Je hebt popprofessoren en je hebt levende jukeboxen. Joshua Hedley, die we vooral kennen als die meesterlijke fiddlespeler voor Jan en alleman, is van die laatste soort. Hij is de zelfbenoemde ‘Mr. Jukebox’. Het is ook de titel van zijn debuutplaat als zanger (!) op Jack White’s Third Man Records, waar hij nu de tweede country signing is naast Margo Price. Als speciale attractie in Nashville’s bars was hij jarenlang zo’n levende Wurlitzer vol met classic country tunes. Je gooit er voor een dubbeltje in en je krijgt er het veelvoudige voor terug. Nu zingt hij op plaat op één track na uitsluitend eigen werk. En het is verbijsterend goed wat ie doet. Wàt een stem, wàt een klasse. Check ‘m out op de eerste avond van ons Sugar Mountain Presents weekend op 1 en 2 september. Alsof je in een bar bent in Music City.
De armen van een voetballer
Vorig jaar eind maart stond Hedley nogal eenzaam in het voorprogramma van zijn goede vriend Jonny Fritz in de Tuinzaal van Paradiso Noord. Een bebaarde kerel in T-shirt met de armen van een voetballer – van die sleeves, weet u wel – stapte het lage podium op. Dat begon me daar toch mooi te zingen, niet te geloven! Het ene prachtnummer na het andere rolde er over zijn lippen. Dit was classic country van het aller zuiverste water. En er waren maar 14 man in de zaal… Nou ja, in elk geval een Cruijffiaans getal, om zijn brille mee te benadrukken. De thuisblijvers onder de Americanisten zouden ongelijk krijgen.
Alleen zaten ze niet thuis die avond. Nee, de hele Americana goegemeente zat luttele kilometers verderop te genieten van Alejandro Escovedo in ’t Zonnehuis in Tuindorp-Oostzaan. Hun goed recht natuurlijk, maar wel vervelend voor dit werkelijk monumentale talent. Na zijn eigen show kleedde hij zich in een mooi pak, dat mooi matchte bij dat van de hoofdact, om op weergaloze wijze met zijn fiddle Jonny Fritz te gaan begeleiden. In de coulissen kondigde hij zachtjes zijn eigen albumdebuut aan. Dat is er nu.
Zijn bijnaam meer dan waard
Die onverwachte andere kant van zijn talent, als zanger van zijn eigen liedjes, heeft hij aangescherpt door jarenlang voor het lokale uitgaanspubliek in Nashville en voor toeristen op verzoek classic country tunes te vertolken. Mr. Jukebox is zijn bijnaam meer dan waard, want deze uit Florida afkomstige meneer kent zijn klassieken. Hij kent alle nummers en kan ze allemaal spelen en zingen alsof hij ze zelf verzonnen heeft. Zijn inlevingsvermogen kent geen grenzen. Vandaar ook dat zijn eigen liedjes zo bedrieglijk lijken te komen uit de tijd van vóór midden jaren zestig. De track This Time, niet te verwarren met het gelijknamige liedje van Dwight Yoakam, klinkt alsof de legendarische producer/arrangeur Owen Bradley betrokken was bij de opnames. Maar dat kan helemaal niet, want die is al twintig jaar dood.
Voor Hedley was het genre rond 1965 dan ook zo goed als ‘af’. Verdere perfectionering was wat hem betrof onnodig. Het is maar een mening natuurlijk, maar als die zo goed nageleefd wordt, dan alle zegen hoor. Je hoort muziek die zo perfect gearrangeerd is met achtergrondkoortjes, strijkers (nauwelijks woeste fiddles!), tinkelende piano, smaakvol ingehouden elektrische gitaren en mierenzoete pedal steel, dat je je echt in een ander tijdperk waant. Totdat je ineens al die tatoeages ziet, tot aan z’n vingerknokkels toe. Dan is het toch echt 2018.
Mr. Jukebox
Geen outlaw tenzij je het anders bekijkt
Americana en alt.country fans zweren altijd zo bij outlaws. Dat is Hedley totaal niet. Zelf zegt hij dat het misschien wel juist die oude country is waar de outlaws zo tegen teweer liepen vanaf het einde van de jaren zestig, begin jaren zeventig. Maar nu country onder invloed van steeds verder geformatteerde FM radio in de VS steeds slappere hap is geworden, is Hedley’s teruggrijpen op de oude waarden van de klassieke country, misschien ook wel een verzetsdaad, waardoor sommigen het toch weer als outlaw zien. Zo valt aan alles wel een mouw te passen, we geven het hier maar meteen ruiterlijk toe. Misschien zijn we zelf ook wel van die Weird Thought Thinkers zoals in het gelijknamige liedje.
Weird Thought Thinker
Tranen maar nooit kitsch
Tekstueel is laatbloeier Hedley (33) ook een romanticus. Er vloeien heel wat tranen in zijn songs, ook in de titels heel wat tears. Maar liefst drie op de in totaal 10 tracks voeren het woordje tears in de titel: Counting All My Tears, I Never (Shed A Tear) en Don’t Waste Your Tears. Maar het gaat te ver om te spreken van een kitsch tranendal ‘for the sake of it’. Het zijn gewoon sad sad songs. Dat vinden we mooi hier. Dat kunnen we niet genoeg herhalen. Hij huilt om een verloren liefde of juist niet voor een die nooit van de grond is gekomen. Dat gebeurt aller openhartigst in I Never (Shed A Tear).
I Never (Shed A Tear)
Allemaal eigen werk plus een Disney-cover
Dat het allemaal eigen nummers zijn, maakt het album Mr. Jukebox eigenlijk alleen maar een nog knappere prestatie van de maker ervan. Alleen de aan zijn vader opgedragen slottrack, die Hedley’s succes niet meer heeft mogen meemaken, is een cover, en nog een heel bijzondere ook. When You Wish Upon A Star komt uit de Disney-film Pinocchio uit 1940 en wordt daar gezongen door Cliff Edwards. Zover wil Hedley ons meenemen in zijn enorme hang naar classics. Het zou een waardige afsluiter kunnen zijn bij zijn optreden in Paradiso op Sugar Mountain Presents op 1 september.
Tekst door: Robbert Tilli
Koop hier je kaarten voor Sugar Mountain Presents op 1 september met Joshua Hedley, Gretchen Peters, Ben Miller Band, en David Ramirez. De avond erna vindt deel 2 plaats.