Als Melle de Boer en Johnny Dowd morgenavond (27 januari) het podium van de kleine zaal betreden, hebben ze pas twee keer eerder samengespeeld op hun Going Down the Road Feeling Bad Tour. Ze vormen samen een gelegenheidscombinatie, maar wel een winnende. Uiteraard is de dwarse Amerikaan Dowd het hoofdprogramma en De Boer zijn support, maar aan het einde van de show gaan ze samen enkele traditionals zingen zoals Dowd die onlangs uitbracht op zijn album Twinkle, Twinkle. Verwacht het onverwachte, we kennen die Dowd zo langzamerhand wel. Niets zal zijn zoals het lijkt op papier.
Opvallend duo met double bill
Als Sugar Mountain Melle de Boer even aanspreekt voor wat aanvullende uitleg, heeft hij er net zijn eerst gezamenlijke show met Johnny Dowd opzitten. Die vond plaats in Altstadt in Eindhoven ‘Rock City’. ‘Dat was heel leuk,’ geniet hij nog na. ‘Het was voor mij ook de allereerste keer daar.’ Wat moeten we ons voorstellen bij deze duoshows? De combinatie van ‘Melle de gemakkelijke’ en ‘Johnny de moeilijke’ alleen al is merkwaardig genoeg. En dan hebben we het niet over hun muziek, maar eerder over hun reputaties op het menselijke vlak. Hoe komen die twee in godsnaam bij elkaar, los van het feit dat Melle het artwork voor Johnny’s vorige plaat Execute American Folklore heeft ontworpen?
Binnenstebuiten gekeerde experimentele folk
Voordat we Melle die vraag laten beantwoorden, gaan we even terug naar maandag 4 december jongstleden, toen op dezelfde locatie collega singer-songwriter Jim White optrad. In een van zijn vertellingen die avond vertelde hij dat zijn carrière en die van de door hem zeer bewonderde Johnny Dowd altijd min of meer parallel zijn verlopen. Ze debuteerden allebei zo ongeveer aan het einde van de jaren negentig met een vergelijkbaar binnenstebuiten gekeerd experimenteel folkrepertoire. Toen White in die periode na zijn eigen show op SXSW in Austin, Texas zich vervolgens spoedde naar Dowds show en zich na afloop daarvan vermande om hem aan te spreken, kreeg hij de wind van voren. ‘Oh you’re that dude who is imitating me?’ sprak hij vilein. Daar spreekt toch op zijn minst uit dat Dowd een lastige persoon is. Of niet soms?
Niet lastig, wel een heftige uitstraling
Melle spreekt dat beeld lachend tegen: ‘Nee hoor, hij is helemaal geen lastige man om mee te werken. Maar hij heeft natuurlijk wel een heel heftige uitstraling.’ Het gezamenlijke deel van de show met piepende en krakende elektronische uitvoeringen van bekende folkliedjes is vooraf niet ingestudeerd. ‘Ik ben niet zo van de oefenruimte, eerlijk gezegd,’ bekent Melle van wie het idee voor deze double bill komt. Vooruit vertel ons nu hoe dat gegaan is, en waar het lef vandaan kwam om de vraag te stellen. Melle blijft er heel rustig bij. ‘Ik vroeg hem gewoon of we eens samen zouden kunnen spelen. Hij antwoordde toen: “That would be more fun than a barrel of monkeys.” Ik moest die woorden even op me in laten werken. Toen begreep ik dat dat zijn uitdrukking is om te zeggen dat het goed was.’
Voor durfals
Bereid je op het gekste voor. Sommige van die traditionals zijn in een absoluut onherkenbaar jasje gestoken. Het vormt haast voer voor een leuke popkwis. In werkelijkheid gaat het om moderne interpretaties van iemand die het folkidioom misschien wel beter begrijpt dan wie ook. Melle de Boer assisteert Johnny Dowd maar wat graag op zijn queeste naar de ultieme vertolkingen. Dat vergt wel oren die tegen een stootje kunnen. Maar dat is toch niet teveel gevraagd? Niet voor puristen. Voor durfals!
Tekst door: Robbert Tilli
Koop hier je kaarten voor het optreden van Johnny Dowd en Melle de Boer op 27 januari.