Programma
Nieuwsoverzicht

Het favoriete indie-album aller tijden | Deel 11: Bloc Party – Silent Alarm (2005)

13 mei, 2020

Bloc Party Silent Alarm 2005

LONGREAD // BLOG – De jaren tachtig worden voornamelijk om hun commerciële uitwassen en guilty pleasures herinnerd. Maar wij bij Indiestad houden toch meer van Unknown Pleasures om het met Joy Division te zeggen. Tjonge, wat was het toch een mooi decennium met new wave, post punk, gitaarpop en old skool hiphop. Midden in de noughties keerde ineens de ‘goede kant van de jaren tachtig’ terug in de indiemuziek. Ambassadeur André Wit, man achter internetradiostation IndieXL, krijgt nog steeds een warm gevoel bij Bloc Party’s debuutalbum Silent Alarm uit 2005. Die plaat greep op alles terug wat hij zo mooi vond. Het is zijn favoriete indie-album aller tijden en deel 11 in onze langlopende blogserie.

De fanatiekste ambassadeur

Bij Indiestad hebben we André Wit leren kennen als een van de fanatiekste ambassadeurs. Hij is nog nooit zijn maandelijkse tiplijstje vergeten in te sturen. Hij zit er bovenop. Constant is hij op zoek naar nieuwe muziek, meer dan wie ook, hetgeen keer op keer blijkt uit de frisheid van zijn inzending. ‘We doen dat met een klein groepje medewerkers bij IndieXL,’ zegt hij. ‘Zie ze maar eens te vinden zulke mensen die zo gericht op zoek gaan naar nieuwe bandjes. Het is ook bijna een onderlinge competitie hier. Wie is de eerste die iets ontdekt.’ Hij heeft er ook helemaal geen moeite mee als ik dat als ‘maniakaal’ omschrijf.

​LONGREAD // BLOG – De jaren tachtig worden voornamelijk om hun commerciële uitwassen en guilty pleasures herinnerd.

André Wit van IndieXL.

We zijn er nog

Overdag is André werkzaam als ICT’er van de Gemeente Den Haag. In zijn vrije tijd, zo’n drie tot vier avonden per week is hij druk met IndieXL. Hij is onder meer samensteller en presentator van de Free40 chart. Dat is een behoorlijk vers lijstje elke keer. ‘Het zijn natuurlijk vooral Britse en Amerikaanse bands, maar vlak de Nederlandse inbreng niet uit. Er zijn heel wat goede Nederlandse indiebandjes.’

In zijn laatste Top 5 voor Indiestad stond Not Dead Yet van The Depression Club genoteerd. Met een beetje goede wil zou je hierin de mentale staat kunnen aflezen waarin onze tipgevers, de ambassadeurs van Indiestad zich bevinden: een tikkeltje depri door corona misschien, maar zeker nog niet omgevallen.

‘We zijn niet dood, we zijn er inderdaad nog,’ verzucht hij. ‘Maar het gaat me wel aan het hart dat we geen concerten meer hebben momenteel door corona. Maar het betreft in feite alles, het hele leven. Ik mis bijvoorbeeld ook een doodgewoon tapbiertje. Er is helemaal niks te doen. Het is zo saai.’ Daarom heeft André Indiestad een voorstel gestuurd voor een gezamenlijke bandjesavond zoals hij had georganiseerd in januari in Utrecht. ‘Daarmee kun je de gewenste aantallen van dertig man bedienen zodra het weer mag.’ Of het doorgaat weet hij niet. Hij probeert gewoon behulpzaam te zijn en mee te denken.

​LONGREAD // BLOG – De jaren tachtig worden voornamelijk om hun commerciële uitwassen en guilty pleasures herinnerd.

Banquet

London Calling misschien wel de beste definitie van indie

André is geen scherpslijper voor wat betreft het begrip indie. ‘Ik zie de term eigenlijk pas als genreaanduiding gebruikt worden vanaf 2000, maar het gaat natuurlijk terug naar de tijd van punk, new wave en later Britpop. Voor mij is London Calling misschien wel de beste definitie van indie. Wat je daar ziet is het zeker.’ Ik wijs hem op de independent labeltjes die in de punktijd ontstonden. Dat werd afgekort tot indie.

‘Dat klopt, maar voor mij gaat het vooral een gevoel dat erbij hoort. Zo rond 2004, 2005 kreeg je ineens heel veel bandjes in die bepaalde sfeer die mij heel erg trokken. Maxïmo Park, Franz Ferdinand, Editors… Dat veel van die bands nu in de AFAS Live spelen en niet meer zo goed zijn als toen doet daar niet aan af. Hun debuten waren allemaal even sterk. En ze hebben ook allemaal op London Calling gestaan.’

Bloc Party de revelatie van London Calling 2004

De enige belangrijke band uit die tijd die daar niet heeft gestaan, maar wel in de bovenzaal heeft opgetreden, is Arctic Monkeys. André had hun debuut Whatever People Say I Am, That's What I'm Not uit 2006 overwogen als een mogelijke keuze tot zijn favoriete indie-album allertijden, maar die was door ambassadeur Marieke Hulzinga al voor zijn neus weggekaapt.

