Het imago van countrymuziek staat weer eens op het spel. Ditmaal door Honey Harper, de ‘nomme de guerre’ van William Fussell, voorheen van indiebands Mood Rings en Promise Keeper. Wat Fussell tegenwoordig doet, is natuurlijk niet zo heel erg nieuw als her en der geclaimd wordt. Wat wel bijzonder is, is dat hij potentieel de grens kan slechten tussen de (alt.)country en indie, vaak tegelijkertijd ook de kloof tussen de generaties. De titel van zijn debuut EP Universal Country (2017) spreekt wat dat betreft boekdelen. Honey Harpers aanwezigheid op London Calling op zaterdag 27 oktober is daarom van grote betekenis.
De heruitvinding van country
De country heruitvinden? Is er iemand die dat serieus denkt? Flauwekul uiteraard. Die scheiding van geesten heeft allang plaatsgevonden. We hebben toch niet voor niets al jaren de genreaanduiding ‘alt.country’, om de alternatieve(re) variant te onderscheiden van de ouderwetse? Het zou natuurlijk kunnen dat dat bepaalde mensen ontgaan is, of dat alt.country nu zelf weer aan vernieuwing toe is. Als dat laatste waar zou zijn, dan is Honey Harper – de naam komt van de samentrekking van de namen van Fussells overgrootmoeders – niets minder dan de perfecte doorstart van het genre.
Pharaoh
Nashville vs. New York
Niet-kenners wijzen al gauw richting Nashville als verspreider van een vals soort sentiment. vanzelfsprekend komt er een hoop troep uit die stad, maar ook uit andere steden. Dat is niet iets wat exclusief voor Nashville geldt. Er komt veel schitterende muziek uit Nashville. Zou het wat negatieve imago voortkomen uit het feit dat het ook de hoofdstad van de muziekuitgevers en broodschrijvers is? Overal waar geld een rol speelt, zijn er mensen die er hun rug naar keren. Als Fussell zegt de country te maken die niets met Nashville heeft te maken maar meer met New York en Europa, dan is dat slechts een mening. Die is op zich net zoveel waard als dit hele betoog hier. Het enige wat telt: is het goed wat hij maakt? Daar kunnen we volmondig bevestigend op antwoorden. Universal Country is een pracht-EP! Vier rustige nummers met fraaie melodieën, met gedragen zang en werkelijk puntgave arrangementen.
Terugkeer van de Cosmic Cowboy
De volgende vraag is: is het nieuw wat hij doet? Zelf wil Fussell graag de lijn van Cosmic Cowboy Gram Parsons voortzetten in onze tijd. Alsof Ryan Adams nooit heeft bestaan. Nee, dit is helemaal niet nieuw. Dit is wel errug goed! Is het ver van Nashville? Zijn diepe donkere keelstem doet in het nummer Secret, voordat hij ombuigt naar falset, nog het meest denken aan die van Bob Dylan ten tijde van Lay Lady Lay. Dat was in 1969 een van de eerste keren dat His Bobness afstapte van zijn standaard nasale stem.
Secret Live
Flutdiscussie, geweldige EP, basta!
En op welke plaat stond dat nummer? Juist ja, uitgerekend op Nashville Skyline. Ik wil maar zeggen... Laten we ons vooral niet blind staren op de stadsnaam Nashville en de rare gedachten die die kennelijk oproept, ook bij de maker ervan die tegenwoordig opereert vanuit Londen. Laten we vooral de geesten niet opnieuw gaan scheiden, net nu we de Universal Country hebben gevonden. Flutdiscussie, geweldige EP, basta! Zelf noemt hij het een break-up plaat, niet vanwege een gesplitte liefdesrelatie, maar van zijn voormalige bands. We willen graag een album horen nu, want die EP is al een jaar uit. Kan toch niet lang meer duren, zou je denken. We gaan net als vorig jaar in De Nieuwe Anita genieten op London Calling.
Tekst door: Robbert Tilli
Koop hier je kaarten voor Honey Harper op de tweede dag van London Calling op 27 oktober.