Julia Jacklin hervindt zichzelf

Na debuut Don’t Let The Kids Win kreeg Jacklin de kriebels van de door haarzelf en anderen opgelegde verwachtingen. Nu moest ze het gaan waarmaken. Je kunt niet zeggen dat dat haar niet is gelukt. Als de titel Never Ending Tour al niet geclaimd was door Bob Dylan, dan had zij die naam mogen gebruiken. Ze toerde zich een slag in de rondte. In haar hoofd huisde haar misplaatste faalangst, terwijl haar lichaam on the road was en bleef. Het voelde aan alsof hoofd en lichaam (en ook nog haar hart) los van elkaar functioneerden. Dat komt prachtig tot uiting in Head, Alone het tweede nummer van het album. Ze vraagt daar om een langwerpige spiegel, die meer toont dan slechts haar hoofd. Ze wil het hele plaatje van haar lijf zien. Alleen zo kan ze de twee (drie als je haar hart meetelt) weer op elkaar aansluiten. Goed gevonden, dit letterlijke beeld. De kale, tegen Americana aanleunende muziek ondersteunt dit perfect.

Give me a full-length mirror.
So I can see the whole picture.
My head, alone, gives nothing away.
Guess I could stand on a chair.
Put it back by the table before you get there.
My head, alone doesn’t know how to say

I don’t want to be touched all the time.
I raised my body up to be mine.

Het lied is ook een pleidooi voor haar hervonden zelfbeschikkingsrecht. Op tour wordt een artiest geleefd. De muziekindustrie denkt de beslissingen voor haar wel even te nemen. Ze zien alleen haar lichaam dat ze voortdurend aanraken, maar laten haar hersenen ongemoeid. In een recent interview met de Britse kwaliteitskrant zegt ze soms als een kleuter behandeld te worden. Ze wordt buiten alle business gehouden, terwijl ze toch een prof is. Ze heeft ze enorm het land aan die bejegening.

Head, Alone wordt voorafgegaan door album opener Body. Je ziet dat het lichaam een grote rol speelt op dit album. Ze eist wat haar lichaam betreft ook het alleenvertoningsrecht op. Een ex-vriendje heeft nog ergens een compromitterende naaktfoto van haar liggen. Ze vreest dat hij die tegen haar gaat gebruiken. Tegelijkertijd denkt ze, dat het wel zal loslopen. ‘Het is maar mijn lichaam.’ Confronterend is het wel.

I remembered early days.
When you took my camera.
Turned to me, 23, naked on your bed looking straight at ya.

Do you still have that photograph.
Would you use it to hurt me?

Well I guess it’s just my life.
And it’s just my body.

De dubbele betekenis van de albumtitel Crushing, aan de ene kant ‘overweldigend’ als in indruk, aan de andere kant onderdrukkend als in fysieke repressie, komt overal terug op de plaat. Pressure To Party is de druk die de buitenwereld je oplegt om uit je zelfverkozen retraite te komen. Dezelfde mensen die eerst zeggen dat je na een verbroken relatie eerst maar een tijdje voor jezelf moet nemen, roepen daarna het hardst dat het wel weer lang genoeg heeft geduurd. Een vlucht van drie weken in de Sloveense bergen hielp niets, terugkomen naar Sydney ook niet. Met een verhuizing naar Melbourne kwam ze erachter dat thuiskomen voor haar niet betekende om naar een bepaalde plek terug te keren, maar naar een bepaalde groep mensen.

Ze heeft alles in het werk gesteld om haar eigen plekje weer op te eisen. Die hang naar onafhankelijkheid spreekt misschien wel het best uit de volgende tekstregel, die afkomstig is uit de track You Were Right¸ die van gevoel voor humor getuigt: Started feeling like myself again. The day I stopped saying your name.

In de kale productie van Burke Reid, die eerder ook Courtney Barnett een gelijke behandeling gaf, komen de directe teksten van Julia Jacklin goed tot hun recht. De plaat is opgenomen The Grove Studios van Garry Gary Beers van INXS. Er is duidelijk geen cent uitgegeven aan arrangementen. Die zouden de woorden van Jacklin alleen maar verbloemen, en dat moeten we niet hebben. Haar hoofd, lichaam en hart vragen om een omgeving zonder overbodige opsmuk. Paradiso Noord zal daarin voorzien op 9 april.

Tekst door: Robbert Tilli

Koop hier je kaarten voor Julia Jacklin op 9 april in Paradiso Noord.