Programma
Nieuwsoverzicht

Het favoriete Americana-rootsalbum aller tijden | Deel 8: Fred Eaglesmith – Lipstick Lies & Gasoline (1997)

3 april, 2020

Fred Eaglesmith Lipstick Lies and Gasoline 1997

LONGREAD // BLOG – Jarenlang deed onze ambassadeur Bas Flesseman van Belmont Bookings de Europese boekingen voor hem. De liefde voor de Canadees Fred Eaglesmith is echter nog niet over. Diens doorbraakalbum Lipstick Lies & Gasoline uit 1997 is zijn keuze in de Sugar Mountain blogserie over favoriete Americana-/ rootsalbums. Zo komen we de concertloze coronatijden muzikaal wel weer door.

‘Pittige tijden, maar we zijn gezond’

‘Het zijn pittige tijden, maar we zijn gezond. Ik doe graag mee,’ appt Bas als ik hem vraag of hij wil deelnemen aan onze bloeiende blogserie. Het coronavirus is nog lang niet voorbij, maar de reeks van te kiezen favoriete albums is lang genoeg. Boekers zoals Bas hebben het zwaar. ‘Zelfs als het in Nederland weer wordt vrijgegeven voor concerten, dan wil dat nog niet zeggen dat al die Amerikanen zomaar weer deze kant op komen,’ voorspelt hij bezorgd. ‘Ze zijn slecht of niet verzekerd en er is daar geen sociaal vangnet om het te kunnen dragen.’

Bas vindt dat we artiesten het beste kunnen helpen door nu platen en merchandise te kopen. ‘Die vouchers voor concerten nu niet inwisselen voor geld zoals overal wordt bepleit helpt de artiesten niet. Dat geld blijft gewoon bij de kaartverkopers hangen,’ filosofeert hij. Van hem mogen ze het geld aan de klanten teruggeven. Zo blijft men klant in de toekomst.

‘Ik hoorde dat in België erover gedacht is om een “donatiebutton” op de verkoopsites te zetten waar je een bedrag kan storten voor de artiest voor wie je een kaartje had gekocht.’ Dat systeem zou hij eerlijker vinden. Hij zegt niet de waarheid in pacht te hebben. Hij wil er niet over klagen, maar wél erover nadenken. Dat moet ook als je zulke klappen oploopt. Belmont Bookings bestaat dit jaar 20 jaar en gaat een lastige verjaardag tegemoet.

‘We proberen te redden wat er te redden valt. We proberen om in elk geval 2021 al op de rit te krijgen. Het publiek zou dan zijn kaarten al vooruit kunnen kopen…,’ denkt hij hardop. Zover moeten de boekers en artiesten kennelijk al vooruitdenken uit pure damage control.

​LONGREAD // BLOG – Jarenlang deed onze ambassadeur Bas Flesseman van Belmont Bookings de Europese boekingen voor hem.

'The Ghost of Tom Joad' alias Bas Flesseman

Missie om een Europese tour te boeken

‘Zullen we het over wat leukers gaan hebben?’ vraagt Bas. ‘Over Lipstick Lies & Gasoline van Fred Eaglesmith bijvoorbeeld?’ Ik begrijp de hint en geef hem vrij baan om de loftrompet af te steken over zijn favoriete Americana-album aller tijden, dat ik verdomme nergens in mijn platenkast kan terugvinden. Verkeerd teruggezet bij de laatste draaibeurt. Ook dat nog.

Intussen is Bas van wal gestoken: ‘Ik heb die plaat leren kennen aan het einde van mijn werk bij Tornado Concerts eind jaren negentig. Toen al probeerden we hem naar Europa te halen, maar dat lukte niet. Het werd mijn missie om het opnieuw te proberen bij mijn eigen bedrijf Belmont dat ik begonnen ben in 2000.’ Toen is het wel gelukt. Daar kan hij nog trots op zijn.

​LONGREAD // BLOG – Jarenlang deed onze ambassadeur Bas Flesseman van Belmont Bookings de Europese boekingen voor hem.

