Waar bij sommige singer-songwriters de natuurlijke band tussen poëzie en muziek allengs steeds meer verwatert, daar lijkt bij Kris Delmhorst die verbinding juist steeds inniger te worden. Haar teksten op een semi-akoestisch bedje met landerig uitwaaierende pedal-steelklanken worden niet overwoekerd door overvolle arrangementen, waardoor je aandachtiger gaat luisteren naar wat ze te melden heeft. Het jachtige moderne leven ontneemt ons de blik op de onderliggende ‘wildernis’, constateert ze op haar zesde album The Wild (2017). Komen we nog wel op plekken waar we in overdrachtelijke zin nog nooit geweest zijn, filosofeert ze. In meer letterlijke zin: zou ze weleens in de kleine zaal hebben gestaan? Drie keer zelfs al, waarvan tweemaal met haar man Jeffrey Foucault en eenmaal met Eilen Jewell. Daar komt nu een vierde keer bij: op zondag 10 maart, een middagconcert samen met haar gitarist Austin Nevins.
Trager en leger, spanning omhoog
The Wild is Kris Delmhorst eerste plaat waarop haar man, de eminente singer-songwriter Jeffrey Foucault meedoet. Hij zingt mee, speelt gitaar en krijgt de credits als coproducer. Best wonderlijk voor een stel dat al 13 jaar getrouwd is, dat ze zo lang werk en gezin uit elkaar hebben weten te houden. Ze hebben wel al negen jaar een dochter, maar tot nu toe hadden ze nog geen gezamenlijke plaat. Maakt die plotse wending haar muziek anders? Haar muziek is wellicht wat trager en leger, hetgeen de spanning danig verhoogt. Je krijgt voortdurende visoenen van wijde open vlaktes waar de wind vrij spel krijgt.
Delmhorst wordt nog altijd in verband gebracht met een tussendoortje waarop ze nummers van poppy new wave band The Cars covert in een akoestische setting. Heel leuk allemaal, maar ze kan echt veel meer. Haar platen op het Signature Sounds label zijn interessant genoeg om eens goed in te duiken. Het nieuwe album, gemaakt met iemand die haar het beste kent, heeft automatisch het beste in haar naar boven gehaald. Ze delen elkaars muzikanten sowieso altijd, dus ook op dat punt ging het gestroomlijnd.
Folk Alley Sessions: Color of the Sky feat. Jeffrey Foucault
Meeslepend vanaf track 1
Het wordt meteen in de eerste track All the Way Around al spannend. Pedal-steel waaiert samen met tremolo gitaar door het geluidsbeeld. Dan begint Delmhorst te zingen. De woorden zijn direct raak. Ze zingt dat ze haar ogen brandt aan de maan. Kan dat wel? Bij de zon zeker. Wat bedoelt ze? Ze gaat de donkerte in naar plekken voorbij onze gedachten, waar we nog nooit zijn geweest. Onheilspellend? Niet echt. Eerder onthullend en een aansporing om in het leven verder te kijken dan je neus lang is. Het is ook maar een interpretatie van haar poëzie. We staan hier open voor elke andere duiding. Kom maar door. Feit is dat het mooi is en het je hersenen aanzet tot denken over wat je hoort. Een hele luisterervaring.
I burned my eyes on the moon last night.
I was looking for a reason to shine.
Reaching out past my second body.
Reaching out past my mind.
Into the darkness, into the darkness.
Into the darkness of what we don’t know.
Into the place behind the place we never go
All the Way Around feat. Jeffrey Foucault
Onderhuids zit een woest kloppend hart
Nog zo’n intrigerende song is het titelnummer The Wild. Er zit ondanks alles – de moderne tijd, de beschaving! - nog altijd het kloppende hart van een wild dier in ons. Onderhuids zijn we nog altijd wild. Maar je moet die wildheid wel in je kunnen aanspreken, wat natuurlijk lang niet iedereen gegeven is. De term The Wild heeft allerlei connotaties, strekkend van de natuur maar ook de wildheid in onszelf. In alle rust die haar muziek uitstraalt is Delmhorst op zoek naar het wilde bestaan, dat we verleerd zijn. En weer doet die pedal steel zijn dankbare werk om de spanning op te voeren. De perfecte symbiose van tekst en muziek. Precies wat echte singer-songwriters horen te doen eigenlijk. Geen dagelijkse kost dus.
Do you remember what you do it for?
When you get done the prize is more.
You’re the horse and the cart, the pimp and the whore.
Can you even find your way anymore.
To The Wild?
Ach, er staat nog zoveel meer fraais op dat album. Het countryachtige Color of The Sky bijvoorbeeld en het ‘een half onsje’ rockende Rules to Games, dat de sfeer heeft van Wild Horses van de Stones. Een speciale pluim gaat uit naar pedal-steelgitarist Alex McCollough, wiens prestaties het album naast de lyriek zijn meerwaarde geven. Live komt noch band, noch Foucault mee met Kris Delmhorst. Bij haar concert op zondagmiddag 10 maart zal ze in de kleine zaal begeleid worden door gitarist Austin Nevins.
Tekst door: Robbert Tilli
Koop hier je kaarten voor het optreden van Kris Delmhorst op 10 maart. NB: het is een middagshow (16:00 uur)