Leikeli47: een samenspel van lyrics en acrylic

Om haar gezicht draagt ze een bandana met rafelige uitsparingen rond haar ogen en mond, ook live. Haar echte naam is onbekend en ze zal haar gezicht nooit laten zien, maar ondanks deze verscholenheid geeft ze zich bloot met haar muziek. 

Met haar muzikale talent weet ze verschillende genres op een harmonieuze manier met elkaar te vervlechten. Van mooi afgewerkte soul-producties, tot opruiende hiphop met invloeden van dub en gospel. Ze rapt zelfverzekerd in strakke ritmes, met snedige woordspelingen vertelt ze haar verhaal.

Leikeli47’s nieuwste album heet Acrylic, vernoemd naar de typerende geur van een nagelsalon die je ruikt zodra je haar wijk, Bedford-Stuyvesant, van Brooklyn binnenkomt. In het titelnummer Acrylic schetst ze een beeld van de buurt die haar heeft gevormd. Zo heeft ze het over de afgeprijsde T-shirts, verlengsnoeren waarmee ze de eindjes aan elkaar knopen, en haar kapper: “White tees, two for ten/ I get my hair from Mr. Wen/ extension cord across the hall/ Is how we keep the power on”.

Op het album staan ook geladen nummers over de problemen die spelen in haar haveloze wijk. Zo gaat CIAA over kinderen die opgroeien in een omgeving van geweld en drugshandel, dromerig zingt ze over hoe de wereld eruit zou zien als zij de dienst uit zou maken. Zodra Leikeli47 begint te rappen klinkt ze militant, klaar om de boel over te nemen. Ze rapt over etnische profilering door de politie en over de watervervuiling sinds de Flint Water crisis die begon in 2014: “We don’t need to be shot up to be filled up with lead”.

Deze zware nummers worden afgewisseld met opzwepende tracks, zoals het tomeloze Girl Blunt. In de videoclip danst ze op rolschaatsen, met hysterisch lange nagels terwijl een uitdagende attitude door haar bandana heen straalt. Leikeli47’s lyrische vaardigheden en eigenzinnige stijl maken haar een aanwinst voor de huidige rapgame. En waarom ze haar gezicht niet wil tonen? Omdat niks mag afleiden van haar muziek.