Programma
Nieuwsoverzicht

Het favoriete Americana-/rootsalbum aller tijden | Deel 6: The Gourds – Stadium Blitzer (1998)

27 maart, 2020

The Gourds Stadium Blitzer 1998 2

LONGREAD // BLOG - We zijn nu bijna twee weken bezig met ons muzikale coronamedicijn door op ons Sugar Mountain blog de favoriete Americana-/roots albums van onze ambassadeurs te delen. Vandaag in deel 6 is het de beurt aan ‘rootscontroller’ Eddie Aarts, die in Stadium Blitzer de tweede plaat van The Gourds uit 1998 alles ziet samenkomen wat hij mooi vindt in muziek.

Wel nog ‘controle’ over de muziek

In crisistijden worden altijd het eerst de beroepen geraakt die als ‘luxe’ worden gezien. Als grafisch vormgever met een bureautje met vier man zit Eddie in een van de hoeken waar momenteel ook klappen vallen. Opdrachten vallen een voor een weg, het is helaas niet anders . ‘De vorige [financiële] crisis was al zwaar genoeg. We zijn nog steeds bezig hoor, maar hier kun je geen controle op uitoefenen,’ zegt de man wiens bijnaam toch rootscontroller luidt.

Over die roots kan hij natuurlijk nog wel invloed uitoefenen. Hij en zijn concertmaatje Jeff sturen elkaar dagelijks een linkje met mooie muziek toe. Muziek is zijn lust en zijn leven. Na ons gesprek mailt hij een paar linkjes die te maken hebben met Stadium Blitzer van The Gourds.

​LONGREAD // BLOG - We zijn nu bijna twee weken bezig met ons muzikale coronamedicijn door op ons Sugar Mountain blog de favoriete Americana-/roots albums van onze ambassadeurs te delen.

'Rootscontroller' Eddie Aarts

Muzikale omnivoor

Eddie is een enorme spraakwaterval, waarvoor hij zich tijdens het gesprek een paar maal excuseert. Maar wat luisteren wij bij Sugar Mountain altijd graag naar die man, die de muziek graag zo diep mogelijk wenst te doorgronden en die als DJ in Het Patronaat zijn ei ook kwijt kan.

Hij schetst om te beginnen enorm veel context om zijn keuze te ‘rechtvaardigen’. Hij was oorspronkelijk helemaal niet thuis in de Americanahoek. Alsof dat niet voor heel veel liefhebbers geldt. ‘Bij de sleutelplaten uit mijn leven zitten bijna helemaal geen Americana-albums,’ zegt de man die bekend staat als een groot reggaekenner. ‘Maar ik ben wel een omnivoor.’ Hij is bereid overal zijn tanden in te zetten.

​LONGREAD // BLOG - We zijn nu bijna twee weken bezig met ons muzikale coronamedicijn door op ons Sugar Mountain blog de favoriete Americana-/roots albums van onze ambassadeurs te delen.

Lament

Goede samenzang

Als jonge radioluisteraar in de jaren zeventig met een voorkeur voor zwarte muziek begint hij een bepaalde smaak te ontwikkelen waarbij vooral goede samenzang een belangrijk kenmerk vormt. ‘Voor mij was het “Temptations wel, Eagles niet”. Maar die goede samenzang hoorde ik dan wel en kon ik ook waarderen.’

The Weight van The Band

Ergens moet The Weight van The Band toen ook bij hem naar binnen zijn geslipt, waar het jarenlang heeft zitten sluimeren. Bij wie legt zo’n nummer nou geen gewicht in de schaal? Hou dat beeld even vast, daar komen we later nog op terug. ‘Dat heb ik altijd een prachtig nummer gevonden, zonder dat ik aanvankelijk wist wat het precies betekende.’

​LONGREAD // BLOG - We zijn nu bijna twee weken bezig met ons muzikale coronamedicijn door op ons Sugar Mountain blog de favoriete Americana-/roots albums van onze ambassadeurs te delen.

Cold Bed

Muppets en country

Voor de gein wil hij best even kwijt dat hij in zijn middelbare schooltijd als hartstochtelijk fan van The Muppet Show met gasten als John Denver en Dolly Parton een niet zo gunstig beeld had van country. ‘Mijn beeld werd eerder bepaald door de Muppets dan door de countryplaatjes. Máár het was wél mijn eerste introductie met het genre.’

Eerst moet punk hem nog een zetje geven. Als de ska van de specials erbij komt in 1979 wordt het plaatje almaar ronder. ‘De zwarte component kwam bij punk!’ juicht hij nu nog.

In de jaren zeventig en tachtig zit Eddie, die veel muziekkennis opdeed bij Elpee in Haarlem, in bandjes als saxofonist. Door zijn werk in die platenzaak rolt hij ook in de grafische vormgeving als hem gevraagd wordt wat flyers voor de winkel te maken. Als hij in 1990 voor zichzelf gaat beginnen met een compagnon krijgt hij na twee weken al een interessante klant in rootsgigant Munich Records.

​LONGREAD // BLOG - We zijn nu bijna twee weken bezig met ons muzikale coronamedicijn door op ons Sugar Mountain blog de favoriete Americana-/roots albums van onze ambassadeurs te delen.

