Programma
Nieuwsoverzicht

Het favoriete Americana-rootsalbum aller tijden | Deel 10: Alison Krauss & Union Station - Lonely Runs Both Ways (2004)

14 april, 2020

Alison Krauss Union Station Lonely Runs Both Ways 2004

LONGREAD //BLOG - Deze hadden we kunnen raden, het favoriete Americana-rootsalbum aller tijden van Annika IJdo, zangeres van de Amsterdamse countryband Rivers. Denk aan een mooie breekbare zangstem van een dame met veel inlevingsvermogen. Vooraf bekeken, zou dat wel uitdraaien op een duel tussen Kacey Musgraves aan de ene kant en Alison Krauss aan de andere kant. Het werd die laatste, want om een klassieker te zijn moet een album wel de tand des tijds al ruimschoots hebben doorstaan. Nou aan die belangrijke eis voldoet Lonely Runs Both Ways van Alison Krauss & Union Station uit 2004 zeker als deel 10 in onze bloeiende blogserie.

Werken aan nieuw repertoire

Annika gebruikt deze periode van gedwongen thuiszitten tijdens de intelligente lockdown vanwege het coronavirus vooral voor het schrijven van liedjes voor een nieuw album. Ook is voor haar band Rivers bezig met een aanvraag voor een productiesubsidie bij het speciale fonds dat SENA hiervoor in het leven heeft geroepen. De plannen zijn dat de band met een iets frisser popgeluid op hun nieuwe album naar buiten wil komen. Het moet een interessante mix worden van popliedjes met een country-feel.

‘Onze vorige plaat [de EP We Are Rivers uit 2017] was wat traditioneler. Country heeft voor velen nog steeds een wat stoffig imago,’ stelt Annika vast. ‘Vaak zit dat ‘m in de productie. Kacey Musgraves heeft niet voor niets een Grammy gewonnen voor haar wat modernere geluid. Je geluid een beetje moderniseren is goed voor de markt en het geeft je als band ook een beetje verdieping. We willen hier en daar wat synths en piano gebruiken, maar we zullen onze songs altijd in bedje van pedal steel leggen.’

LONGREAD //BLOG - Deze hadden we kunnen raden, het favoriete Americana-rootsalbum aller tijden van Annika IJdo, zangeres van de Amsterdamse countryband Rivers.

Annika IJdo van Rivers.

Een bewezen classic

Talkin’ ‘bout La Musgraves…, haar Golden Hour (2018) viel af als mogelijke keuze voor favoriete album vanwege de ongeschreven spelregels: te jong. In een voorselectie thuis kwam ook nog even het minstens zo mooie album Puxico van Nathalie Hemby uit 2017 ter sprake. Maar Sugar Mountain vond dat deze wijn nog eerst maar eens een paar jaartjes moest staan om er dan nog eens van te proeven en te kijken of-ie aan smaak heeft gewonnen.

Lonely Runs Both Ways daarentegen is een bewezen classic, inclusief drie dikke Grammys. Zestien jaar later staat het album nog kaarsrecht overeind in het middengebied tussen bluegrass en country. Het ultieme bewijs ook van hoe akoestische muziek super intens kan zijn. ‘Paper Airplane heb ik ook nog even overwogen, maar uit 2011 is het misschien nog net geen klassieker.’

LONGREAD //BLOG - Deze hadden we kunnen raden, het favoriete Americana-rootsalbum aller tijden van Annika IJdo, zangeres van de Amsterdamse countryband Rivers.

Restless

In de ballads komt haar stem veel beter uit

‘Toen ik Alison Krauss voor het eerst hoorde dacht ik eerst: is dit nog wel bluegrass?,’ herinnert Annika zich. ‘Voor veel ingewijden draait het vaker om die snelle variant. Ik heb juist liever de ballads. Zo komt haar stem er veel beter uit.’

Het is die zangstijl van Krauss die Annika zo aantrekt. ‘Ze zingt haar noten zo mooi rechtdoor, zonder vibrato. Bij haar hoor je geen overbodige tierelantijntjes.’ Bedoelt ze de vocale acrobatiek die sinds Mariah Carey het speelveld voor zangeressen zo veranderd heeft? ‘Het is die versiering op elke noot ik niet mooi vind.’ Te veel suiker is schadelijk voor de oren, we weten het.

