Kacy & Clayton vormen droomcombinatie met Marlon Williams

Plastic Bouquet (New West Records/PIAS) is zeker niet de eerste samenwerking tussen Williams en Canadezen. Ik herinner me het schitterende duet Lonely dat de al jaren in Nieuwzeeland woonachtige Canadese Tami Neilson zong met hem op haar album Don’t Be Afraid (2016).

Dat hij nu is ‘opgeroepen’ door Kacy & Clayton komt omdat ze elkaars platen kenden en eenzelfde gevoel kregen over elkaars muziek. Het is eigenlijk zo’n samenwerking die in de sterren zit. Even contact opnemen een vlucht boeken en beginnen maar. Voor de goede orde: Jeff Tweedy was ditmaal niet van de partij als producer.

De samenwerking is begonnen met een gezamenlijke kerst waarbij Williams de reis moest maken en Kacy & Clayton het kerstdiner. Om misverstanden te voorkomen: het is geen kerstalbum dat ze hebben gemaakt. Thuis in Nieuwzeeland begon de zomer net toen hij in Saskatoon arriveerde in een dik pak sneeuw. De twee muzikale werelden gaan naadloos in elkaar over.

Twee landen kunnen nog zoveel van elkaar verschillen, maar diep daaronder vloeit een rivier van menselijkheid waar ze alle drie uit tappen. Laat nou net de huidige derde single Arahura over een rivier in Nieuwzeeland gaan waar vele oorlogen zijn uitgevochten. Welnu, Kacy & Clayton & Marlon hebben hun eigen rivier van de vriendschap ontdekt. Zo hebben ze drie weken lang aan dit album gewerkt.

Behalve muziek maken hielp Marlon ook mee op de boerderij in Canada, een ‘historic first’ voor deze urban cowboy met de stem van Roy Orbison. Het is deze eendracht die onmiddellijk afstraalt van dit schitterende album. Het zijn 10 absoluut tijdloze tracks van jonge mensen met toch een beetje een ‘ouwe ziel’. Een nummer op het album heet zelfs Old Fashioned Man.

Het is geen duettenalbum, maar er staan wel duetten op tussen Kacy en Marlon. Soms heeft de een de leadzang en doet de ander de achtergrondvocalen of zingt maar een klein stukje waar het nummer niet zonder kan. Op Your Mind’s Walking Out staat de zang van Kacy centraal terwijl Marlon de harmonieën doet. Ondertussen speelt Clayton de mooiste gitaarpartijtjes en solo’s op dit folky countryalbum of countryachtig folkalbum. Hoe je het noemen wilt hangt af van je persoonlijke voorkeur.

Hoe vaak lees je niet dat alle nummers zonder uitzondering even mooi zijn, en dat je daarom niet kunt kiezen? Duh, pure gemakzucht eigenlijk. Desalniettemin is hier dan eindelijk dat album waar deze woorden echt voor opgaan. Alleen de meer akoestische slottrack Devil’s Daughter wijkt af van het stramien van de voorgaande negen nummers die meer elektrisch zijn.

Het is een album als een doos bonbons waar je onmogelijk de lekkerste uit kunt kiezen. Tussen de drie singles Isn’t It (Kacy zingt), I Wonder Why (Marlon zingt) en Arahura (weer Marlon) is het kiezen al lastig genoeg. Alsof je uit je eigen kroost je lievelingskind moet aanwijzen. Kom nou, never! Ze zijn me even lief. Bij deze bonbondoos bewaar je als-ie op is zelfs nog jaren het lege doosje en de glimmende wikkels.

Op het gevaar af dat hier weer de oeverloze discussie wordt opgestart of het nou een EP of een (mini)album is, wil ik nog graag even kwijt dat je op de valreep van 2020 in een stief half uurtje toch nog gauw een van de mooiste albums van het jaar krijgt toegespeeld. Hang een bordje ‘niet storen’ aan je deur en geef je over aan bovenmaats luistergenot van het werk van deze heilige drie-eenheid.

Tekst door: Robbert Tilli

Op 11 december komt ‘Plastic Bouquet’ van Kacy & Clayton & Marlon Williams uit bij New West/PIAS.