Magnolia

Munich Records catalogus als katalysator

Plugger Erik Timmerman, alias E.T, speelt daar een grote rol in. Met hem heeft hij in een reggaebandje gespeeld, voor wie hij na zelf opgestapt te zijn ‘minister van propaganda’ wordt. E.T. laat zijn naam vallen bij zijn bazen. De rest van het verhaal kan de lezer vast zelf wel raden. ‘Om advertenties te kunnen opmaken kreeg ik hele doosjes vol met cd’s toegestuurd,’ herinnert Eddie zich. ‘Dan kon ik zelf de foto’s van de hoesjes inscannen. Internet bestond toen nog niet.’

De als een katalysator werkende catalogus van Munich is een waar luilekkerland. ‘Alle tellende reggaelabels zaten daar, maar ook World Circuit, Ryko, Ace, Watermelon en niet te vergeten de complete Rounder-familie,’ zegt hij nu nog watertandend bij de gedachte aan al dat moois alleen al.

Natuurlijk begint hij ook alles te draaien. Bij het ‘s nachts overwerken luistert hij vaak naar het radioprogramma van Mart Smeets, dat samengesteld wordt door Leo Blokhuis. Een beetje lezer voelt nu een zekere ontwikkeling ontstaan bij onze protagonist. Alles begint zo’n beetje op zijn plek te vallen.

Sucker voor livemuziek

Eddie is echt een sucker voor livemuziek. Liever gaat hij nog naar een concert dan een plaat te kopen. Hij wil de muziek echt voelen van top tot teen. Laten vooral Americana-artiesten hem dat gevoel van warmte en echtheid nou geven. ‘Reggae heeft dat ook, maar is toch anders.’

Het door Munich in 1996 in het toenmalige Muziekcentrum Vredenburg georganiseerde Real Roots Festival om de vijftigste verjaardag van het bedrijf te vieren, blijkt hét grote sleutelmoment te zijn in de definitieve smaakvorming van Eddie. ‘Het was kennelijk het juiste moment om zo’n themafestival neer te zetten. Het programma was een dwarsdoorsnee van de labels die Munich vertegenwoordigde. Dat festival was meteen de blauwdruk voor het latere Blue Highways op diezelfde plek.’

The Gourds op Real Roots Festival 1996

Wie de affiche terugziet likt zijn vingers af bij het zien van zoveel kwaliteit. ‘Haben Sie eine Stunde?’ zou voormalig voetbaltrainer Leo Beenhakker zeggen. Komt-ie, hou je vast: Eric Taylor, Vince Bell, Jimmy Lafave, Abra Moore, Rory Block, Barrelhouse, The Prodigal Sons én… The Gourds dus. In het publiek staat ene Eddie Aarts die zich laat meevoeren door de beurt- en samenzang van Kevin Russell en Jimmy Smith.

‘Ik zag dat ze voortdurend wisselden van instrumenten. De een pakte een mandoline op, de ander een accordeon. Het volgende moment weer wat anders. Ik werd er helemaal door gegrepen,’ verklaart Eddie met terugwerkende kracht. En dan te bedenken dat zijn favoriete Gourds-album Stadium Blitzer nog heel even op zich zou laten wachten.

​LONGREAD // BLOG - We zijn nu bijna twee weken bezig met ons muzikale coronamedicijn door op ons Sugar Mountain blog de favoriete Americana-/roots albums van onze ambassadeurs te delen.

The Final Gin And Juice (for now)

Iedereen heeft eigen instapmomentje

‘Ineens begreep ik dat The Gourds voor mij waren wat The Band was voor een eerdere generatie vóór mij,’ merkt hij scherpzinnig op. Dat is natuurlijk ook zo: iedere muziekliefhebber heeft zo zijn of haar eigen instapmomentje. ‘Mijn Neil, Bob, Band en Joni zijn The Jayhawks, Wilco met Being There, Drive-by Truckers… In die tijd kocht ik al meer Americana dan enig ander genre.’

Sleuteljaar 1996

Het tegen lo-fi aan schurende geluid van het ‘zo ongeveer live opgenomen’ openingsnummer Lament van Stadium Blitzer spreekt Eddie direct aan. ‘Daar is het al meteen raak voor mij.’ Terugkijkend zegt hij dat 1996 voor hem het sleuteljaar is geweest dat de verhoudingen in zijn smaak en platenkast definitief veranderd heeft.

‘Wat een jaar was dat met Odelay van Beck, de eerste van Gillian Welch – Revival – R.L. Burnside, Wilco dus. En de meeste van die artiesten kon je meteen dat jaar al live gaan zien ook.’ Daar raakt Eddie een gevoelige snaar in deze coronatijden. We kunnen nu even niks gaan zien. Daar is hij zich van bewust.

​LONGREAD // BLOG - We zijn nu bijna twee weken bezig met ons muzikale coronamedicijn door op ons Sugar Mountain blog de favoriete Americana-/roots albums van onze ambassadeurs te delen.

Snoop likes Gin and Juice by the Gourds

Leuke afsluitende tip

Daarom geeft hij ons nog een leuke afsluitende tip mee. ‘Oké leuk, maar niet van het genoemde album, maar van de EP Shinebox [2001], de fantastische cover van Snoop Doggs Gin & Juice. Er circuleert ook een grappig filmpje waarop men Snoop zelf het nummer laat zien. Op YouTube staat onder andere een extra vette uitvoering uit het allerlaatste concert dat The Gourds vooralsnog gaven. Er staat trouwens ook een erg leuke Ziggy Stardust cover op.’

Eddie’s laatste concert was dat van Lloyd Cole op 2 maart in ’t Zonnehuis. Met hem hopen we dat we gauw weer iets te genieten hebben op de podia. Tijd om nu in de back catalogue van The Gourds te duiken.

Tekst door: Robbert Tilli