Het favoriete indie-album aller tijden | Deel 2: The War On Drugs – Lost In The Dream (2014)

Corona beheerst ook het dagelijkse leven in de VS. ‘Het is een hele toestand,’ constateert Maikel Boot. ‘Inclusief de regering is hier is het een beestenboel. Ik weet niet hoeveel jullie daarvan in Nederland meekrijgen.’ Hij zegt dat we ons gelukkig mogen prijzen met een pragmaticus als Rutte aan het roer. Als microbioloog is Maikel in de positie om de handelswijzen van de landen te beoordelen. Soms weet hij uit hoofde van zijn beroep er meer van dan we te horen krijgen in het nieuws. Dat is niet altijd even gunstig. Zullen we ons hier dan maar richten op de dingen waar we allemaal verstand van hebben? Muziek dus!

Maikel houdt de beller uit Nederland niet lang in de spanning wat zijn favoriete indie-album aller tijden is. De onafhankelijke onderzoeker stelde zichzelf de vraag, welk album hij altijd onder alle omstandigheden geluisterd heeft en zal blijven luisteren in lengte der dagen. ‘Lost In The Dream van The War On Drugs,’ zegt hij met niet de minste aarzeling over de plaat die Americana in een soort ‘indie mistflarden’ omhult. Ernaar luisteren is bijna een hypnotiserende aangelegenheid. Héél meeslepend.

‘Dat album is voor mij een soundtrack aan herinneringen. Overal luisterde ik naar die plaat. Op weg naar festivals, op de fiets naar mijn werk in Amsterdam en weer terug naar huis. Ondanks het bestaan van Spotify leek het wel alsof ik terugging in de tijd naar de discman met maar één cd. En dat gevoel heb ik nog steeds.’ Het is inmiddels zes jaar na de albumrelease en de liefde voor die plaat is nog altijd niet bekoeld.

‘Wat ik ook heel grappig vind is hoe nerveus ik was om die band te gaan zien. Ze zouden meteen in het jaar dat het album uitkwam op Rock Werchter komen,’ herinnert hij zich nog heel goed. ‘Ik was vooraf zo nerveus. Ik was zo geïntrigeerd door dat album, dat ik bang was dat het optreden zou tegenvallen.’

Het is diezelfde angst waar mede-ambassadeur Casper van der Laan over uitweidde in deel 1 van deze serie. ‘Ik stond daar met mijn biertje in de hand voor het podium. Het eerste akkoord werd aangeslagen en ik voelde meteen dat mijn angst ongegrond was. Het was meteen zo goed! Je moet van tevoren nooit te veel hopen, dan kan het alleen maar tegenvallen. Maar dit was beter dan iedereen had verwacht.’

Wat ook hoort bij een all-time favourite is om – als de mogelijkheid zich voordoet – een groundhop te doen. De term hebben we geleend van een gebruik onder voetbalfans. Die gaan dan andere stadions in het buitenland bezoeken om ze af te kunnen vinken op een lange lijst van bedevaartsoorden.

Muziekliefhebbers gaan naar studio’s waar beroemde albums zijn opgenomen. Naar Abbey Road vanwege The Beatles, of zoals Maikel naar Echo Mountain in Asheville, NC, een van de studio’s waar Lost In The Dream is opgenomen. ‘Hij was gesloten,’ zegt hij met lichte spijt in zijn stem. ‘Maar het was sowieso een leuk stadje om heen te gaan. Er zitten behalve die studio ook verschillende kleine bierbrouwerijtjes.’

Mogen we zeggen dat Lost In The Dream hem nog altijd in de ban houdt? ‘Het is en blijft een bijzondere plaat. Alle nummers hebben een eigen vibe,’ luidt Maikels eindoordeel na al die jaren. ‘Dit is een album dat op vele momenten soelaas kan bieden, mij althans: ik kan hem draaien als ik blij ben, als ik lui op de bank lig of als ik op de fiets zit.’ Een ‘all-weather’ plaat dus eigenlijk? Daar kan hij zich wel in vinden.

