In mei zingen de nachtegalen van I'm With Her

Je zou bijna gaan fluisteren uit eerbied als je mag luisteren naar Aoife. Dat blijkt niet nodig te zijn. Ze houdt het kort en zakelijk, zodat ze snel weer de stilte kan gaan opzoeken. Haar voor- en achternaam zijn zo Iers als maar wezen kan, hetgeen de puurheid van de folk van I’m With Her goed zou verklaren. ‘Dat klopt van die Ierse afkomst. Mijn vader komt uit Ierland,’ bevestigt ze. ‘Hij is opgegroeid in Cork en is in de jaren tachtig naar Amerika verhuisd, waar ik ben geboren. Ik ben dus eerste generatie Amerikaans.’

Ze vertelt trots over haar vader Brian, die zowel muzikant, radio DJ en concertorganisator is in Boston. ‘Hij heeft een wekelijkse radioshow op zaterdagmiddag op WGBH die Celtic Sojourn heet,’ voegt ze eraan toe. Je wilt onmiddellijk gaan luisteren. En dat kan ook, want alle uitzendingen staan online.

Hebben de twee Sara(h)’s in de band - Sara Watkins (viool) en Sarah Jarosz (banjo, mandoline en gitaar) - dezelfde muzikale opvoeding genoten? ‘Min of meer,’ antwoordt Aoife (gitaar) bondig. ‘Met Sarah Jarosz heb ik op het conservatorium van Boston gezeten. Daar hebben we onze vaardigheden als instrumentalisten en zangeressen kunnen bijschaven, terwijl Sara Watkins het vak echt on the road geleerd heeft. Al heel jong zat ze met d’r broer Sean in Nickel Creek. Zij komt echt uit een levendige folk community.’ Wat hun dit jaar uitgekomen debuutalbum See You Around zo speciaal maakt is dat de drie multi-getalenteerd zijn. Ze blinken uit in samenzang en leggen ook een instrumentbeheersing aan de dag, die absoluut verbluffend is te noemen. Daarbij hebben ze allerminst een puristen met geitenwollen sokken-imago. Integendeel, ze treden de wereld even zelfbewust tegemoet als de popzussen van Haim.

Alle drie waren ze al bekend vóór I’m With Her. Ieder heeft haar eigen solocarrière en Jarosz heeft daar zelfs nog een Grammy Award voor mogen ontvangen. Deze drie samen is vergelijkbaar met in het verleden Dolly Parton, Emmylou Harris, Linda Ronstadt op één podium, of The Highwaymen de hobbyband van Johnny Cash, Waylon Jennings en Willie Nelson. Maar als I’m With Her iets niet is dan is het een gelegenheidsband. Ze gaan er helemaal voor. Op dit moment is al het solowerk stilgelegd. Het trio dat elkaar al langer kende is bij toeval samengekomen. ‘In 2014 werden we door de festivalorganisatie in het Sheridan Opera House in Telluride bij elkaar gezet. Dat bleek een eurekamomentje te zijn. Het ging zo goed, dat we vonden dat we dit wel vaker moesten doen. Zo is de band ontstaan,’ herinnert Aoife zich. Twee singles die niet op het album staan vormden de eerste kennismaking met hen voor het publiek: de John Hiatt-cover Crossing Muddy Waters (2015), en Little Lies (2017), dat overigens géén Fleetwood Mac-cover is.

Het heeft toch nog vier jaar geduurd eer het fantastische debuutalbum See You Around het licht zag. ‘Dat kwam dus door ons solowerk. We hebben die plaat in januari 2016 al opgenomen. Daarna ben ik eerst anderhalf jaar met mijn laatste soloalbum [In The Magic Hour] gaan toeren. De andere twee hadden ook nog wat dingetjes lopen. Maar nu heeft iedereen echt tijd voor de band.’ Nu moet het gaan gebeuren. De plaat is top, dus daar zal het niet aan liggen. Ain't That Fine legt hun geweldige harmonieën bloot. Wild One is ook een beauty en anders Ryland (Under the Apple Tree) wel. Waitsfield is een prachtige bluegrass instrumental. Het is moeilijk een favoriete track aan te wijzen. De titeltrack is ook niet mis. En ook niet te versmaden: Hundred Miles is een Gillian Welch-compositie die ze zelf nooit heeft uitgebracht.

De plaat is opgenomen in Peter Gabriels Real World Studios nabij het Engelse Bath. I’m With Her is naar producer Ethan Johns gekomen in plaats van andersom. ‘Hij komt uit die omgeving en werkt graag in die studio,’ verklaart Aoife. ‘Het bleek een heel meeslepende ervaring te zijn voor ons. We zijn daar drie weken geweest. We bleven daar ook overnachten. Zo ontstond de juiste sfeer. Buiten was er de vrieskou en binnen was het gezellig.’ Je ziet ze gewoon ganzenborden bij het haardvuur. Er is een Game To Lose.

Hoe anders is het eigenlijk dat ze met alleen maar met vrouwen zijn? ‘Niet,’ zegt ze heel direct. ‘Elke combinatie van muzikanten is verschillend.’ Daar heeft ze een punt, ware het niet dat het veel uitmaakt dat het hier toch gaat om drie vrouwenstemmen die geweldig goed bij elkaar kleuren. Schrijven ze eigenlijk samen, of draagt ieder bandlid haar eigen liedjes bij? ‘Nee, we deden alles echt samen. We wilden juist graag ieders perspectief gebruiken. Die samenwerking maakte ons heel gelukkig.’ Zijn hun teksten dan misschien wat meer op vrouwen gericht dan op mannen? Heel beslist: ‘Nee. We wilden een plaat maken waar iedereen zonder onderscheid zich mee kon identificeren, vrouwen én mannen.’

Het zal leuk zijn om I’m With Her live te kunnen gaan zien op 9 mei zo kort na hun vakzusters The Secret Sisters, die een maandje eerder op 8 april in Paradiso’s kleine zaal zullen staan. Daar was I’m With Her aanvankelijk ook geprogrammeerd, maar wegens grote populariteit zijn ze geüpgraded naar Paradiso Noord. ‘Ik ben gek op The Secret Sisters en draai hun laatste album [You Don’t Own Me Anymore] grijs. Ik heb hen nog nooit live gezien maar afgelopen winter wel ontmoet op de Cayamo muziekcruise.’

De beste zangvogel is de nachtgaal. Die zingt vooral in mei. Dat geldt onverkort ook voor I’m With Her. Die mogen niet gehinderd worden door de schier onuitroeibare 'Hollandse babbelziekte' bij concerten. Aiofe is daar niet bang voor. ‘Ik heb solo eerder in Nederland opgetreden. Ging altijd goed. Ik heb er heel veel zin in. Amsterdam is een van m’n favoriete steden. Ik kan niet wachten om daar op te treden.’

Tekst door: Robbert Tilli

Koop hier je kaarten voor het optreden van I’m With Her op 9 mei.

Koop hier je kaarten voor The Secret Sisters op 8 april.