Jim Lauderdale overtreft zichzelf met countrysoul album ‘London Southern’

Wie herinnert zich nog de legendarische verzamelalbums A Town South Of Bakersfield Vol 1 (1985) en Vol 2. (1988)? Die verzamelaars betekenden voor de meeste countryliefhebbers een eerste kennismaking met nieuwe namen in het genre. Deel 1 introduceerde onder meer Dwight Yoakam en diens producer Pete Anderson. Jim Lauderdale opende destijds deel 2 van deze klassiekersserie met verder o.a. Rosie Flores en Lucinda Williams. Sommigen van hen hadden al platen uit, maar niet veel.

Anders dan zijn tijdgenoten Yoakam en Steve Earle heeft Lauderdale er veel langer over moeten doen om artistieke erkenning te krijgen. Dat gebeurde pas toen George Strait in 1994 zijn The King Of Broken Hearts opnam (zie hun gezamenlijke vertolking bij de Americana Music Awards afgelopen jaar). In Nederland maakten we een jaartje later kennis met Lauderdale als zeer geslaagd voorprogramma van Nick Lowe. Het was in de tijd van zijn albums Pretty Close To The Truth en Every Second Counts. Die markeren nog de ‘begintijd’ van deze laatbloeier. Er volgden er jaarlijks nog een of twee. Zijn productie is onverminderd hoog en van een zeer constant niveau. Onvergetelijk is bijvoorbeeld zijn bluegrassplaat I Feel Like Singing Today met een van de godfathers van het genre, Ralph Stanley. Muziek schrijven, maken, opnemen en uitbrengen vervult voor hem duidelijk een levensbehoefte. Met Buddy Miller had hij jarenlang het duo Buddy & Jim, dat pas in 2012 een plaat onder die naam uitbracht.

London Southern is een buitenbeentje in de lange reeks albums. Het is veel minder pure country dan twee van zijn recente voorgangers, I’m A Song (2014) en This Changes Everything (2016), die weer dicht op de Bakersfield sound zaten. Dit is het soort countrysoul dat maar zelden gemaakt wordt. Vorig jaar nog door William Bell, verder in het verleden door Dan Penn, Arthur Alexander, Solomon Burke (in het bijzonder zijn latere werk op het Anti label) en Lauderdale’s ‘mate from London’ Nick Lowe. Country en soul gaan bij deze artiesten haast naadloos in elkaar over.

Over Nick Lowe en London gesproken: London Southern is in Londen opgenomen met de vaste band van Nick Lowe. Dat hoor je vanaf de allereerste noot, zeker als Geraint Watkins zijn orgeltje(s) bespeelt. Ook de productie verraadt direct de hand van Lowe’s vaste producer Neil Brockbank en diens rechterhand Robert Treherne, alias drummer Bobby Irwin. De vermelding van die laatste verraadt nog wat, namelijk dat deze plaat al een tijdje op release lag te wachten, want Irwin is al bijna twee jaar dood. De plaat is dan ook aan hem opgedragen.

De soulful touch van London Southern zit hem ook in de co-writers die Lauderdale bijstonden op precies de helft van het dozijn tracks. Muscle Shoals-legende Dan Penn schreef mee aan What Have You Got To Lose en Don’t Shut Me Down. De glans van de Southern soul straalt er vanaf. John Oates, tegenwoordig zonder matje maar ook zonder vaste schrijfpartner Daryl Hall, vond in Lauderdale een nieuw schrijfmaatje voor de nummers Different Kind Of Groove This Time en If I Can’t Resist. De track I Can’t Do Without You markeert een samenwerking met Kendell Marvell. Met collega broodschrijver te Nashville, Odie Blackman, schreef hij het misschien wel mooiste nummer van de plaat, We’ve Only Got So Much Time Here. Zang, gitaar en het jengelende keyboard van good old Geraint Watkins vallen daar zo mooi in elkaar. De puzzel klopt helemaal. Een dikke 10 voor de productie.

Denk niet dat Lauderdale’s eigen composities achterblijven op deze prachtplaat. Neem alleen al de twee albumopeners, het upbeat gespeelde Sweet Time en de jazzy ballad I Love You More. Een rustig nummer met violen en piano als tweede track getuigt sowieso al van een gedurfde keuze. De tracks zijn in een perfecte volgorde gelegd. Nog een nummer waar de countrysoul vanaf druipt is Don’t Let Yourself Get In The Way. Als je wilt, kun je elk nummer wel apart bespreken. Ten slotte toch nog even extra aandacht voor het slotnummer This Is A Door, waar band en zanger brutaal de gedaante van Nick Lowe lijken aan te nemen. Een bedoeld of onbedoeld stijlcitaat? Wie zal het zeggen? Onze ambassadeurs zijn in elk geval bij bosjes voor deze sound en deze absolute topplaat gevallen.

Tekst door: Robbert Tilli