Je verwacht het niet zo 1-2-3 als je naar haar studiowerk luistert, maar Miya Folick blaast haar publiek omver. ‘Pet Body’ en fonkelnieuwe worp ‘Trouble Adjusting’ rocken live nog tien keer harder dan op de stream, dankzij Folick op gitaar en haar first-rate begeleidingsband.
En dan prikkelt zo’n frontale rockexplosie reeds de zintuigen, komt daar nog eens haar immens krachtige stem overheen. Die verdrinkt gelukkig niet in het geweld, maar komt en overwint glansrijk.
"Trouble Adjusting"
We staken hier al eerder de loftrompet over de 27-jarige zangeres uit Los Angeles. Begin maart schreven we dat we extra nieuwsgierig zijn naar haar eerste album omdat de eerste indrukken erg van elkaar verschillen. Met derde voorschot ‘Trouble Adjusting’ is het inmiddels klip en klaar dat Folick in de rockstand staat. Intussen is ook duidelijk dat een debuutalbum nog even op zich laat wachten, en dat deze nieuwe nummers op een tweede EP staan die ergens deze zomer zal verschijnen. ‘Give It To Me’, zo luidt de titel.
Toen we onlangs Trevor Sensor spraken, stak hij een tirade af tegen het fenomeen muziekgenre. Ook Miya Folick moet weinig hebben van categoriseren, zo blijkt als we haar afgelopen zaterdag spreken voor een van haar optredens tijdens The Great Escape in Brighton. Ze zegt dat ze geen vlees eet, maar zichzelf geen vegetariër noemt. Dat ze zichzelf niet straight of gay noemt. Als het over muziek gaat, zijn we wat Folick betreft ‘post-genre’. Maar, voegt ze na een korte onderbouwing toe, ze wil wel dat mensen haar muziek kunnen vinden.
Nirvana
Ook als het over muzikale invloeden gaat, hinkt Folick een beetje op twee gedachten. Eerst begint ze een verhaal dat ze niet echt van de invloeden is (‘I’m not a big references person’), maar als we zeggen dat we in het beginnetje van ‘Trouble Adjusting’ een duidelijke hommage aan ‘Something In The Way’ van Nirvana herkennen, dan beaamt ze dat meteen volledig. Ze zegt dat ze er weliswaar niet van houdt om te refereren aan klanken of aan songwriting, maar dat het soms gewoon makkelijker is om iets op een bepaalde manier te omschrijven. “Toen we ‘Trouble Adjusting’ gingen opnemen, hebben we het zeker over de vibe van Nirvana gehad.”
De nummers op de tweede EP zijn in een traditionele live-setting opgenomen, met gitaar, bas en drums. Vandaar dat deze nummers volgens Folick niet op haar debuutalbum passen, en ze zegt simpelweg te veel materiaal te hebben. Haar debuut zal meer ‘produced’ en minder ‘live sounding’ zijn. Met strijkers, synthesizers en geprogrammeerde beats. “Tenzij”, zegt ze in Brighton, “dat idee weer in de prullenbak verdwijnt.”
Ze noemt zichzelf een ‘compulsive songwriter’. “Ik denk in teksten en melodieën. Mensen verwachten vervolgens altijd dat je precies weet waarom je iets hebt geschreven en waar het over gaat. Ik weet dat soms helemaal niet. Een oom blijft vragen waar ‘Pet Body’ over gaat. Dan zeg ik steeds: oké, mail me maar waar jij denkt dat het over gaat en dan mail ik jou waar ik denk dat het over gaat, but mine is not any more correct than yours.”
"PET BODY" (Official Video)
Vervolgens zegt Folick ongevraagd dat ‘Pet Body’ volgens haar gaat over het gevoel buiten jezelf te treden als je in gezelschap bent. Over een sociale angststoornis. Dan komt ze nog even terug op haar afkeer van hokjesdenken. “Weet je wat het is, dat komt waarschijnlijk omdat ik mezelf altijd een buitenbeentje heb gevoeld. Ik ben me er altijd heel erg van bewust geweest dat ik niet paste in een van de vele scenes in Los Angeles. Ik ben altijd een ‘floater’ geweest.”
Kwetsbaar
Folick omschrijft haar optredens als emotioneel en intens. “Ik stel mezelf open en ben kwetsbaar op een manier waarvoor de meeste mensen zouden terugdeinzen, denk ik. Mensen houden er van om naar een kwetsbaar iemand te kijken, om dezelfde reden waarom mensen een film willen zien. M’n shows zijn erg ‘sincere’.”
Tekst door: Fedde Wiersma
Die ongemeen getalenteerde Folick moet je niet beluisteren, die moet je beleven. Daarvoor krijg je vrijdag 26 mei de kans tijdens London Calling, om 19.45 uur in de grote zaal van Paradiso.