Jerry Leger met twee albums voor de prijs van een

Een jaar geleden haalde Deer Tick hetzelfde geintje uit met de gelijktijdig uitgebrachte albums Vol 1 en Vol. 2: ook een harde en een zachte plaat. Zij brachten die twee platen dus niet als een dubbelalbum uit, doch als twee gescheiden releases op één en dezelfde dag. Misschien commercieel aantrekkelijker. Maar de fan moest wel twee keer de beurs trekken. Zo werd de kas van Deer Tick voller dan die van Leger.

Het idee om de plaat van Jerry Leger uit te brengen op deze manier schijnt te komen van producer Cowboy Junkie #1 Michael Timmens, die op voorganger Early Riser uit 2014 ook al van de partij was. Hij heeft een goede invloed op het resultaat. Zo’n dubbelaar is ook pas echt geslaagd als er sprake is van een zekere balans tussen beide platen. Het zou niet zo moeten zijn dat een van de twee je voorkeur heeft. Wat wel kan natuurlijk, is dat je in de vroege ochtend of ‘s nachts meer zin hebt in Legers singer-songwriterkant en in de loop van de dag en avond meer in bent voor rock. Maar eerlijk is eerlijk op de weegschaal van kwaliteit scoren ze even hoog. Heerlijk ook dat ze beiden niet langer duren dan zo’n 35 minuten per stuk. Het is beslist geen hele zit om er een te beluisteren. Zelfs twee op rij valt qua tijd best mee. Minder smaakt naar meer. Daarom blijf je deze platen ook opzetten, ook maanden na release.

Laten we beginnen met de plugged-in set Nonsense. Alleen al zoals die aftrapt, maakt hem na al die maanden onvergetelijk. Coat On The Rack is een openingstrack die zich kan meten met Filter Me Through You van The Dream Syndicate op hun vorig jaar verschenen reünieplaat How Did I Find Myself Here?. Er zit ook zo’n betoverend gitaartje in dat je nog dagenlang blijft horen ergens in je achterhoofd. Het verschil tussen die twee tracks is dat ‘Coat’ bluesy is in aanleg en ‘Filter’ niet. Maar de uitwerking op de luisteraar is identiek.

Een ijzeren wet in de rock ‘n’ roll is dat een goede band een goed geluid heeft. Deze band heeft dat. Geen producer zou het stuk kunnen krijgen. Maar alleen een heel goede, zoals Timmens, haalt het beste eruit. Luister bijvoorbeeld eens naar die rocksound op Forged Check. Geef daarna onmiddellijk de ‘Link Wray Guitar Slinger Award’ aan James McKie. Op Baby’s Got A Rare Gun klinkt het zelfs alsof Dylan zingt met de Stones als begeleidingsband anno 1965. Weten we meteen ook hoe dat geklonken zou hebben.

Het gaat maar door met hoogtepunten. Inzakkers zijn er, mede door de kortere speelduur, niet bij. Graag wel nog even bijzondere aandacht voor The Big Smoke Blues dat ergens tussen gitaarpop en garagerock in ligt. Heerlijk ook die wat snotterige zangstem van Jerry, die T-Bone Burnett in herinnering roept. Meteen maar weer eens diens meesterwerk Proof Through The Night uit 1983 uit de kast getrokken. Waar het luisteren van een goede nieuwe plaat allemaal toe kan leiden. Dank Mr. Jerry Leger!

We gaan nu over naar de tweede plaat, Heartache. Het is alsof de band zijn wapens inlevert, of dat de stroom wordt afgesloten. Maar er blijft een ‘noodaggregaat paraat’ op de achtergrond voor het geval dat. We gaan nu semi-akoestisch. Elektrische gitaar wordt vervangen door lapsteel en fiddle. Staande bas en brushes voltooien het bandgeluid. Troubled Morn valt misschien wel extra op door de vernuftig gemaakte video waarin tekstregels op kleine papiertjes tevoorschijn worden getrokken, wat natuurlijk ‘gepikt’ is van de antieke ‘bordjesvideo’ van Dylans Subterranean Homesick Blues. Leuk gevonden zo’n citaat uit een ouder kunstwerk.

De sfeer op deze plaat is heel anders dan op de eerste, veel bedachtzamer. Een rustig liedje als It Don’t Make The Wrong Go Away zal menige (ex-)lover aan het denken zetten.

Walked into a corner store.
Bought your favourite brand of cigarettes.
I've been so lost these days.
How soon could I forget.
That farewell kiss upon winter lips.
And words are just things that people say.
Baby, you were right.
And words don't make the wrong go away.
Baby, you were right.
But that don't make the wrong go away.

Het tempo wordt weer opgetrokken, zij het niet veel, met Another Dead Radio Star, dat nog het dichtst bij het materiaal op Nonsense komt. De elektrische gitaar wordt hier weer ingezet. En hoor die lapsteel daar eens janken op de achtergrond. Ja die Leger kan wel een beetje liedjes schrijven. Dat blijkt ook uit de drie pianoballads Lucy and Billy the Kid, He’s The Lonely One Now en albumafsluiter Pawn Shop Piano met Angie Hilt op tweede stem. Laat er in godsnaam een piano aanwezig zijn op 4 november in Paradiso Noord, want deze nummers wil niemand missen.

Er-doorheen-kletsers zullen de ‘Assurancetourix-behandeling’ krijgen. Voor wie in zijn jeugd nooit een stripboek van Asterix heeft gelezen: de niet te harden dorpsbard Assurancetourix (tegenwoordig omgedoopt tot Kakafonix) werd tijdens het traditionele overwinningsfeest op de slotpagina gekneveld tijdelijk aan een stevige tak gehangen. Pas later, als hij geen schade meer kon aanrichten, werd hij dan weer vrijgelaten. Bomen genoeg in de Tolhuistuin. Of toch maar liever die anti-gelul-lolly’s van het Paard van Troje…?

Tekst door: Robbert Tilli

Koop hier je kaarten voor Jerry Leger & The Situation + Trampled by Turtles op 4 november in Paradiso Noord.