Iedereen vindt wat van IDLES. Dat is logisch na het geweld van hun doorbraakalbum Joy As An Act Of Resistance (2018). Je maakt vrienden en vijanden. Zo gaat dat. Die eerste groep groeit met hun derde album Ultra Mono. Daar kun je vergif op innemen. De tweede groep krijgt de wind van voren met nóg meer slogans. Die Joe Talbot, aanvoerder van deze politieke band uit Bristol, is niet op zijn bek gevallen. ‘How d’you like them clichés?’ wrijft die zijn repliek nog harder in. Met de nog meer opgeblazen sound ligt het volgende verwijt voor de hand. Hoe macho zijn deze punks zelf, die in hun hardheid metal overstijgen? Dit derde album zet de band op alle fronten op de hoogste trede van de overtreffende trap.
Dit is de band die je nu het meest mist
Je moet tegen dat verbale en muzikale geweld kunnen. Wie een beetje gehard is met old school punk of de Amerikaanse hardcore variant uit de jaren tachtig zal daar geen moeite meehebben. Ook voor liefhebbers van Therapy? is IDLES altijd gesneden koek geweest.
Maar in doelgerichtheid is de bende van Joe Talbot van een totaal andere orde. Deze tijd vraagt om een band die de confrontatie opzoekt. Des te vervelender dat ze dit album niet kunnen gaan toeren vanwege de pandemie. Dit is de band die je nu het meest mist.
Meer punch, maar ook meer lucht
Grootmuil Talbot hakt weer met de botte bijl. Nieuw is het niet meer, maar raak is het wel allemaal. Rakere klappen vallen er momenteel niet in de muziek. Er zijn niet meer zoveel bands op een zeepkist. Het verschil wordt hem vooral gemaakt in de nóg betere uitwerking in hun toch al rücksichtslose sound.
Hiphop producer Kenny Beats heeft onmiskenbaar iets toegevoegd – meer punch, maar ook meer lucht. Nooit gedacht dat ik dat ooit nog eens zou zeggen over IDLES, maar met een setje goede luidsprekerboxen of een ietsje duurdere koptelefoon doe je jezelf echt een heel grote lol. Die uppercuts komen dan nog harder aan. Ja dit album klinkt echt waanzinnig goed. Is ook weleens een keertje leuk.
Grounds
Jehnny Beth betaalt met gelijke munt terug
Mooi om te horen is ook dat Jehnny Beth op Ne Touche Pas Moi Talbot terugbetaalt voor zijn hand en spandiensten op haar recente soloalbum To Love Is To Live. Die Franse titel zou zomaar eens het effect van Plastic Bertrands Ça Plane Pour Moi kunnen krijgen in de moshpit, als het daar ooit nog van mag komen in deze barre concertloze tijden.
De plaat is trouwens opgenomen in La Frette Studios, even buiten Parijs. Nog een opvallende gast daar was Bad Seed Warren Ellis op sax in het nummer Reigns.
Model Village
De put vol slogans is nog lang niet uitgeput
Dacht je qua onderwerpen – van anti-nationalisme tot pro-feminisme – alles wel gehoord te hebben op Joy As An Act Of Resistance, word je flink gelogenstraft op Ultra Mono. De vijand wordt nog eens dubbel en dwars geroosterd. Wie ze van sloganism beschuldigt na de vorige twee albums, zal het weten ook. Die krijgt nóg meer clichés op zich afgevuurd. Brexiteers zijn er niets bij met hun slappe argumentjes.
Te verwachten is dat het arsenaal aan zulke platitudes oneindig is voor dit vijftal, getuige ook de tekst van Mr. Motivator. Benieuwd hoe ze dit ‘probleem’ in de toekomst gaan counteren. Ondertussen kunnen we er nu volop van genieten. Het punt van overdaad schaadt is wat mij betreft nog niet bereikt. Mogen we de oplossing nog even voor ons uit schuiven aub? Het is domweg te leuk om het te laten.
Woo
I am I
And I intend to go, go, go
Like Conor McGregor with a samurai sword
On roller blades
Like Vasily Lomachenko
After four pints of Gatorade
Like Kathleen Hanna with bear claws
Grabbing Trump by the pussy
Like Delia Smith after ten chardonnays
Making me a nice cookie
How'd you like them clichés?
Let's seize the day
All hold hands, chase the pricks away
Let's seize the day
All hold hands, chase the pricks away
You can do it
You can do it
Yes you can
Woo
Mr. Motivator
Het is oorlog, maar wel anti-oorlog
Dat ultrakorte zinnetje, een mantra haast, keert later weer terug in Grounds, een andere single van het album. Dat is geen uiting van Talbots grote ego, maar van de plek van het individu in de grotere community waar de band aan verder bouwt. Aan duidelijkheid is er niets overgelaten. Het is oorlog – War! – maar wel anti-oorlog. Door dit nummer weten we nu ook hoe een zwaard klinkt als die indringt.
Wa-ching! Ha!
That's the sound of the sword going in
Clack-clack, clack-a-clang clang!
That's the sound of the gun going bang-bang
Tukka-tuk, tuk, tuk, tuk-tukka
That's the sound of the drone button pusher
Shh, shhh, shhh!
That's the sound of the children tooker
Ahhh! (ahhh!)
Ahhh! (ahhh!)
Ahhh! (ahhh!)
Ahhh! (ahhh!)
This means war!
Anti-war!
This means war!
Anti-war!
Anti-war!
War | Live @ Alexandra Palace, London – (2019)
Échte liefde
Maar wat is The Lover dan in hun taalgebruik? De titel van die track lijkt een vreemde eend in de bijt in het rijtje van twaalf nummers waarin een titel als Kill Them With Kindness juist niet verrast. ‘You say you don’t like our clichés. Our sloganeering and our catchphrase,’ bijt Talbot zijn criticasters nogmaals toe in The Lover, het ‘rustigste’ nummer, maar nog steeds heel stevig. Om vervolgens de genadeklap uit te delen: ‘I say, Love is like a freeway and Fuck you – I’m a lover.’ Zo nieuw is dit standpunt nu ook weer niet.
Zou hij I'm A Lover Not A Fighter van bluesman Lazy Lester uit 1958 weleens gehoord hebben? Ach, misschien is hij wel allebei, lover én fighter. ‘True love will find you in the end,’ zingt hij in de slotrack Danke van het album. Voor wie het dan nog niet wist: liefde ís belangrijk voor IDLES.
Tekst door: Robbert Tilli
Foto door: Tom Ham
Ultra Mono van IDLES komt op 25 september uit pop Partisan Records/PIAS