Op de kop af vier jaar nadat debuut Holding Hands with Jamie verscheen, was er vorige maand opeens The Talkies, de nieuwe, minstens zo grillige, opvolger van Girl Band. The Talkies kun je op verschillende manieren beleven. Thuis, aandachtig, met het tekstboekje in de hand. Of aanstaande vrijdag live tijdens het Le Guess Who? festival.
Op de kop af vier jaar nadat debuut Holding Hands with Jamie verscheen, was er vorige maand opeens The Talkies, de nieuwe, minstens zo grillige, opvolger van Girl Band. The Talkies kun je op verschillende manieren beleven. Thuis, aandachtig, met het tekstboekje in de hand. Of aanstaande vrijdag live tijdens het Le Guess Who? festival.
Beide opties hebben zijn charme. Live, met de nodige lichteffecten, drankjes en bezoekers om je heen is de muziek van Girl Band een heftige fysieke ervaring. Dan valt op dat er invloeden van Sonic Youth en The Fall weerklinken in de soms kakafonische geluidscollage waar het uit Dublin, Ierland afkomstige viertal je op trakteert. Wij maakten dat een keer eerder mee in een duister zaaltje in de wijk Friedrichshain in Berlijn en dat was behoorlijk intens.
Maar als je The Talkies op je koptelefoon beluistert en meeleest met de teksten van zanger Dara Kiely (die worden netjes meegeleverd met de cd- en vinylversie) heb je pas volledig door hoe intrigerend de associatieve stream-of-consciousness teksten van Kiely zijn.
Een poosje voor de release van The Talkies sprak Indiestad met zanger Dara Kiely en gitarist Alan Duggan, waarbij opviel dat vlotte prater Duggan het voortouw nam en Kiely af en toe wat toevoegde maar ook wel eens wegdroomde.
Prolix, de korte opener van The Talkies, is meer een soort inleiding voor het nummer wat daarna volgt Going Norway. Wat horen we precies in Prolix? Iemand die rent en zich verbergt voor een serie-moordenaar? Dara lijkt echt buiten adem.
(het tweetal lacht)
Dara: ‘Zelf dachten we aan iemand die een paniek aanval krijgt, dus je zit wel in de goede richting.’
Alan: ‘We vonden het een spannend begin.’
Dara: ‘En misschien is heftige keel-geluiden voortbrengen wel echt mijn ding.’
Teksten van nummers als Going Norway of Shoulderblades zijn opvallend poëtisch. Dat kun je niet direct horen als je de nummers via Spotify beluistert. Is Girl Band wat dat betreft het soort band voor wie het fysieke product, een lp of cd echt een meerwaarde heeft?
Dara: ‘Ja, dat zou je best kunnen zeggen. Teksten, artwork, al die extra’s vallen weg als je iets online beluistert. Je mist een deel van het totaal-plaatje. Ik raak meer gehecht aan een plaat dan als ik gewoon online door muziek heen skip.’
Jullie zijn geen typische couplet-refrein-couplet band.
Alan: ‘Klopt. Op die manier schrijven we de nummers ook niet. We denken meer vanuit geluiden en grooves waar we op voortborduren. We hebben een melodie en bouwen dat uit of geven het een verrassende wending. De sfeer is heel belangrijk voor ieder nummer.’
Ik vind The Talkies een sterke titel. Maar die term komt nergens terug in een tekst of song-titel.
Dara: ‘Nee, het was oorspronkelijk de titel van een b-kantje. Bij een titel is het belangrijk dat je er allevier blij mee bent en dat je dat ook nog bent als je er een nachtje over slaapt. (lachend) Het hoeft bij ons niet afkomstig te zijn uit de tekst of over enige logica te beschikken. De term viel en dachten vrij snel: Dit is ‘m!’
Maar het refereert ook aan de eerste films waarin gesproken werd, na het tijdperk van de stille/stomme film….toch?
Dara: (peinzend) ‘Ja, dat is een mogelijk referentiekader….’
Bob Gallagher heeft de video’s van zowel Going Norway als Shoulderblades geregisseerd. Heel andere video’s, maar alletwee heel erg claustrofobisch.
Alan: ‘We vinden de danseres in Shoulderblades echt te gek. Ze is zo expressief en maakt die video echt. Bob weet vervolgens precies welke kant hij iets op moet sturen. We bespreken het wel, maar geven iemand die een clip maakt ook zo veel mogelijk vrijheid.’
Couch Combover is een soort dromerig kinderliedje, maar voorzien van bijna militante geluiden die er dwars door heen rammen. Jullie houden van contrasten. Zowel qua instrumentarium als qua teksten. Neem Salmon of Knowledge. Ik kan me bijna geen andere band voorstellen die zingt over die kleine visjes die de dode huid van je voeten eten in van die grote aquariums….
(na een enorm lachsalvo)
Dara: ‘Heb jij het ooit gedaan? Nee? Ik ook niet hoor. Het ziet er eng uit. Doodnormale mensen zitten in een soort etalage terwijl die visjes aan hun hielen knagen en vinden dat heel logisch, ik vind het toch niet echt plezierig om naar te kijken, laat staan om het bij mezelf te laten doen. En alles kan terugkeren in de teksten, ik volg gewoon mijn gevoel als ik schrijf, dus dat past er ook bij….’
Jullie sound ligt in het verlengde van wat bands als Sonic Youth of Einstüerzende Neubauten deden. Er is veel ruimte voor experiment. Dat zie je eigenlijk steeds minder.
Alan: ‘We volgen nooit stromingen als je daar op doelt. We doen wat voor ons goed voelt en niet wat op dat moment hip is. De tijdgeest doet niet ter zake.’
Jullie debuut kwam uit in 2015 en daarna hebben jullie veel getourd. Maar vanaf een bepaald punt in 2017 werd het opeens angstvallig stil. Geen enkele Facebook update gedurende twintig maanden. Dat is best lang. Het woord gezondheids-problemen viel. Was het een moeilijke tijd?
Alan: ‘Ja, maar het is ook echt privé, dus laten we het op gezondheidsproblemen houden. Iedereen dacht dat de band over en uit was toen het lang ging duren, maar dat betekende ook dat de druk volledig weg viel….en dat was erg prettig! Toen we hergroepeerden vroeg niemand meer naar nieuwe nummers, dus hadden we alle tijd om er rustig aan te werken. De stap terug was noodzakelijk, maar gaandeweg bleek dat het ons meer bewegingsvrijheid gaf. Weet je, er zijn maar weinig bands die in staat zijn om meer dan twee, misschien drie goede albums te maken, dus je haasten is nooit een goed idee.’
Girl Band speelt op vrijdag 8 november tijdens het Le Guess Who festival in Utrecht.