Geen noot te veel

Ze hoorde Lonely Runs Both Ways voor het eerst op het conservatorium in het jaar dat het album uitkwam. ‘Ik zat nog met Jewel, toen mijn zangdocent me aanraadde eens naar dit album van Alison Krauss te luisteren. Dát was het helemaal voor me. Dát was wat ik al die tijd wilde, maar nog niet kende. Later ging ik ook luisteren naar een liveplaat en ik kocht een DVD. Het is allemaal zo ontzettend goed. Er zijn er die het net iets te gelikt vinden, maar ik vind elke noot op z’n plek. Er is geen noot te veel.’

Even lovende woorden heeft Annika voor Union Station: ‘De solo’s zijn altijd perfect. Ze volgen ook bijna altijd de zanglijn. Ze geeft een voorbeeld aan de hand van Gravity, het stijlvolle openingsnummer van de plaat. ‘Ze zingt een zin, die afgemaakt wordt door een dobro of gitaar. Je verwacht dat ze doorzingt, maar het instrument neemt het over. Zo krijgen de instrumenten ook een vertellende rol in het lied.’

LONGREAD //BLOG - Deze hadden we kunnen raden, het favoriete Americana-rootsalbum aller tijden van Annika IJdo, zangeres van de Amsterdamse countryband Rivers.

Gravity | Live (2005)

Alison is vergroeid met die muziek

Annika weet nog goed dat ze bij een overgangstentamen een band bijeen moest brengen. ‘Ik had het liedje Borderline van dit album uitgekozen om te zingen en spelen. Maar het klonk totaal niet zoals op de plaat! Het is zo moeilijk om die muziek na te spelen.’ De bewondering is nog even groot als destijds. ‘Die mensen zijn opgegroeid met die muziek. Alison is ermee vergroeid. Voor ons is het lastig om met pure country en bluegrass een publiek te bereiken. We hebben er ook de middelen niet voor om pure bluegrass te maken.’

Het gaat om het vertellen van een verhaal

Gevraagd naar haar favoriete nummers van het album komen er vier direct bij haar naar boven: ‘Borderline, Gravity, Restless en Crazy As Me.’ Daarna wordt het even stil en moet ze nadenken. ‘Het gaat bij country en bluegrass om het vertellen van een verhaal. Zij kan dat zo goed. If I Don’t Know Any Better gaat over een verboden liefde.’

Een fractie van het repertoire is zelfgeschreven op dit album met 15 tracks. Banjospeler Ron Block heeft twee tracks geschreven, terwijl Alison met naamgenote Alison Brown This Sad Song heeft meegeschreven. Alle andere nummers zijn covers of speciaal voor haar geschreven.

‘Die teksten zijn nooit echt verrassende thema’s, vaak liefdesdrama’s, maar ze worden wel mooi verteld. Woordkeuze en melodieën grijpen in elkaar. Om dat zo te laten samenvallen, zó vertel je een verhaal. Dat is het hoogste wat je kunt bereiken in songwriting als je het mij vraagt. Zoals Alison Wouldn't Be So Bad zingt van Gillian Welch [en David Rawlings]!’

LONGREAD //BLOG - Deze hadden we kunnen raden, het favoriete Americana-rootsalbum aller tijden van Annika IJdo, zangeres van de Amsterdamse countryband Rivers.

If I Don’t Know Any Better

Uitmuntende muzikanten

Over de band wil ze ook nog wel een paar extra woorden kwijt. De mannen zingen ook een paar liedjes en zijn uitmuntende muzikanten. ‘Ik vind het echt niet normaal meer hoe goed Jerry Douglas op zijn dobro speelt. Je ziet vaak staan: Union Station with Jerry Douglas. Dan wordt hij vanwege zijn talent even naar voren geschoven.

‘Dan Tyminski heeft ooit auditie gedaan om banjo te spelen in de band. Hij mocht blijven…, maar wel als gitarist. Zo hoog is het niveau in de band. Zonder het weten zullen veel mensen hem kennen als zanger van die hit van Avicii [Hey Brother] of anders als de zangstem van George Clooney in de film O Brother, Where Art Thou?’ Tot slot wil Annika nog wel beklemtonen dat haar keuze voor juist dit album van Alison Krauss & Union Station is gevallen vanwege de liedjes. ‘Dit is echt veruit hun allermooiste album.’

Tekst door: Robbert Tilli