Alcohol & Pills | Live @ Heartland Cafe, Chicago (2009)

Minstens zo goed als I Feel Alright en Car Wheels

‘Een geweldige plaat die Lipstick Lies & Gasoline, nog altijd,’ benadrukt hij. ‘Ik heb het altijd raar gevonden dat-ie niet op hetzelfde level – zowel in de media als commercieel - is beoordeeld als I Feel Alright van Steve Earle en Car Wheels On A Gravel Road van Lucinda Williams, twee vergelijkbare platen die uit diezelfde tijd dateren. Lipstick is minstens zo goed! Daarvoor is Fred nooit zo goed geweest en erna ook nooit meer. Voor mij is het een Americana-popklassieker.’ Dat woord pop gebruikt hij bewust en hij zal het ons uitleggen waarom.

Spannende popproductie

‘Ik zeg pop omdat de productie en de mix de plaat zoveel meer diepte geven,’ begint Bas te doceren. ‘ Fred werkte toen met Scott Merritt, die de plaat geproduceerd en gemixt heeft. Dat was een popproducer. Die man ging voor avontuur. Wat mij soms stoort aan Americana is dat veel artiesten hun platen beschouwen als liveopnames. In een studio mag je van je podiumgewoontes afwijken vind ik. Dat moet zelfs om het spannend te houden voor beluistering in de huiskamer. Deze plaat heeft zoveel meer waardoor de liedjes extra glans krijgen.

​LONGREAD // BLOG – Jarenlang deed onze ambassadeur Bas Flesseman van Belmont Bookings de Europese boekingen voor hem.

Water In The Fuel | Live @ Picnic (2004)

Op gelijke voet met ‘Kiko’ en ‘Fundamental’

‘Hij is ook minder traditioneel dan die platen van Steve Earle en Lucinda Williams die ik net noemde. Ik vind het eerder zijn Kiko van Los Lobos [zie deel 4] of Fundamental van Bonnie Raitt. Ik ben gek op Bonnie Raitts jaren zeventigplaten, maar deze vind ik misschien wel haar beste.’

Ik zeg het met hem eens te zijn. Producer Mitchell Froom en zijn rechterhand Tchad Blake hadden in die dagen goud in zijn handen. ‘Kiko [1994] en Fundamental [1998] zijn gemaakt met hetzelfde productieteam. ‘Dat zijn topplaten,’ oordeelt Bas. ‘En zo zie ik Lipstick Lies & Gasoline ook. Op de plaat daarna 50 Odd Dollars [1999] werkte Fred weer met Scott Merritt. Maar die was toch een stuk minder.’

Een countryvariant op Bruce Springsteen

Breek Bas de bek niet open over producties in Americana. ‘Die zijn meestal recht zo die gaat opgenomen. Dat is de live benadering. Dat werkt niet bij een studioplaat. Ik heb Lipstick echt grijs gedraaid. Die plaat heeft hetzelfde als Bruce Springsteen voor me. Dat was mijn jeugdheld, die heeft mij echt overal doorheen gesleept in mijn tienertijd. Nu had ik een soort countryvariant daarop. Als bluesman van huis uit was dit de eerste countryartiest die me zo stevig aangreep. Zo’n nummer als Water In The Fuel is voor mij een van de beste Americananummers ooit. Dat vind-ie zelf trouwens ook een van zijn beste nummers.’

Liedje over rock ‘n’ roll doden

Hij wil ook nog even kwijt dat hij ook de tearjerkers kan appreciëren. ‘Alcohol & Pills heeft een mooie meer traditionele country feel.’ In het nummer gaat het over al die rock ‘n’ roll doden door alcohol en drugs. Hij noemt in die song bijvoorbeeld Elvis, Hank en Gram. Bij een andere uitschieter, Time To Get A Gun, blijft hij wat langer stilstaan.

​LONGREAD // BLOG – Jarenlang deed onze ambassadeur Bas Flesseman van Belmont Bookings de Europese boekingen voor hem.

