Ter gelegenheid van zijn nieuwe single ‘Sweet or Salty’ en zijn aankomende optreden in Paradiso spreekt Indiestad met Figi: alias van componist en producer Vijay Weemhoff.
Hij vertelt ons openhartig over de zoektocht naar zijn eigen geluid en zijn missie om schoonheid naar de dansvloer te brengen.
Om mee te beginnen: kun je wat meer over jezelf vertellen?
Ik ben in Amsterdam geboren en in Haarlem voornamelijk opgegroeid, maar koos ervoor om in Utrecht muziek en technologie te gaan doen bij de HKU, omdat ze daar iets meer op de technologie ingaan dan bij de andere conservatoria, en daar was ik wel in geïnteresseerd. In 2018 ben ik afgestudeerd als muziektechnoloog, en toen besloot ik om een muziekstudio te gaan huren en gewoon heel veel muziek te gaan maken. Best wel chaotisch eigenlijk, op zoek naar mijn eigen geluid.
En heb je dat geluid gevonden?
Ja, de afgelopen vier jaar heb ik het wel gevonden, op veel plekken. Het is nog steeds een enorme chaos als ik kijk naar wat ik allemaal aan het maken ben. Eerst kon ik me daar best aan irriteren dat ik de ene week een heel rustig liedje aan het maken was, en de andere week een technoknaller ofzo. Nu begin ik er steeds meer vrede mee te hebben dat ik gewoon maak wat ik leuk vind. En ik hoor ook van veel mensen dat ze er toch wel een lijn in zien en dat ze mijn smaak erin terughoren.
Waarom vond je die afwisseling zo irritant?
Nou ja, ik dacht eerst dan moet ik het allemaal in hokjes gaan plaatsen: dus dan doe ik dit onder deze artiestennaam en dat weer onder een andere artiestennaam... Maar toen had ik een meeting met Magnetron Music, waar ik veel muziek mee heb uitgebracht en ook ga uitbrengen, en zij zeiden 'eigenlijk kan het ook wel gewoon onder één naam’. Ik vind het wel heel leuk om dat nu te gaan uitproberen, gewoon kijken hoe mensen dat ontvangen.
Figi
Horen we dat terug in je volgende album?
Nou, dat is wel leuk aan het volgende album, dat wordt eigenlijk volledig instrumentaal. Op mijn debuut-EP 2099 zong ik veel, en het komende album is geen rustige plaat per se, maar het werkt hier beter met de muziek, vind ik, om het zonder vocalen te houden.
En hoe kwam die samenwerking met Magnetron Music tot stand?
Het is wel een lang proces geweest. Je stuurt je muziek natuurlijk naar heel veel labels, maar vaak krijg je geen reactie, of pas na zes maanden. Ik had naar Magnetron gestuurd dat ik dacht dat mijn muziek leuk bij ze zou passen. Toen kreeg ik binnen een kwartier een reactie. Omdat het zo snel was, dacht ik eigenlijk dat het een soort standaard reply was. Dus ik was al over dat prullenbakje aan het hooveren, maar toen zag ik echt een heel enthousiaste reactie van Kostijn. Die zei ‘dit vinden we echt wel leuk’, maar ook dat mijn muziek nog iets te digitaal, teveel ‘uit de computer’ klonk. En dat ze dat graag anders wilden.
En toen?
Na een jaar had ik een gesprek met een vriend van me, waarbij ik echt aan het klagen was, ik was ook helemaal blut, en ik vroeg me af of ik nu allemaal analoge spullen moest gaan kopen... Het voelde gewoon een beetje onmogelijk. Maar toen bood een oud klasgenoot via Facebook opeens gratis een heel mooie analoge mengtafel aan. Daarop heb ik toen heel veel muziek afgemixt en op een gegeven moment dacht ik: nu begint het wel echt beter te klinken. Toen heb ik ook die EP 2099 weer afgemixt en opnieuw naar Kostijn van Magnetron Music gestuurd en zodoende werd het toen een ‘ja’.
Dus je hebt veel geduld moeten hebben, je was bijna blut, en toen kwam dat mengpaneel uit de hemel gevallen en viel eindelijk alles op z’n plek. Is dat iets waar je nu inspiratie uit haalt?
