer kan schrijven. Deze track had zomaar al in de jaren zestig geschreven kunnen zijn en nu nieuw leven ingeblazen door de maker zelve. Je hoort ook direct dat Aretha er indertijd wel raad mee zou hebben geweten. Zeker weten.
Living On Mercy
Zijn stem is op z’n ouwe dag goed gebleven
Met de nummers op dit nieuwe album is niks mis. Het is de soms wat geforceerd aandoende productie waar het zo nu en dan aan schort. Nog altijd kan Penn de boel laten klinken zoals we hem eigenlijk het liefste horen: met dat vette Muscle Shoals-geluid. Dat doet-ie hier ook. Bijvoorbeeld op Soul Connecton.
En wat te denken van Clean Slate, dat is gebouwd op een funky gitaarlick. En I Didn’t Hear That Comin’, is een ouderwetse smeuïge piano boogie. Echt lekker. I Do is een ballad, die je gerust de tweelingbroer of -zus van I’m Your Puppet mag noemen. Zijn stem is op zijn ouwe dag ook gewoon goed gebleven, iets wat echt niet zo vanzelfsprekend is.
I Do
Productioneel enkele kleine spatjes
Maar op de synthesizers en de naar kitsch neigende dameskoortjes (See You In My Dreams) had wat mij betreft wel bezuinigd mogen worden. Hij bevindt zich soms ‘aan de verkeerde kant van de jaren tachtig’. Maar hebben wij het recht te zeggen hoe wij Dan Penn willen horen klinken? Da’s nogal arrogant, ja toch? Moet het altijd maar zo zijn als Dark End of the Street? Liefst wel, dat wil ik best eerlijk toegeven.
In What It Takes To Be True hebben we een mooie ballad die naadloos past in dat donkere straatje, zij het dat de lichten zijn ontstoken. Bij Down On Music Row komt het helemaal goed voor de opstandige soulkicker die zweert bij de oude tijden. Daar zijn alle instrumenten spot on. Geen synths, maar elektrische piano en Hammond orgel (Spooner Oldham?) en die gepassioneerde, altijd kalme zang.
Tekstueel is er iets aan de hand hier. Dan klinkt een beetje gefrustreerd over hoe het toegaat in de muziekbizz anno 2020. Kingmakers, die zeggen dat hij uit is… Ja hij Ãs old school, dat weten we, hè hè. Maar dat is nou juist zo goed aan hem. Ik zou zeggen: niet per se old school, maar eerder ‘tijdloos’.
Your stuff is too old school,
the world has moved on
Oh country ain’t selling.
The world has moved on
Have you ever been down on music row?
Down on your luck,
with no place to go.
Edge Of Love
Tijdloos
Edge Of Love is een fijn rockertje, puntig geaccentueerd door blazers. Ja tijdloos is het woord, vooral als hij die synths met rust laat. Draai ballads als Blue Motel en One Of These Days en je wordt zo blue als maar kan. Ja hij kan het nog, je vol raken met zijn muziek. Op zijn 78e telt Dan Penn nog volop mee. Sluit maar aan Dan bij Dylan, Dion en Swamp Dogg. Zo oud en nog steeds leveren. Dat is verdomd knap.
Tekst door: Robbert Tilli
Living On Mercy van Dan Penn verschijnt op 28 augustus op Last Music Co.