Time To Get a Gun | Live With the Ginn Sisters in Houston, Texas (2011)

Tijd voor een blaffer

‘Dat is een verwarrende titel. Je kunt je afvragen, of hij dat nou meent. Het nummer is zowel door NRA-rednecks als door uitgesproken tegenstanders van vuurwapens omarmd. Hij zingt over een inbraak bij de buren, wat hem ook zou kunnen overkomen, vandaar die nood aan een geweer. Want straks overkomt het hem ook. Ik denk dat het vooral cynisch is bedoeld. Fred is wars van politiek. Hij is gewoon een boer met heel veel eigenwaarde.’

Eerste show in Amsterdam

Hij bewaart mooie herinneringen aan de allereerste (solo)show van Eaglesmith in de kleine zaal van Paradiso. Tout Amsterdam was daar weet Bas nog: Jan Donkers, Freds perspromotor [nu mede-ambassadeur] Robbie Klanderman én de legendarische Jip Golsteijn, muziekjournalist bij De Telegraaf, wekelijks goed voor een pagina lang popinterview met een échte muzikant op de pagina Popscore. Dat kon toen nog.

We hebben het opgezocht in de archieven van Paradiso: die show was op 16 februari 2002. Bas: ‘Ik herinner me dat Jip een paar dagen later overleed en hoeveel me dat toen deed. Hij was zó’n groot fan van Fred.’ Ook dat hebben we maar even gecheckt. Golsteijn overleed op 22 februari 2002.

Er mankeert niets aan het geheugen van Bas. Wat hij echter niet meer precies weet is op welk label Lipstick Lies & Gasoline destijds uitkwam. Aarzelend: ‘Ryko?’ Nee: Razor & Tie.

​LONGREAD // BLOG – Jarenlang deed onze ambassadeur Bas Flesseman van Belmont Bookings de Europese boekingen voor hem.

Live @ Paradiso Amsterdam (2007) - Full Band Show

Groter publiek verdiend

Fred Eaglesmith zit inmiddels niet meer bij Belmont Bookings. ‘Ik heb altijd het gevoel dat er veel meer inzat bij hem,’ kijkt Bas terug. ‘Hij heeft nooit getoerd op Lipstick Lies & Gasoline. Dat moment heeft hij aan zich voorbij laten gaan. De man is een pragmaticus die kijkt naar wat iets financieel opbrengt. Hij had zijn carrière verder kunnen uitbouwen. Hij hoeft zelf ook niet per se zo’n goede productie als toen met Scott Merritt. Wat meer rechttoe rechtaan country vindt-ie allemaal best. Er zijn genoeg mensen die van die Fred Eaglesmith houden.

‘Hij had een groter publiek verdiend, nu is hij toch een beetje bij de “Fredheads” blijven hangen, zijn meest toegewijde fans. Daar is hij tevreden mee. Ik boek hem niet meer, omdat ik hem niet meer verder kon brengen. Hij wilde steeds datzelfde toertje langs dezelfde zalen afdraaien. Voor mijn gevoel werd het elke keer net iets minder.’ Hij klinkt vol berusting.

Zoveel van hem geleerd

Ze zijn als vrienden uit elkaar gegaan (Eaglesmith zit tegenwoordig bij Lucky Dice van die andere ambassadeur Sandra Zuidema, die ook nog aan de beurt gaat komen in deze voorlopig oneindige blogserie). ‘O, die man staat net als [wijlen] Jason Molina hoog op de lijst belangrijkste mensen in de twintigjarige geschiedenis van Belmont. Ik heb zoveel van hem geleerd ook, zoals hoe je voor artiesten zorgt en hou je routings voor tours maakt.’

Die opgebouwde kennis kan hij nog dagelijks inzetten voor weer nieuwe shows en tours van andere artiesten. ‘Bon Iver voor januari 2021,’ verklapt hij. Ook is hij bezig voor Dana Gavanski en Courtney Marie Andrews van wie op 5 juni het nieuwe album Old Flowers uitkomt op Fat Possum Records, in een spannende productie van Andrew Sarlo. ‘De situatie is zorgelijk,’ herhaalt hij. ‘Het is heel reëel om te denken dat er dit najaar helemaal geen Amerikaanse artiesten gaan toeren. Daarom ben ik ook al zo druk bezig met 2021.’

Tekst door: Robbert Tilli