Bloc Party’s Silent Alarm uit 2005 is echter geen troostprijs. Voor André was die band echt de revelatie van de London Calling waar zij op stonden in 2004. Voor het jubileum 25 jaar London Calling (2017) heb ik een uitgebreide terugblik geschreven over de meest memorabele concerten uit de geschiedenis van die concertserie. Ook aan Bloc Party was zo’n bloggewijd. Silent Alarm wordt daar aangehaald als een era-defining album. Het was een bom die in ons gezicht ontplofte.

​LONGREAD // BLOG – De jaren tachtig worden voornamelijk om hun commerciële uitwassen en guilty pleasures herinnerd.

Helicopter

Dansbaar, gitaren, opzwepende zang en ritmes

‘Alle elementen die ik kan appreciëren in muziek zaten in die plaat,’ blikt André terug. ‘Het was dansbaar, het had van die “gitarenjengeltjes”, opzwepende zang en ritmes. Af en toe was het ook downtempo, maar meestal was het heel opgewonden. De nummers van die plaat hoor je ook nog steeds terug op Indiedisco’s. Banquet of Helicopter bijvoorbeeld. Net als bij Franz Ferdinand en Maxïmo Park hadden ze zoveel catchy singles. Je mag wel zeggen dat ik dat album van Bloc Party redelijk grijs heb gedraaid.’

Ondergetekende die exact dezelfde ervaring had, heeft even die plaat uit de kast getrokken. Typisch noughties maar tijdloos en nog even goed te draaien als toen. De krachtige productie van Paul Epworth maakt van alle tracks bangers, die een beetje publiek er altijd nog goed laten uitkomen op de dansvloer. Dat Silent Alarm bijna een uur duurt was me echter compleet ontschoten. Is me destijds ook nooit opgevallen. Dat er een Live DVD met vier nummers bij zat wist ik ook niet meer.

The Cure en PIL vermengd

Net als het gehele publiek bij London Calling toen, was André er even verbaasd over dat de zanger van Bloc Party zwart was. Even citeren uit 25 jaar London Calling: ‘… Je zou zweren Cure-zanger Robert Smith te horen, begeleid door verre neven van Public Image Ltd. (PIL) ten tijde van The Metal Box, hun meest dansbare periode. Niets is echter minder waar. Kijk je naar het podium op London Calling op vrijdagavond 12 november 2004, dan zie je de Afrikaans-Britse zanger Kele Okereke, de boel aanvuren…’

André moest destijds ook meteen aan The Cure denken: ‘Maar dan met veel snellere muziek.’ En die gitarist dan? Wederom een citaat uit 25 jaar London Calling: ‘…Naast Okereke trekt gitarist Russell Lissack de meeste aandacht, niet alleen met zijn rare voor zijn ogen hangende haarlok, maar meer nog met zijn wat experimenteel aandoende spel, naast de basic slaggitaar van Okereke. Daar is dan die verre neef van PIL’s Keith Levene…’

André hoort dat er ook in. ‘Maar ook wel The Gang of Four.’ De onlangs overleden GO4-gitarist Andy Gil was ook net in die tijd weer actief als producer van Futureheads. Onze IndieXL man André heeft met Bloc Party inderdaad een belangwekkende periode uit de indie afgestoft.

​LONGREAD // BLOG – De jaren tachtig worden voornamelijk om hun commerciële uitwassen en guilty pleasures herinnerd.

So Here We Are

​LONGREAD // BLOG – De jaren tachtig worden voornamelijk om hun commerciële uitwassen en guilty pleasures herinnerd.

Positive Tension | Live at Reading 2007

Nieuwsgierigheid wint het altijd van nostalgie

Hij zegt dat het ook aan hemzelf ligt en aan zijn hang naar altijd maar nieuwe muziek te willen horen in plaats van oude succes te zien uitgemolken worden. ‘Het is wel jammer dat Bloc Party, na ze eerst zo heel veel gedraaid te hebben, me snel begon te vervelen. Ik ben heel snel uitgekeken op muziek. Dat heb ik zelfs met die Top 5’jes voor Indiestad. Soms vind ik het na een maandje al niks wat ik had ingestuurd. Soms ben ik al vergeten hoe een bepaald nummer ook alweer gaat. Vroeger luisterde je hele albums oneindig veel keer. Dat zit er nu helaas niet meer in. Alles gaat sneller en vluchtiger.’

Hij besluit met de vermelding dat er zoveel goede bands bij blijven komen. Fontaines D.C. en Murder Capital zijn voor hem voorbeelden van bands die inhoud hebben én het juiste gevoel bij hem weten op te wekken. Ze bezitten alle bovengenoemde opwindende elementen die hem zo aanspreken. Maar de nieuwsgierigheid naar weer nieuwere bands zal het altijd winnen van nostalgie bij hem en IndieXL.

Tekst door: Robbert Tilli