Gordon Downie, de man die ooit tijdens een concert in Paradiso de hele avond op het podium met witte zakdoekjes zat te spelen, heeft definitief de witte vlag gehesen. Paradiso is heel wat keren het toneel geweest van de woeste capriolen van Downie, zanger van Canada's trots, The Tragically Hip. Dat kan helaas nooit meer gebeuren, want hij is op drieënvijftigjarige leeftijd overleden aan een hersentumor.
Groot in Canada, Nederland en België
De band die in eigen land plus Nederland en België groot werd, kwam vanaf 1989 in beeld met een op typische Keith Richards-licks in de open G-stemming en Charlie Watts-drumroffels gebaseerde rockvariant. Dat geluid schoof gaandeweg op van rootsy naar experimenteler. De zang van Gordon - of liever kort: Gord - was dan weer geënt op die van onze eigen Barry Hay. De gelijkenis was echt treffend.
Met de microfoonstandaard als roeispaan
Debuutalbum Up To Here met daarop publieksfavoriet New Orleans Is Sinking opende de weg naar talloze optredens in Nederland. De eerste was in het Rotterdamse Nighttown in 1990. Downie, toen nog met enorme haardos, later kaalgeschoren, had met de microfoonstandaard als roeispaan theatraal staan uitbeelden hoe erg dat zinken in New Orleans wel was. Na afloop zocht Hay de kleedkamer op om hem te ontmoeten. Dat werd een ware rock summit.
Met een aan waanzin grenzende mimiek
Downie, met z’n aan waanzin grenzende mimiek, trok altijd alle aandacht naar zich toe, terwijl de band stoïcijns en strak door rockte. Het ene na het andere album volgde, op elk ervan stonden minstens twee krakers voor de live set. Op Road Apples ('paardenkeutels') uit 1991 waren dat Twist My Arm en Little Bones. Fully, Completely (1992) voegde weer Courage en At The Hundredth Meridian toe aan het canon van 'The Hip'. De catch phrase ‘I remember Buffalo’ uit dat laatstgenoemde nummer werd speciaal vanwege zijn goede band met ons land uitgebreid met de tekstregel ‘I remember Hengelo’ (zie foto van het inlegvel). Hij was geestig en bijzonder spitsvondig. De goede band met de Belgen/Vlamingen kwam tot uiting in het fraaie artwork voor dit album van de hand van de Belgische kunstenares Lieve Prins.
Veelvuldig in Nederland te zien geweest
De ene tour volgde op de andere. In de jaren negentig was de band veelvuldig in Nederland te zien, ook op een festival als Pinkpop. Downie bracht ook soloplaten en boeken uit, waarmee zijn krachtige poëzie nog extra uitlaatkleppen kreeg. Volgende week komt er nog postuum zo'n soloplaat uit. De man is namelijk tot z'n laatste snik blijven werken. Vorig jaar werd bij het naderende einde uitgebreid stilgestaan met een groot afscheidsconcert in thuisstad Kingston nabij Toronto dat live op de nationale tv werd uitgezonden. Omringd door zijn vrouw en kinderen is hij nu heengegaan.
Dichter des vaderlands
Canada's premier Trudeau was de eerste om de ‘dichter des vaderlands’ te eren. Een groot rockzanger, de dichter die zijn fans handgeschreven brieven stuurde en meehielp in de Grote Zaal van Paradiso naar een verloren portemonnee te zoeken, is niet meer. En dat is erg. De combinatie van showmanship, een prettige gestoorde podiumpresentatie en poëtische gaven is een zeldzaamheid. Daarbij was hij een heel lieve en aardige man. Vraag dat maar aan iedereen die backstage is geweest.
Tekst door: Robbert Tilli