Jim White duidt de ‘Verdeelde Staten van Amerika’ en bestelt een Big Mac
10 november, 2020
Jim White heeft zijn rariteitenkabinet weer betrokken maar de sleutel ditmaal eens niet weggegooid. Misfit’s Jubilee, zijn achtste album, is opvallend toegankelijk en melodieus voor de verandering. Opgenomen in Antwerpen met lokale sessietoppers en zijn vaste drummer Marlon Patton, knipt en plakt White er weer op los met bizarre geluidsfragmenten die hij in een andere context plaatst. Je slaat weer steil achterover van zijn lyrische vondsten, maar waagt er niettemin een vrolijk dansje bij. Het beste bewaart hij voor het laatst als hij zijn visie geeft op The Divided States Of America. Zeer toepasselijk in deze periode van de presidentsverkiezingen waarin dit album uitkomt.
Meezingen met de ‘Americana avant-gardist’
Meezingen met de ‘Americana avant-gardist’ Jim White? Ik had niet verwacht dat dat genoegen me ooit nog eens zou zijn vergund. Maar ik betrapte mezelf erop keihard mee te blèren met Fighting My Ghosts Again. De titel was op zich vertrouwd bij deze excentriekeling van het hoogste echelon, maar die poppy melodie? Echt niet.
Fighting My Ghosts Again
‘Made in Antwerp’
Merkwaardige bijgeluiden, achtergrondruis, bijzondere muziekinstrumenten, zijn gesproken commentaar via een megafoon over zijn eigen muziek heen? Nee, daar is echt weer geen gebrek aan. Maar hij slaat minder door. Zou het komen door de omgeving waar de opnames plaatsvonden? Bij onze zuiderburen.
We zien bij de credits o.a. bassist Nicolas Rombouts, die we een jaartje geleden nog vermeld zagen als producer van Bouke Zoete. De Belg was er niet bij tijdens de releaseparty in februari in de kleine zaal.
Dat was trouwens de plek waar we White zelf de laatste keer aantroffen, op 4 december 2017, solo met ‘looping station’. Het ging er zoals gewoonlijk weer mal aan toe met vele en lange monologen tussen de liedjes in. Het publiek stond aan de grond genageld bij zoveel oprechte grillen van een waar kunstenaar.
Die reactie op zijn werk blijft gehandhaafd bij zijn nieuwe album Misfit’s Jubilee op Fluff & Gravy Records. Dit is geen normale muziek. Hier moet je je echt wat meer inspannen om het te kunnen appreciëren. Het moet worden gezegd: de toegenomen toegankelijkheid helpt hier enorm bij. Anders dan Tom Waits op zijn oude dag maakt hij het er niet nog lastiger op om ervan te kunnen te genieten.
Where Would I Be | Live @ Melting Point Athens, GA (2009)
Gekte is gegarandeerd
Neem het bluesy Where Would I Be - dat hij overigens al jaren speelt, alleen niet in deze vorm - en dan vooral als hij zingt: ‘Where would I be without youou…?’ Dat laatste woordje zingt hij hard en hoog zoals wij ‘joehoe’ roepen als we niet zeker weten bij aankloppen of -bellen of er wel iemand aanwezig is. Dat werkt heel aanstekelijk. Kan me niet herinneren dat hij ooit eerder zo was. De tekst is verder weer typisch White, maak je geen zorgen. Gekte is gegarandeerd. Dat sowieso.
Where would I be if I was not myself?
What would I be doing right now?
Would I be an old man saying my prayers
or some nun dreaming of some football players?
De meeste titels zijn ook weer heel White-iaans, zoals een kleine greep uit het aanbod demonstreert: Monkey In A Silo, Highway of Lost Hats, Smart Ass Reply en My Life’s A Stolen Picture. Maar het meest blijft toch hangen de titel van het slotnummer, dat een ijskoude constatering inhoudt: The Divided States Of America.
The Divided States Of America.
Niemand voelt zich meer thuis in Amerika
Juist nu we net de presidentsverkiezingen in Amerika achter de rug hebben is dit lied heel geschikt om de situatie in dat land te duiden. Het zinnetje ‘and no one is ever at home anymore in America’ dat ik daar opvang zou zo de inspiratie hebben kunnen zijn geweest voor Joe Biden’s beschaafde overwinningstoespraak.
Hij raakt de kern van het Amerikaanse probleem getoonzet op een soort funky elektrische folk. Waar zijn de oude waarden gebleven? Waar is dat Amerika van vroeger? Land of the Free, The Home of The Brave?
En dan eindigt het alsnog op en top Amerikaans met een op de megafoon doorgegeven bestelling voor ‘fries and a Big Mac’. Jim White’s famous last words! Hij weet ook wel, dat in de kern het altijd een enorm kapitalistisch land zal blijven. Eet smakelijk. God Bless America!
Tekst door: Robbert Tilli