Nou, ik werk niet zo van ‘ik begin aan een EP, ik werk daar een paar maanden aan en dan is mijn EP af’. Ik ben eigenlijk constant kleine, gekke dingetjes aan het maken. En dat zijn dingetjes die ik af en toe weer oppik, een beetje alsof je in je eigen rommelkelder zit en denkt ‘oh ja, dat heb ik ook nog’. Dan stof je dat weer even af en zo staan er op dat album wat eraan komt allemaal dingen die ik in 2020 heb gemaakt en eigenlijk wilde weggooien...
Ja, zeker! Maar toen opeens dacht ik oh, maar die track... het moest een festivaltrack worden, maar het werkte gewoon niet echt. Uiteindelijk heb ik de baslijn en de drums eruit gegooid en werd het helemaal ambient: meer een soort gevoel. Ik liet het laatst aan mijn vader horen en hij moest bijna huilen, van de emotie die er allemaal in zit.
Over welk nummer gaat het nu?
De opener van het debuutalbum wat later dit jaar uitkomt. Die track was ooit ontwikkeld met het idee van de dansvloer. En nu heb ik ‘m ook best wel vaak in dj- sets gedraaid en dan maakt het helemaal niet uit dat er geen beat in zit. Je kunt het ook om drie uur ’s nachts gewoon even erdoorheen gooien, dan ervaart iedereen dat moment van extase en kan je daarna weer door.
Figi
Out of Touch
Eerder was je op een missie om boogie terug te brengen naar de 21e eeuw. Wat is de missie van je volgende plaat?
Een beetje schoonheid op de dansvloer terugbrengen. Er zijn heel veel platen die ik draai in m’n dj-sets die dat heel mooi vertolken. Ik wil het niet verwarren met melodische techno, want dat is het echt niet. Het stamt meer voort uit disco. Denk aan Todd Terje en Prins Thomas, een beetje die insteek. Het zal voor de gemiddelde Figi-luisteraar wel een avontuur worden.
In het kort: wat kun je vertellen over je nieuwe single ‘Sweet or Salty’?
Het is de vreemde eend in de bijt.
Bedoel je op het album waarop het verschijnt?
Hij gaat niet op het album verschijnen. Het is een tussendoortje. Een Magnetron-snackje. Het gaat over popcorn, maar eigenlijk was de insteek om mijn vriendin een beetje te plagen. Je hebt sweet or salty popcorn, maar je kunt ook lief of onaardig tegen elkaar doen.
Waar luister je momenteel zelf vaak naar?
Ik luister momenteel veel Intergalactic FM en ben eigenlijk op zoek naar muziek die ik graag wil draaien, wat inhoudt dat je hele dagen lang naar muziek aan het luisteren bent die je niet vet vindt, totdat je een paar heel mooie parels vindt die wel heel gaaf zijn.
Is er zo’n parel die je kunt aanbevelen?
Dat album 'II', van Prins Thomas. Die vond ik laatst op vinyl en daar ga ik veel dingen van draaien. Erik Travis, een heel toffe producer uit Detroit, die maakt alleen maar waanzinnige producties. Een track die ik vaak luister en draai is 'Traveler' van Erik Travis.
Je hebt onlangs de vierde editie van Zonneprijs gewonnen. Had je het verwacht?
Nee, totaal niet. Echt totaal niet. Toen ik binnenkwam stond er een enorme bigband te soundchecken. Toen dacht ik ‘nou, we kunnen wel inpakken eigenlijk’. Nooit verwacht dat we nu weer in de Grote Zaal mogen spelen.
Heb je al ideeën over hoe jullie het gaan aanvliegen tijdens de finale?
Het lijkt ons heel tof om drums toe te voegen aan de act. We zijn allemaal multi-instrumentalisten. Ik wissel zelf tussen keys en zang en het lijkt ons heel grappig om een soort cirkeltje te maken, waarin iedereen verspringt van instrumenten. Op zoiets zitten we momenteel te broeden, om het nog beter te doen dan we laatst in ’t Zonnehuis hebben gedaan.