Josh Ritter giet zijn songs in veelheid van stijlen

Ik verbaas me al een jaar of vijftien over de onwaarschijnlijke hoeveelheid prachtige, verhalende teksten die de Amerikaan Josh Ritter schijnbaar achteloos uit zijn mouw schudt. Dat zijn victorie begon in Ierland, waar men dit soort kwaliteitsspul instinctief naar waarde lijkt te kunnen schatten, is in deze context veelzeggend. Dat hij, naar mate zijn oeuvre groeide, bovendien ook demonstreerde zijn songs in een veelheid aan muzikale stijlen te kunnen gieten, maakt hem tot een bijzonder compleet musicus.

Dat Josh Ritter, wanneer hij op 4 december Amsterdam weer aandoet, met band aantreedt mag daarom een pre heten. ’s Mans forte – de fantastische teksten – komen natuurlijk al uitstekend tot hun recht wanneer de zanger ze solo ten gehore brengt. Materiaal van Hello Starling (2003), de plaat waarmee hij zich al vroeg in zijn carrière schaarde onder de beste songschrijvers van de nieuwe eeuw, of van echtscheidingsalbum The Beast In Its Tracks gedijen prima in een heel eenvoudige setting. Maar het kan – ook in Ritters geval – dynamischer. Het vergt een paar doorgewinterde, veelzijdige begeleiders om de muzikale rijkdom, die een paar van zijn beste albums kenmerkt, live te vertolken. De meestal vierkoppige Royal City Band kwijt zich al jaren met verve van die taak.

Het eerder dit jaar verschenen Gathering past wat dat betreft feilloos bij breed uitwaaierende albums als het tien jaar geleden bovenin menig jaarlijst schitterende The Animal Years (2006) en So Runs The World Away (2010). En dus kunnen we ons zo goed als zeker verheugen op fijne uitvoeringen van heerlijk gevarieerd nieuw werk. En komt het dus vast goed met de fijne samenzang in Train Go By, het uitbundige, soulvolle arrangement van Showboat, het gejaagde Friendamine en de uptempo countryrock die Feels like Lightning of Oh Lord (Pt. 3) zo’n lekkere drive geeft.

Met een beetje geluk trakteert Josh ons natuurlijk ook op een van de uitgesponnen, epische stukken waar ‘ie eveneens een patent op heeft. Het statig deinende Myrna Loy bijvoorbeeld. Of het emotionele middelpunt van de plaat: het met slechts gitaar en suizende Hammond spaarzaam aangeklede, langzaam op gang komende, maar gaandeweg het nummer tot gospelachtig (met saxofoon) aanzwellende When Will I Be Changed. In dat laatste geval zal Josh het zonder Grateful Dead-oerlid Bob Weir moeten stellen, die op de plaat gitaar en een flink deel van de vocalen voor zijn rekening neemt. Geen probleem natuurlijk; Ritters vaste sidekicks zullen ook hier hun waarde bewijzen en er, wanneer hun voorman een intiem intermezzo inlast, ook zonder problemen het zwijgen toedoen.

Waar Ritter geldt als een van de getalenteerdste songschrijvers van deze tijd, mag de als voorprogramma in zijn kielzog meegereisde Anais Mitchell beslist gezien worden als een van zijn karakteristiekste vrouwelijke evenknieën. Wie haar eerder heeft zien spelen of dankzij het onovertroffen conceptalbum Hadestown bekend is met haar kunnen, weet dat er op 4 december niet één maar twee singer-songwriters van formaat zullen aantreden.

Tekst door: Eddie Aarts

Koop hier je kaarten voor het optreden van Josh Ritter & The Royal City Band op 4 december.