Zijn back catalogue is haast bodemloos, en toch weet singer-songwriter Robyn Hitchcock steeds weer nieuwe hoogtepunten aan zijn rijke oeuvre toe te voegen. Waar de gemiddelde vakbroeder op leeftijd geleidelijk aan toch steeds meer aan kwaliteit inlevert in vergelijking met zijn oudere werk, daar lijkt deze wetmatigheid niet van toepassing op de Brit die naar Nashville is uitgeweken voor zijn 21e soloplaat, die louter zijn eigen naam draagt. Alsof hij wil zeggen: jullie weten waar mijn naam voor staat. Dat klopt. En dat gaan we checken op 28 februari als hij met John Smith op een double bill in de Roode Bioscoop staat.
Meer power
Die nieuwe titelloze plaat is een verdomd goede. Hij gaat sinds tijden weer eens voluit elektrisch, waarbij hij zo nu en dan de sfeer van zijn bekendste bandje The Soft Boys oproept. Die waren in de punktijd opvallend anders door hun sixties psychedelische touch en hun poëtische teksten. Hitchcock was en is een groot fan van Dylan, hetgeen zich uit in zijn teksten en in de onmetelijke hoeveelheid topplaten die hij uitbrengt. Als we zeggen ‘elektrisch’, dan bedoelen we ook harder en urgenter dan we gewend zijn van zijn solowerk. Het zou kunnen dat dat ligt aan producer Brendan Benson, een van de twee kapiteins van The Raconteurs (de andere is Jack White). De liedjes zelf vragen ook om ‘de harde(re) aanpak’. Ze komen er met meer power domweg beter uit. Dat begint al meteen met de openingstrack I Want To Tell You About What I Want. Laten we hier nou niet gaan beweren dat we hier een nieuwe I Wanna Destroy You van The Soft Boys bij de hand hebben, want dat is niet zo. Tegelijkertijd scheelt het niet veel. Het is een heerlijke uppercut die je meteen bij de les houdt. De kop is eraf en rolt door naar de volgende tracks.
‘His old man’
Okay, hij speelt elektrisch en een stuk harder, dat betekent nu ook weer niet dat hij de kalmte niet kan bewaren als de situatie daar om vraagt. Een van de prijsnummers is een redelijk rustig liedje, Raymond And The Wires. Het handelt over een ritje op de trolleybus met zijn vader, de schrijver Raymond Hitchcock. Het is een heuglijk ritje, meer vanwege die bus, dan door zijn wat onhandige afstandelijke pa. Het klinkt als de negatieve counterpart van Ian Dury’s My Old Man die een dubbeldekker bestuurde in Londen. Waar dat laatste liedje een klein standbeeldje is voor Dury’s vader, daar is Hitchcock heel wat minder complimenteus. Voor hem is de busrit symbolisch voor de gemiste kans in de vader/zoon-relatie.
My
eyes have seen the trolley bus in 1964.
I caught one with my father he climbed through the back door.
We couldn't sit upstairs because my father's leg was bad.
He spoke to me behind the glass, he was a lonesome dad.
Raymond And the Wires
Opgenomen in Nashville
Nog zo’n mooi rustpuntje op het album met – daar gaan we weer! - het ‘juiste aantal tracks’ namelijk 10, is Sayonara Judge. Dat nummer is tevens een bewijsje dat we ons in Nashville bevinden. Die pedal steel op de achtergrond is goddelijk. Als hij dit kroonjuweel van ’n song niet speelt in ’t Zonnehuis, dan mag je je serieus bekocht voelen. Maar dat lijkt onvoorstelbaar om deze niet op de setlijst te zetten. Dat kan en mag niet. Nog zo’n spoortje Nashville is te bespeuren in de Johnny Cash-pastiche I Pray When I’m Drunk. Voor de rest is het toch de meer opgevoerde psychedelische folk power punk pop van The Soft Boys.
Sayonara Judge
Urgente ‘krasse knar’
Het mooie is dat je, als je hem niet zou kennen, geen moment zou denken dat je naar een zestiger zit te luisteren. In de VS zit hij op het Yep Rock-label net als zijn illustere landgenoot en mede ‘krasse knar’ Nick Lowe. Hebben ze elkaar aangestoken bij het weer elektrisch gaan? Aangevuurd door de onstopbare Los Straitjackets in de rol van Rockpile is Lowe afgelopen jaar weer gaan rocken op de podia. Dat doet Hitchcock nu ook weer op plaat. Live zonder band maar wel met de elektrische gitaar, net als Billy Bragg dat altijd doet, fanatiek en urgent. Laten we hopen op een stevig accent op de laatste plaat, aangevuld met zijn classics. Ja zo goed is Hitchcock: je wil juist zijn laatste plaat horen! Dat gebeurt zelden bij artiesten met een vergelijkbaar groot repertoire. Het onderstreept zijn blijvende relevantie en klasse. Anders dan die andere Hitchcock speelt hij nooit een figurantenrol in zijn eigen werk.
Tekst door: Robbert Tilli
Koop hier je kaarten voor het optreden van Robin Hitchcock en dat van John Smith op 28 februari.