Justin Townes Earle doet alles compleet anders

Alsof het een estafette betreft neemt Justin Townes Earle het stokje over bij New West Records van zijn terug naar Warner vertrokken vader. Meteen is alles compleet anders. De veilige omgeving van Nashville bood de mogelijkheid om topmuzikanten op afroep te laten opdraven, maar tegelijkertijd bestond er ook altijd het gevaar dat dat gemak de creativiteit kon doodslaan. Zover wilde Justin Townes het niet laten komen. Ver weg uit die comfortzone en zijn vaste begeleiders, op (steel)gitarist Paul Niehaus na, wilde hij zich opnieuw gaan uitvinden. Alsof hij even stevig orde op zaken wilde gaan stellen.

Je hoort het er direct aan af: Kids In The Street klinkt bijzonder geïnspireerd in een mooi organisch geluid, dat de producties van ‘The Twangtrust’ uit de rijke familieannalen in herinnering brengt. Grotendeels ook live opgenomen en zonder overdubs. Durven we te zeggen dat hij bij zijn debuut de platen die zijn vader maakte voor New West al evenaart of misschien zelfs wel overtreft? Zijn stem komt er in elk geval veel en veel beter uit dan ooit. Champagne Corolla is wat dat betreft de gedroomde openingstrack. Tjonge, is dat even een ‘declaration of intent’ van de nieuwe aanpak! Die smaakt meteen al naar zoveel meer. Je gaat onwillekeurig er nog eens extra goed voor zitten. En die belofte van meer wordt dubbel en dwars ingelost.

Niet alleen qua zang en geluid, ook tekstueel valt de plaat op in zijn hele inmiddels zeven albums tellende oeuvre. De single Maybe A Moment – qua sfeer heel dichtbij Michelle Shocked’s signature tune Anchorage uit 1988 – is een van zijn meest autobiografische songs die hij tot nu toe heeft geschreven. Hij neemt ons mee naar de tijd dat hij als tiener in cafés optrad voor anderhalve man en een paardenkop. Zo bracht hij destijds de middagen door, om in de avonduren met vrienden in de auto te springen en flink aan de boemel te gaan. Vervolgens verscheen hij de volgende ochtend total loss op school. We zullen maar zeggen dat Justin Townes wat vrij werd gelaten in zijn opvoeding. De twee van huis weggelopen tienermeisjes uit de video hadden ook zijn publiek kunnen zijn bij die caféoptredens van weleer. Alleen waren die doorgaans wat minder knap, aldus de schrijver van het lied recentelijk in het vakblad Billboard.

Die eerste twee nummers zijn meteen al zo sterk, dat je je meteen afvraagt hoe dat live gaat zijn, zeker nu ‘label mates’ The Sadies zijn ingehuurd als zijn backing band. Op de plaat doen zij overigens niet mee. Er is sprake van een tweede helft van zijn Europese tour die ook Nederland zou moeten aandoen.

Waar Earle Jr. zich in onderscheidt, is dat hij moeiteloos van het ene naar het andere genre springt, zonder dat dat ook maar een seconde het gevoel geeft van een stijlbreuk.  De overgang van de pure country van What’s She Crying For naar de New Orleans soul van 15-25 klinkt volstrekt logisch bij hem. Heerlijk hoe die drumroffels als van een marching band dat laatste nummer dragen. Titeltrack Kids In The Street gaat terug naar de jeugdjaren op straat in Nashville, waar Justin Townes nu niets meer te zoeken heeft. Hij beschrijft het balspel, de markt om de hoek, je zou er nostalgisch van worden. Maar gentrificatie, de opwaardering van de vroegere lower middle-class buurten, haalt de lol er voor hem wel vanaf. Dit nummer mag tot een van de beste ballads van 2017 worden uitgeroepen. Dit is zo ontzettend menens. Bij Faded Valentine (echt een woord dat alleen zo kan klinken in de Earle-huisstijl!) is zo mooi, dat je er bijna de stoelen voor aan de kant zet om met je lief door de huiskamer te gaan schuifelen.

Dat waren alleen nog maar de eerste zes tracks van dit album. Het gaat gewoon zo door tot en met het einde. Elke track van de plaat heeft zo zijn eigen aanknopingspunt om bij stil te staan. Moeten we hier alles gaan verraden? We horen country en Dixieland versmelten op What’s Going Wrong? En Short Hair Woman kan zo de strijd aan met Lookin’ For A Woman, de eerste single van Steve Earle’s aankomende album. Same Old Stagolee blaast nieuw leven in Mississippi John Hurt’s traditionele blues Stagolee. Hij plaatst de bekende outlaw – ‘he’s a bad man, oh cruel Stagolee’ – voelbaar in de moderne tijd. If I Was The Devil (nog zo’n woord dat bij de Earles meer geladen klinkt!) brengt nog meer gevaarlijke blues in de tent. Trouble Is voert het tempo weer ietsje op, maar niet te veel. Voelt als een aangenaam treinritje. Het maakt de weg vrij naar de slottrack, de ballad There Go A Fool. Blazers geven het nummer de juist soul punch, om je knock-out te slaan. Terwijl je bijkomt en opkrabbelt, zet je het album opnieuw op. Zo goed is die namelijk. Dit is een album grand cru. Te serveren met Cale Tyson voor en Jim Lauderdale na.

Tekst door: Robbert Tilli