Zoals bij elke echt goede plaat, val je er meteen als een blok voor óf je moet er juist eventjes ‘hard voor werken’. Het is alsof er bij een echte classic geen tussenweg bestaat. Welke van de twee hoofdregels ging er op voor Maikel? ‘Het is een heel specifieke stijl, waaraan ik toch eerst moest wennen,’ biecht hij op. ‘Het was niet zo’n plaat waar ik meteen verliefd op werd.’

Maar na een paar draaibeurten was er geen houden meer aan. ‘Ineens klopte hij helemaal voor me. Het is ook niet zo’n plaat met maar voor de helft goede nummers. Nee het is een heel album, één geheel, één verhaal, met losse hoofdstukken.’

Het liefst draait Maikel de plaat in de volgorde zoals zanger/gitarist en producer Adam Granduciel hem bedacht heeft. Niks modern geshuffle, Maikel houdt ervan om de wens van de schepper van een kunstwerk te eerbiedigen. Hij wil het album ondergaan zoals het bedoeld is. Alleen zo komt die tot volle glorie.

‘Er worden tegenwoordig heel veel albums gemaakt die bewust op shuffle zijn gericht. Zo kunnen bands beter hun kansen spreiden dat iemand eerder stuit op een nummer dat qua sfeer past bij die persoon.’ Daar is hij niet zo van. ‘Ik wil albums als een entiteit, zoals ook Queens Of The Stoneage ze maakt. Die moet ik ook in zijn totaliteit tot me nemen.’

Tot zijn favoriete tracks van behoren An Ocean In Between The Waves, Under The Pressure en Red Eyes. ‘Ik vind ook mooi dat je dit album als een loop kan draaien. Na het laatste nummer In Reverse kun je naadloos weer door naar het eerste nummer Under The Pressure. Doet me denken aan die plaat Effloresce van Oceansize uit 2003. Die had dat ook. Die eindigt zoals het eerste nummer begon. En King Lizzard heeft dat ook weleens gedaan. Nonagon Infinity [2016] is een looping album. Maar bij The War On Drugs is het onbedoeld, maar pakt het wél zo uit.’

De meerwaarde is duidelijk. Je kunt wel stellen dat Maikel die plaat van zijn helden heel erg goed heeft bestudeerd. Hij is dan ook onderzoeker van beroep.

Ook vanuit New Haven waar de universiteit Yale gevestigd zit volgt hij de muziek op de voet. ‘Er is hier een cafeetje waar je bands kan zien, die je in Nederland in een grotere zaal zou zien, zoals The Murlocs of Ty Segall,’ zegt hij op verbaasde toon. ‘Het is echt een luxe dat de Amerikanen kennelijk niet zo op de hoogte zijn van trends, want anders zou je zulke bands natuurlijk nooit op zo’n klein podium kunnen zien. Soms word ik gek als ik al de agenda van Paradiso zie en merk welke bands ik allemaal misloop.’

New York ligt op een treinreis van zo’n tweeënhalf uur. In het weekend wil Maikel daar nog weleens een concertje gaan meepikken. Hij pikt de krenten uit de pap: ‘Parcels bijvoorbeeld of Bon Iver en laatst ook L'Impératrice, een leuk Frans bandje.’ Maar zoiets doet hij niet doordeweeks, want hij moet ook nog eens tweeënhalve uur terug in de trein. ‘In New haven zelf zit ook nog wel een aardige zaal die wel leuke gevestigde bands als Franz Ferdinand programmeren. Dat is maar tien minuten fietsen voor me.’

Al met al klinkt het als een best leuk leventje dat hij daar leidt. We begrijpen het al: die Maikel zien we niet gauw terug in Nederland, niet dat dat zou kunnen overigens onder de huidige omstandigheden.

Tekst door: Robbert Tilli