Even wennen hoor aan al die regen en wind na een zomer met twee hittegolven. Daar hebben we de dames van La Luz - ‘het licht’ - voor. Die zijn het gewend om krachtig te schijnen bij hun donkere surfklanken. Wanneer je hun onverbiddelijke ‘banger’ Cicada van hun derde album Floating Features hoort, dan is het alsof de zon dwars door de hardste herfststorm heen schijnt. Hun muziek is zo opwindend en broeierig, dat je het er vanzelf warm van krijgt. Op 6 oktober komen ze de bovenzaal bijlichten.
‘Wat is dííííít?’ Cicada!
Er zijn zo van die nummers die zo opvallend anders zijn, dat als je ze op de radio hoort, je meteen wilt weten wie of wat het is. Driftige gitaarakkoorden, met het venijn van een bloedgemene tango, stegen op uit het ‘radiotoestel’ van hen die afstemmen op de onvolprezen internetzender BBC 6Music. Mysterieuze vrouwenstemmen droegen bij aan de onontkoombare suspense die het niet stuk te draaien liedje omgaf.
Surfgitaren en een Vox- of Farfisa-orgeltje (of van welk antiek merk dan ook) maakten het beeld van een kennelijk gemiste sixties filmhuisrolprent compleet. ‘Wat is dííííít?’ En dan uiteraard de eerste drie keer de afkondiging missen alvorens je hem bij de vierde keer op dezelfde dag uiteindelijk wel opvangt. Het nummer bleek Cicada te heten. De band La Luz, vier dames uit voorheen Seattle, inmiddels LA. De producer: Dan Auerbach van The Black Keys. Aha, winning combination! Logisch dat het zo cool klonk. Indiehit!
Cicada
Van Ty tot Dan the Man
La Luz had trouwens ook al eens een album met Ty Segall als producer gemaakt, ook al zo’n combinatie waar de logica vanaf droop. Dat was album nummer 2, Weirdo Shrine uit 2015. Die was wat rauwer dan die Auerbach-productie Floating Features. Opvallend hoeveel vrouwen in de Americana-hoek bij ‘Dan the Man’ uitkomen trouwens. Het gaat van Valerie June tot Nikki Lane tot La Luz. Ze klinken allemaal top. Pak de track Mean Dream er ook maar even bij om je te overtuigen. Zangeres/gitariste Shana Cleveland krijgt je meteen mee, terwijl haar collega’s, drumster Marian Li Pino, toetseniste Alice Sandahl en bassiste Lena Simon, alle drie de achtergrondzang voor hun rekening nemen. Zo’n band, daar kun je domweg niet omheen.
Mean Dream
Veel goede damesbands momenteel
Wat is dat toch met al die interessante vrouwenbands van het afgelopen jaar? Savages, Warpaint en Haim hadden we al een paar jaar, en vielen ook al op bij een groter publiek. Maar vrouwenbands lijken ineens weer als paddenstoelen uit de grond te schieten. Het lijkt verdorie wel een trend. Volgens het gezaghebbende Amerikaanse vakblad Billboard heb je een trend zodra je ergens er drie van hebt. Girl Ray en Goat Girl uit het Verenigd Koninkrijk zijn uitgesproken indie, maar het dit jaar doorbrekende La Luz is het onweerlegbare raakpunt met Americana, niet in het minst ook door de aanwezigheid van Auerbach.
Tegelijkertijd zijn er genoeg hipsters te vinden die de band ook leuk vinden door het dreampop-kantje dat er onmiskenbaar ook aan kleeft. Zo kan La Luz lekker van twee walletjes eten. Als tamelijk unieke grensbewoners van de aanpalende gemeentes van Sugar Mountain en Indiestad verdienen ze een passend meerstrom(ing)en-publiek van oude rockers met een voorliefde voor gitaarhelden als Link Wray en Dick Dale en girlgroups als The Shangri-Las tot jong(er) volk met een zwak voor de sierlijke moderne crooners van The Last Shadow Puppets. Ja, de tijden komen samen onder het schijnsel van La Luz, dat ook liefhebbers van garagerock zal aanspreken. Wie wil er nou niet met z’n dansschoenen aan in die lichtstralen gaan staan? Weg met de duisternis, de regen en de storm. En dansen maar!
Tekst door: Robbert Tilli
NB:
Dit concert maakt geen deel uit van de Sugar Mountain concertserie.
Koop hier je
kaarten voor La Luz in de kleine zaal op 6 oktober.