De voorpret was al geslaagd en zodra Foals de eerste tonen inzette, merkte je direct hoe groot de toewijding van het publiek was. Maar dat de band gisteravond in Paradiso zo’n overdonderend vlammende show zou neerzetten, zag lang niet iedereen aankomen.
Hoofdverantwoordelijke daarvoor was Yannis Philippakis. Want laten we wel wezen: de bandleden staan gezamenlijk garant voor die hybride, uiterst dynamische sound, maar Yannis is overduidelijk de frontman. Hij bewerkte Paradiso van voren naar achteren en van links naar rechts. Letterlijk, want tot twee keer toe speelde hij een gitaar-solo staand op de handen van de toeschouwers, terwijl hij zich ook op de flanken van de zaal tussen de bezoekers begaf.
En voordat je gaat zeggen dat het bij optredens toch vooral om de muziek moet gaan, ja, dat klopt, maar als het een band lukt om in anderhalf uur ook daadwerkelijk een soort wij-tegen-de-rest-van-de-wereld gevoel op te bouwen met de bezoekers worden concerten pas echt memorabel.
Foals brengt dit jaar twee albums uit, 'Everything Not Saved Will Be Lost Part 1 & 2', waarvan de eerste in maart verscheen en de tweede in september pas volgt. Daarnaast brengt het viertal momenteel grofweg iedere paar weken een nieuwe single uit. De buzz is dus enorm. Over anderhalve maand spelen ze op Down The Rabbit Hole, ze hadden wellicht in een megagrote hal kunnen spelen, maar kozen bewust voor Paradiso.
Slimme keuzes, want daarmee groeit je momentum. Concert binnen no-time uitverkocht, de toegewijde fans superblij dat ze erbij zijn en dan zo’n intens optreden neerzetten! Foals is indie, maar beschikt ook over spannende uptempo grooves en gitaar-uitbarstingen die bij een band als Deftones niet zouden misstaan. Ze kunnen het publiek helemaal gek maken met hectisch voortbeukende instrumentale ritmes, om ze vervolgens een ingetogen en sfeervol hoogtepunt voor te schotelen.
Foals
Het klinkt misschien gek, maar Foals is inmiddels een van de grootste relatief kleine bands die er zijn. Waarschijnlijk zal het vervolg-traject later in het jaar ook nog wel naar een forse hal leiden, maar ze balanceren internationaal tussen puike concertzalen en mega-domes en vaak verliest een band toch dat bijzondere wat ze ooit hadden als ze doorgroeien naar Muse aantallen.
Toch beschikken Yannis en co voor de liefhebber over handenvol anthems. My Number was de grootste echte hit van de band tot nu toe, maar een song als Mountain at my Gates wordt ook woord voor woord meegezongen.
Misschien released Foals hun singles wel zo snel achter elkaar (Exits, On The Luna In Degrees), en brengen ze in een jaar tijd twee albums uit, omdat ze niet willen toegeven aan de regeltjes van de muziek-industrie. De machine is toch al een beetje kapot, dus waarom conformeren aan de norm om radio-airplay te krijgen? Als je Coldplay bent of meedoet aan het Songfestival ontkom je daar niet aan, maar Foals vaart een eigen koers, waarbij de focus ligt op de kwaliteit van de songs en de intensiteit van de live-shows. In een wereld waarin veel bands na hun debuut al weer oud nieuws zijn, is dat veel duurzamer. Als Everything Not Saved part 2 uit komt staat de teller op zes albums in twaalf jaar tijd, is Foals populairder dan ooit en hebben ze toch hun indie-cred weten te behouden.
Foals
Juist dat balanceren tussen incrowd en super-doorbraak houdt het razend-spannend. Yannis Philippakis benadrukt dat nog eens als hij ons er na een uur van overtuigt ‘dat dit weliswaar een zondag-avond is’ maar dat we ‘ook kunnen doen alsof het zaterdag is en al onze zorgen nog een half uur samen kunnen vergeten.’ Yep, doen we! Het zegt veel dat Two Steps, Twice, een album-track van het twaalf jaar oude debuut Antidotes, zo strak gespeeld wordt en nu nog zo’n eruptie van blijdschap teweeg brengt. Het soort avond waarvan je later tegen vrienden zegt: Whoa! Daar had je bij moeten zijn!