Indieveteraan Tim Presley toont zijn veelzijdigheid
Tim Presley komt niet bepaald net pas om de hoek kijken. De Amerikaanse muzikant heeft al een lange carrière in de muziekgeschiedenis, die vele gezichten kent en zijn oorsprong heeft in hardcore punk. Hij speelde in de bands Model American en The Nerve Agents, waarna hij zijn eigen band oprichtte, samen met Andy Granelli van The Distillers: het psychedelische Darker My Love. Een poosje later sloot hij zich aan bij de iconische, Britse postpunkband The Fall en kon hij tegen zijn vrienden zeggen dat hij elke kerst en verjaardag op een belletje kon rekenen van de legendarische Mark E. Smith. Wat een waanzinnig gegeven om over op te kunnen scheppen op bijvoorbeeld een saai huisfeest.
Darker My Love
Backseat
Maar daar houdt het niet bij op. De Amerikaanse muzikant bleek een wederzijds bewondering te delen met de Welsh singer-songwriter Cate Le Bon en besloten samen te werken onder de naam DRINKS. Het idee was dat ze beiden onafgemaakte liedjes meebrachten naar de repetities en door gezamenlijk gitaartokkelen en de liefde voor woordspel kwam daar speelse, tot de verbeelding sprekende muziek uit.
DRINKS
Hermits On Holiday
Ondanks al deze projecten was de creativiteit van onze Tim nog lang niet op. En dan is daar garagegod Ty Segall. En Tim Presley. En een prachtig sprookje waarin iedereen nog lang en gelukkig leeft. De inspiratie uit rare aspecten van ‘60s psychedelica en Barokpop had het album ‘Hair’ uit 2012 als logisch gevolg. Het klinkt alsof het opgenomen is goedkoopst beschikbare tape om vervolgens een weekje in de zon te laten liggen en we hadden het niet anders willen hebben. Het dynamische duo stak zes jaar later nog eens hun psychedelische hoofden bij elkaar en kwam met ‘Joy’ op de proppen. Een opwindend en gevarieerd album wat weer net zo raak is als de voorganger.
Ty Segall & White Fence
Time
Maar eigenlijk kwamen we hier vooral om over White Fence te praten. Toen Presley nog speelde met Darker My Love, begon hij zijn verwrongen psych-liedjes op te nemen in zijn slaapkamer. Dit kennen wij nu als het eerste White Fence-album, zonder titel. Meerdere albums volgden, maar de aanpak bleef vrijwel hetzelfde en het geluid psychedelisch, galmend, trippend en kalmerend tegelijk. Door het gebruik van ouderwetse versterkers en opnameapparatuur klinkt het geheel authentiek nostalgisch.
Onlangs verscheen het geraffineerde 'I Have To Feed Larry's Hawk', het eerste White Fence album in vier jaar tijd en een beetje een vreemde eend in de bijt door de sterke aanwezigheid van piano. Wat onveranderd is, is Presleys vermogen om vreemde maar warme nummers te pennen.
Op woensdag 7 augustus speelt Tim Presley’s White Fence in Bitterzoet.
